برای معلولان به‌عنوان افرادی با «توانمندی‌های ویژه» مناسب‌سازی بیشتر اهمیت پیدا می کند، چرا که معلولان بیش از آن‌که نیازمند نگاه ترحم آمیز دیگران باشند به فضا‌های مناسب شهری و اجتماعی نیاز دارند، به همین دلیل باید مناسب‌سازی اماکن و معابر عمومی در اولویت قرار گیرد.
دور از انتظار نیست که معلولان، شهری بدون مانع داشته باشند، البته برای رسیدن به این هدف نباید تنها به سازمان بهزیستی تکیه کرد. زمانی‌که صحبت از نهضت مناسب‌سازی به میان می‌آید باید تمام سازمان‌ها و نهادها، مناسب‌سازی را اولویت خود قرار دهند. هرچند طی سال‌های اخیر در برخی از مناطق اقداماتی برای مناسب‌سازی صورت گرفته است، با این حال تا نقطه مطلوب فاصله زیادی وجود دارد.
همچنین در مورد پرداخت مستمری به‌عنوان یک نوع حمایت از معلولان نیز باید بگویم که مبلغ در نظر گرفته شده ناچیز است و پاسخگوی نیازهای اولیه معلولان نیست. هر چند در قضاوت منصفانه باید به این واقعیت اذعان کرد که میزان مستمری و تعداد کسانی که مستمری می‌گیرند در مقایسه با قبل بسیار بیشتر شده و عملکرد بهزیستی در این زمینه در سال‌های اخیر با گذشته قابل مقایسه نیست.
از آنجا که من از نزدیک با معلولان در ارتباط هستم، می‌دانم که معلولان به‌عنوان افرادی با «توانمندی‌های ویژه» بیش از هر قشری نیازمند بیمه‌های خدمات اجتماعی و درمانیهستند. آنان بیش از آن‌که بر افزایش مستمری تاکید داشته باشند به حمایت‌های بیمه‌ای نیاز دارند.
بیمه معلولان باید به‌گونه‌ای باشد که هزینه‌های درمانی آنان را که در بیشتر مواقع زیاد است جبران کند. البته فعالیت‌های بهزیستی در زمینه بیمه عادی و تکمیلی معلولان در سال‌های اخیر قابل قدردانی است ولی با این وجود هنوز هم اعتقاد داریم که تا نقطه مطلوب فاصله زیادی است و امیدواریم باادامه یافتن روند کنونی، این فاصله جبران شود.
* نماینده تبریز و رئیس فراکسیون دفاع از حقوق معلولان
