فوتبال امید ما تیمی نیست که سیموئز ساخته است

ما از این برزیلی‌ها کمی می‌ترسیم و نگران آن هستیم که تیم امید نیز به سرنوشت نوجوانان و جوانان دچار شود. تیمی که در مقابل هنگ‌کنگ و مالدیو بازی کرد، سایه‌ای از یک مربی کارآزموده در بالای سرش دیده نشد و طبیعی است تیمی که شتابزده، بی‌برنامه و بدون تاکتیک باشد در مقابل هنگ‌کنگ به بن‌بست می‌رسد و چنین دستپاچه و عصبی با یک پنالتی تیمی را با هیجان شکست می‌دهد که جزو قدرت‌های سوم آسیاست. تیم امید ما بدون هیچ گونه تعارفی هماهنگ نیست، تیم درک ضعیفی دارد و برنامه‌اش و به‌طور خاص‌تر وظایف بازیکنان در آن مشخص نیست.
به گلی که در مقابل مالدیو خوردیم دوباره نگاه کنید به گلی که هنگ‌کنگ به ما زد. به‌نظر می‌رسد اشتباهات و استقرار نفرات کمی بچگانه و ابتدایی است و روشن نیست این تیم در این مدت با این همه تبلیغ و حمایت و سفر به این‌سو و آن‌سوی جهان چه کرده است.
یکی باید به‌طور جدی وارد ماجرا شود و این تیم را نجات دهد. تیم امید یک صاحب با قدرت می‌خواهد، یک مدیری که بتواند بالاتر از سیموئز تصمیم بگیرد. منظور دخالت در امور فنی نیست، هرچند در چنین شرایط حساسی مدیر تیم می‌تواند از اختیارات خود استفاده و شرایط تیم را بازگویی و از مربی بخواهد چاره‌ای بیندیشد. اگر قرار است این تیم تا مرز قهرمانی پیش برود، حتماً نیاز به یک بازنگری و جلسات متمادی است تا بازیکنان و مربیان توجیه شوند موقعیت حساس کنونی را درک کنند. به سیموئز باید توضیح داده شود که ایران چهار دوره قهرمان بازی‌های آسیایی شده است و سه بار جام ملت‌ها را به‌دست آورده و نمی‌توانیم به‌آسانی از کنار آن بگذریم. تیم ما در مرحله بعد و با یکی از دو تیم عراق یا چین باید بازی کند و حریف دیگر هنگ‌کنگ نیست که غافلگیر کند و سپس تسلیم شود. فدراسیون فوتبال نباید این موقعیت را به‌آسانی از دست بدهد. هندوستان حریفی نیست که فردا ما را غافلگیر کند، اما چین و عراق بحث دیگری است. از فوتبال ایران در سطح آسیا انتظار دیگری است، سیموئز تا به امروز فوتبالی که ما درک کنیم نشان داده است، امیدواریم تمام این حرف‌ها و وعده‌ها شو و نمایش نباشد و حقیقت موجود فوتبال ما در چهره تیم امید در این بازی‌ها متبلور شود