در دورانی که فوتبال آسیا آغشته به انواع مهر‌ها و تاریخ‌های تقلبی بود و میانمار (برمه) با یک تیم ثابت هشت سال در مسابقات جوانان شرکت کرد و سه بار قهرمان شد، دیرزمانی است که می‌گذرد. ما هم در رده جوانان قهرمان شدیم اما نه با تیم کاملاً پاک و بدون مسئله. در آن سالها برای فوتبال پایه اهمیت ویژه‌ای قائل بودیم.
مسابقات جوانان در سطح کشور در فرایند فوتبال استانی مثبت واقع شده بود. مدارس فوتبال داشتیم. امروز نسبت به گذشته مدارس فوتبال بیشتری داریم اما بی‌کیفیت و گاهی بی‌مسئولیت. چرا بازیکنان نوجوان و جوان در همان اوان زیر بیست سال مطرح نمی‌شوند؟
چرا دایی، کریمی، هاشمیان، رضایی و ... در سن بین بیست و سه تا سی سال مطرح می‌شوند؟ آیا پایه فوتبال سست نیست؟ آیا توجه به فوتبال زیربنایی ما کم نیست؟
آیا به‌دلیل ماندگاری رؤسای فوتبال بر مسند این رشته پرهیاهو، آنها بیشتر به نتایج ملی فکر نمی‌کنند؟ تیم نوجوانان ما را قبل از شرکت در مسابقات نوجوانان آسیا و اعزام به سنگاپور یکی از امیدهای قهرمانی به حساب می‌آوردند. بازیهای آنها را که نگاه می‌کردیم، از بقیه حریفان به مراتب بهتر، آماده‌تر، قوی‌تر و باانگیزه‌تر بودند.
اما در دور اول ما تنها یمن را با یک گل شکست دادیم، به تاجیکستان باختیم و با عراق مساوی کردیم تا به ژاپن برسیم. نتایج دور اول نشان می‌داد که این تیم از نظر فکری، قرار گرفتن در شرایط مسابقه، تزریق دانش فوتبال و شیوه آماده‌سازی روحی دچار مشکلات عدیده است وگرنه پتانسیل گروهی و فردی تیم بسیار عالی بود.
ژاپن 8 – ایران 7
(دو تیم در وقت قانونی و اضافه یک بر یک شدند)
تیم ایران که با بخت و اقبال بلند از دور مقدماتی به یک‌چهارم نهایی رسیده بود، در برابر ژاپن یکی از مدعیان قهرمانی، دو چهره متفاوت طی دو نیمه داشت.
نیمه اول را ژاپن به لطف آرامش بیشتر و بهتر دواندن توپ با یک گل از تیم ایران پیش افتاد. کاکتیانی با استفاده از ضعف یارگیری مدافعان ایران در رویارویی با دروازه‌بان ایران توپ را به تور رساند. شتابزدگی بازیکنان ایران توأم با اشتباهات در پاسکاری و فاصله فراوانی که در بین سه خطوط تیم به چشم می‌خورد حتی برای یک‌بار هم به‌طور جدی نتوانست روی دروازه حریف خطر ایجاد کند.
تیم ایران نیمه دوم را متفاوت با نیمه اول برای جبران عقب‌ماندگی با سه تعویض شروع کرد. ثمره این تغییرات ایجاد تعادل در بازی و حملات متقابل بود. اگرچه هر حمله تیم ایران را ژاپن با حمله‌ای دیگر جواب می‌داد و چندین بار داود صوفیانی سنگربان شجاع ما مانع از دستیابی به گلهای بیشتر حریف شد اما تیم ایران مزد تلاشهای خود را در دقایق پایانی با گل زیبای جلال الدین علی‌محمدی گرفت.
ژاپن پس از دریافت گل بسیار کوشید تا شاید در اندک زمان باقی‌مانده وقت قانونی و وقت اضافه مانع از رفتن بازی به ضربات پنالتی شود، اما هوشیاری مدافعان و دروازه‌بان ایران این اجازه را از حریف چشم‌بادامی گرفت و تکلیف و سرنوشت بازی به ضیافت پنالتی‌ها سپرده شد.
در ضربات پنالتی نیز تیم ایران به لطف چالاکی و تیزبینی سنگربانش چندین بار فرصت کسب پیروزی نهایی را به‌دست آورد، اما هر بار بازیکنان ایران بدون تمرکز کافی و استرس زیاد موقعیت پیروزی بر حریف سخت‌کوش را به‌راحتی از دست دادند. ژاپن در عین ناباوری خود را در مرحله نیمه‌نهایی دید و ایران در حسرت صعود به مراحل بالاتر بازماند.
