دمبل بزنید!

وقتی گفتند مدرسه‌ها نیم‌بند باز شده، همه شنگول شدیم. بدو بدو رفتیم وسایلمان را از توی اتاقمان جمع کردیم و خوشحال و خندان، تا خواستیم از قرنطینه خارج شویم و قدم در دنیای بدون کرونا بگذاریم، یک‌هو دوباره گفتند نه نه نه! کرونا رفت، اما دلتا آمد، کرونا رفت، اما گاما آمد، کرونا رفت، اما اومیکرون آمد....

خلاصه دوباره همان آش و همان کاسه. اما کشفی جدید، ذهنم را به خود مشغول کرده؛ این که دنیای مجازی، زورش به همه‌چیز و همه‌کس رسید، الا به آموزش و مدرسه‌. مثلا الآن دیگر بیش‌تر روزنامه‌ها و مجله‌ها ورشکست شدند، چون داغ‌ترین خبرها در دنیای مجازی وجود دارد، تیراژ کتاب‌ها، کلی افت کرده، چون سرانه‌ی مطالعه‌ی واتس‌اپ و تلگرام بالا رفته، کلی مگس در فروشگاه‌های ریز و درشت خیابان‌ها می‌چرخند، چون کار فروشگاه‌های اینترنتی سکه شده، تیردروازه‌ها از توی کوچه‌ها جمع شده، چون بازی‌های آنلاین پهن شده و خلاصه همه‌ی واقعیت‌ها به مجاز تبدیل شده، الا درس و مدرسه. به‌قول یکی از بچه‌های مدرسه، هر چه در این یکی دوماه حضور در مدرسه یاد گرفتیم، یک طرف و بقیه‌ی آموخته‌های دوسال کلاس‌های مجازی بی‌حال و غیر فعال، در طرف دیگر!

راست هم می‌گفت. انگار در کلاس‌های حضوری، کلی جمع و تفریق و ضرب و فعل و فاعل و سوار نفس معلم‌ها می‌شوند و توی کلاس، عین قطار، چرخ می‌زنند و هوهوکشان، اول وارد قلبمان می‌شوند و بعد قلب، آن‌ها را پمپاژ می‌کند به مغزمان. اما در کلاس‌های مجازی، همه‌ی عددها و کلمه‌ها پشت در بسته‌ی مغز صف می‌بندند تا شاید اجازه‌ی ورود پیدا کنند؛ اما زهی خیال باطل! چون دروازه‌ی مغز نوجوان‌ها، از مسیر قلبشان است!

حالا برای رونق کلاس‌های مجازی، دو پیشنهاد تپل دارم‌؛ یکی برای معلم‌ها و یکی هم برای نوجوانان.

به معلم‌ها می‌گویم که با کمی کرشمه و ناز، می‌توانید از راه همین فضای مجازی، به قلب بچه‌ها راه پیدا کنید، چون نوجوان‌ها بسیار باهوش‌اند و بین نفس گرم و سرد، فرق قائل می‌شوند.

و به بچه‌ها هم می‌گویم که وسط درس و مشق مجازی، کمی دمبل بزنید، کمی ورجه‌ورجه کنید، گاهی سرتان را از پنجره‌ی اتاقتان بیرون بیاورید و فریاد بکشید، گاهی میکروفنتان را باز کنید و شیطنت کنید و خلاصه فراموش نکنید شما نوجوانید و پر شور و پر انرژی. یادآوری این موضوع، حتماً کیفیت آموزش را برای شما، چند برابر خواهد کرد.