اما امید فلسطینی‌ها با نقض پیمان‌های منعقد‌شده از سوی اسرائیل به یأس تبدیل شد.
اسرائیل قرار بود نیروهای خود را از سرزمین‌های فلسطینی خارج کند و 90 درصد شهرک‌های صهیونیست‌نشین را نیز برچیند.
اما آریل شارون- نخست‌وزیر وقت رژیم صهیونیستی- خروج ارتش اسرائیل از مناطق توافق شده را متوقف کرد و برخلاف قراردادهای اسلو روند شهرک‌سازی را نیز تسریع بخشید. از طرف دیگر، شهرک‌نشین‌های صهیونیست که تا بن دندان مسلح بودند همراه با ارتش اسرائیل به شکار روزانه فلسطینی‌ها مشغول شدند.
البته شارون به همین هم اکتفا نکرد و دستور ساختن دیواری 450کیلومتری را صادر کرد. (دیواری که با هر معیاری، غیرقانونی و غیرانسانی بود و 7 درصد دیگر از اراضی فلسطینی‌ها را نیز دربرگرفت.)
رژیم صهیونیستی از سال 1996 تا 2006 هزاران فلسطینی را به قتل رساند و هزاران خانه را با خاک یکسان کرد و با به‌کارگیری جوخه‌های تروریستی در قالب طرحی موسوم به قتل‌های هدفمند ده‌ها نفر از رهبران فلسطینی را ترور کرد.
در اواخر سال 2005 حداقل از نظر برخی فلسطینی‌ها همه چیز تمام شده به‌نظر می‌رسید و با مرگ عرفات باقیمانده احترام به فتح نیز با وی به تاریخ پیوست.
در ژانویه 2006 (دی‌ماه 1384) فلسطینی‌ها در انتخابات پارلمانی در اعتراض به فساد رهبران فتح و عهدشکنی اسرائیل و حامیانش به نمایندگان حماس رأی دادند و حماس مأمور تشکیل دولت شد.
رأی به حماس، فریاد اعتراض فلسطینی‌ها بود اما آمریکا، اروپا و اسرائیل ابتدا سعی کردند مانع تشکیل دولت از سوی حماس شوند.
و در مرحله بعد آمریکا و اروپا تمام کمک‌های اقتصادی و پولی خود به دولت فلسطینی حماس را قطع کردند. از دی ماه 1384 تاکنون 5/1 میلیون فلسطینی ساکن غزه در تحریم شدید اقتصادی به‌سر می‌برند.
این تحریم‌ها به گزارش روزنامه آمریکایی واشنگتن‌پست از باتری سمعک تا سوخت را دربرمی‌گیرد.
تحریم اقلام پزشکی، اعم از دارو و تجهیزات خود وسیله‌ای برای شکنجه بیماران و خانواده‌های آنها شده است. بیماران فلسطینی هم رنج بی‌دارویی و هم رنج بیماری را با هم تحمل می‌کنند.
در ماه‌های اخیر سازمان‌های امدادرسان وابسته به سازمان ملل در مناطق فلسطینی اعلام کرده است، 12 میلیون فلسطینی محتاج کمک‌های مستقیم غذایی هستند و آنچه در غزه می‌گذرد ،حفظ فاجعه انسانی نیست بلکه جنایت جنگی است.
