براي كسب دارايي بيشتر، خيلي برنامه‌ريزي و تلاش مي‌كنيم اما براي دانايي چطور؟ اميرالمومنين(ع) در حكمت 147نهج‌البلاغه شريف خطاب به كميل مي‌فرمايند: «اي كميل! دانش بهتر از مال است زيرا دانش تو را حفظ مي‌كند، درحالي‌كه تو بايد مال را حفظ كني، مال به خرج‌كردن، كاهش مي‌يابد ولي دانش با صرف‌كردن افزوده مي‌شود و آنكه ساخته مال است با زوال مال از بين مي‌رود». و همچنين مي‌فرمايند: «دانش حكمفرما است، ولي مال فرمانبر».
براي كسب اين علم و دانشي كه حضرت مي‌فرمايند از مال گرانبهاتر است چكار كرده‌ايم؟ چقدر دنبال استاد و عالم دويده‌ايم؟ چقدر دود چراغ خورده‌ايم؟ چقدر تلاش كرده‌ايم از ابزار و تكنولوژي جديد به‌صورت مفيد و براي دست پيدا كردن به علم مفيد بهره بگيريم؟
زندگي ديجيتال امروز و سر زدن به شبكه‌هاي اجتماعي و چك‌كردن محتواي گروه‌ها و كانال‌هايي كه در آنها عضو شده‌ايم، شايد روزانه حجم بسيار زيادي از اطلاعات را كه اصلا احساس نيازي هم به آنها نداشته‌ايم، برايمان به ارمغان آورده است. ميزان صحت و درستي اين اطلاعات بماند، اما واقعا چقدر اين اطلاعات براي ما مفيد هستند؟ و چقدر ارزش دارد وقت خود را براي آنها صرف كنيم. اصلا آيا دقت كرده‌ايم كه چقدر از اين اطلاعات را براي بهره‌مندي خودمان و چقدر از آن را صرفا براي ارسال مجدد براي ديگران استفاده مي‌كنيم؟
اميرالمومنين(ع) در حكمت 98 نهج‌البلاغه مي‌فرمايند: «هرگاه خبري را شنيديد، پيرامون آن تفكر كنيد؛ تفكر براي عمل نه براي نقل كردن زيرا روايت‌كنندگان دانش بسيارند اما عمل‌كنندگان به آن اندك‌اند». در حكمت 372 نيز حضرت مي‌فرمايند: «دين و دنيا به 4 كس پايدار است: عالمي كه به علم خويش عمل كند، ناداني كه از آموختن ننگ ندارد، بخشنده‌اي كه از بخشش بجا دريغ نكند و فقيري كه آخرت خويش را به دنيا تباه نكند، پس اگر عالم به علم خويش عمل نكند، نادان هم از آموختن سر باز زند».
پس حقيقتا لازم و ضروري است با برنامه‌ريزي بهتري حركت كنيم و حداقل همانطور كه براي دخل و خرجمان فكر مي‌كنيم، براي علم‌آموزي و رشد دانايي خود هم برنامه دقيقي داشته باشيم و هدف تعريف كنيم. همانگونه كه براي ورودي جسم خود مراقبت‌ها و فيلترهاي گوناگوني تعريف مي‌كنيم، براي ورودي جان و انديشه خود هم مراقبي بگماريم تا هر چيزي را هم به‌عنوان علم و دانش تصور نكنيم و نهايتا به علم خود عمل كنيم.
نظر شما