گواه بارز این مدعا هم همین تنوع و تکثری است که در شیوه اجرای برنامه‌ها حتی آنهایی که به یک گونه تلویزیونی تعلق دارند دیده می‌شود و آنها را به لحاظ نحوه اجرا در دسته‌های متفاوت و گاهی بسیار دور از هم قرار می‌دهد. به‌عنوان مصادیق عینی هم می‌توان به تفاوت در شیوه اجرای سری قدیمی و سری جدید برنامه «هفت» توسط فریدون جیرانی و محمود گبرلو یا تمایز آشکار شیوه اجرای دو برنامه ورزش و مردم و نود که با وجود برخی از تفاوت‌ها هر دو یک برنامه هفتگی ورزشی تلویزیونی محسوب می‌شوند، اشاره کرد. اما فارغ از این تفاوت‌ها که به هر روی اجتناب‌پذیر هم هستند پاره‌ای ملاحظات و اصول ثابت و غیرقابل تغییر هم در قلمرو کاری مجریان تلویزیونی وجود دارد که جایگاهی به‌مراتب فراتر از فاکتورهایی که ذکرشان رفت دارند و تا سرحد امکان نباید از آنها تخطی کرد.
یکی از مؤلفه‌هایی که به‌نظر می‌رسد تا به امروز به شکل اصولی و روشن تکلیف آن در برنامه‌های تلویزیونی مشخص نشده شرح وظایف و حدود اختیارات و محدوده عمل مجریان تلویزیونی است؛ نقطه ضعفی که از سال‌های دور هم وجود داشته و متأسفانه ظرف چند سال گذشته با تأکید روی پدیده‌ای به نام مجری/ کارشناس نه‌تنها بهتر نشده که وضعیتی غامض‌تر هم پیدا کرده است و کار به جایی رسیده که در بسیاری از برنامه‌های تلویزیونی دامنه اظهارنظر (اظهار فضل) مجری / کارشناسان آنقدر گسترده شده که اصولاً فلسفه دعوت از مهمان متخصصی که هم از وقت و کارش زده و هم مسیر اداری پرپیچ و خمی را برای رسیدن به استودیوی ضبط برنامه طی کرده است کاملاً زیر سؤال می‌رود و بیشتر زمان برنامه به جای آنکه به بحث‌های تخصصی مهمانِ کارشناس آن اختصاص پیدا کند صرف پریدن‌های چند باره مجری به میان حرف‌های مهمان و اظهار فضل‌های او و ارائه اطلاعات غیرضروری می‌شود که کارکرد پیش برنده‌ای در برنامه ندارد و تنها نشان می‌دهد که مجری/ کارشناس مربوطه هم دستی بر آتش مقوله مورد بحث دارد و بس. متأسفانه تعداد برنامه‌هایی که در حال حاضر چنین وضعیتی دارند کم نیستند و می‌توان آنها را در قالب برنامه‌هایی مثل مجله هفتگی تئاتر (با اجرای منوچهر اکبرلو) یا هفته نامه طنز (با اجرای امیر قمیشی) و ده‌ها برنامه دیگری که مجریانش به جای اجرا بر صندلی ریاست برنامه تکیه زده و برای خود جایگاهی بالاتر از کارشناسان آن حوزه قائلند، ردیابی کرد اما در مقابل چند برنامه‌ای هم وجود دارند که به اعتقاد نگارنده بنا به همان خصوصیات شخصی مجریانشان و نه نشأت گرفته از سیاست مجری‌سالاری تلویزیون، به استانداردهای رسانه‌ای نزدیک‌تر هستند که برنامه هفتگی نود (عادل فردوسی پور) و مجله علمی صبحگاهی طلوع (با اجرای سیدمیلاد اسلام زاده) از شاخص‌ترین آنها به‌حساب می‌آیند.
