همشهری آنلاین- سمیراباباجانپور: علت شکل‌گیری این شغل هم به دلیل درگیری‌های مختلفی بود که بر سر تقسیم سهم آب میان باغداران صورت می‌گرفت. بنابراین، مأموران امنیتی به این نتیجه رسیدند تا مسئولیت تقسیم کار را به ریش‌سفیدان یا معتمدان محله‌ها و روستاها بسپارند تا جلو بروز خیلی از اختلافات و درگیری‌ها گرفته شود.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
جالب است بدانید مهم‌ترین ابزار میراب‌ها که عموماً به شکل وراثتی در این شغل مشغول بودند، وسیله‌ای به نام «پنگان» بود که میراب همراه آن می‌بایست در ابتدای مجرای آب بنشیند تا ساعت آبیاری هر باغ و زمین کشاورزی مشخص شود. پنگان هم متشکل از دیگی پر از آب بود که کاسه‌ای سوراخ‌دار را در آن می‌انداختند تا از آب پر شود. هر بار که کاسه از آب پر می‌شد، معادل آن یک سنگ در داخل دیگ می‌انداختند و گفته می‌شود هر کاسه را به ازای حدودا هفت دقیقه آبیاری محاسبه می‌کردند.
علیرضا بزرگی، یکی از باغداران قدیمی کن، در مورد وظایف میراب‌ها می‌گوید: «میراب‌ها غیر از تقسیم آب میان زمین‌های کشاورزی و باغ‌ها، مسئول پر کردن آب‌انبارهای عمومی، حوض و آب‌انبارهای خانه‌ها نیز بودند. حاج محمد عشوری آخرین میرآب کن بود که به شکل سنتی این شغل را انجام می‌داد. او از سربند، آب را می‌آورد و به باغ‌های کن می‌رساند.
این وظیفه را یک روز در میان برای خانه‌ها و باغ‌ها به‌صورت متناوب انجام می‌داد و در این یک روز باید هم حوض خانه‌ها و آب‌انبارهای خانگی را پر می‌کرد. جالب اینکه در زمان آبرسانی به خانه‌ها، مردم بسیار مراعات می‌کردند در مسیر جوی و رودخانه آلودگی ایجاد نکنند، چرا که این آب مصرف شرب خانگی هم داشت.»
نظر شما