همشهری آنلاین- سمیرا باباجانپور: مشقت عبور از معبرهای کوهستانی، سخت و جاده خاکی و پر از سنگ و کلوخ مانع از سفر زیارتی تهرانی‌ها به بارگاه امامزاده داوود(ع) نمی‌شد. قبل از اینکه جاده امروزی راه‌اندازی شود مردم باید به فرحزاد می‌رفتند و از آنجا پای پیاده یا با الاغ کرایه‌ای خودشان را به امامزاده داوود می‌رساندند. همین سختی مسیر باعث می‌شد تا مردم بیشتر برای حاجت روا شدن سفر به این زیارتگاه را نذر کنند. با این نذر ارادت خود را به ائمه و خاندانشان بیشتر نشان می‌دادند.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
«مهدی فتحعلی» از قدیمی‌های روستا می‌گوید: «بچه که بودم، وقتی زائران نفس‌بریده «نعل‌شکن» را رد می‌کردند و بعد از چند دقیقه وارد محوطه امامزاده می‌شدند با لب‌های تشنه دنبال آب می‌گشتند. برای همین سقاهایی بودند که به این زائران آب می‌دادند تا خستگی سفر از تنشان بیرون برود. نعل‌شکن مسیر سختی بود که روایت بود نعل چهارپایان را فرسوده و خراب می‌کرد. برای همین به اسم مسیر «نعل شکن» معروف شد.»
فقیر پیاده و غنی سواره راهی امامزاده می‌شدند
نقل است که ماجرای زیارت امامزاده داوود (ع) از زمان فتحعلی‌شاه رونق گرفت. می‌گویند بقعه و بارگاه دوران صفویه ساخته شد اما رونق زیارت و رفت‌وآمد زائران در عهد قاجار قوت گرفت. این زیارت برای غنی و فقیر هم متفاوت بود. مردم تنگدست باید پیاده می‌آمدند برای همین ۲ ماه در راه بودند، اما کسانی که از وضعیت مالی بهتری برخوردار بودند با الاغ و قاطر راه می‌افتادند و زودتر می‌رسیدند. تا ۷۰ سال پیش هم رسم بود که از چهارراه سرچشمه و دروازه شمیران با الاغ راه می‌افتادند و خودشان را به فرحزاد می‌رساندند و بعد وارد مسیر کوهستانی می‌شدند.
به شوق دیدن گنبد زیارتگاه
در مورد سفر به امامزاده داوود نقل‌های مختلفی در میان مردم رواج دارد؛ اما در روایت همه آن‌ها مسیر اصلی امامزاده داوود (ع) در گذشته مسیر خاکی روستای فرحزاد بود. مسیری خاکی با راهی طولانی و طاقت‌فرسا. هنوز از فرحزاد فاصله نگرفته جاده خاکی، خراب و شیب‌های طاقت‌فرسا امان جماعت را می‌برید. در این مسیر کوه‌ها و استراحتگاه‌های زیادی وجود داشت که مسافران در آنجا استراحت کرده و دوباره به حرکت خود ادامه می‌دادند. ولی وقتی به نعل‌شکن می‌رسیدند گنبد حلبی امامزاده داوود (ع) معلوم می‌شد و مسافران با شوق و اشتیاق زیاد پیچ‌وخم جاده را طی می‌کردند.
نظر شما