ناراحتم از این که نمی‌دونم دیگه چه مطلبی باید بنویسم. با کسی هم نمی‌شه مصاحبه کرد. چون هیچ‌کس نمی‌خواد با یه خبرنگار تازه کار مصاحبه کنه. چون فکر می‌کنه وقت تلف کردنه.
چرا بعضی‌ها این‌قدر مغرور هستن که خودشون رو بالاتر و برتر از همه می‌دونن. مگه همه از همون اول که به دنیا اومدن شغل‌های الانشون رو داشتن؟ اونها هم تجربه کردن و شکست خوردن تا دوباره تونستن به حرفه مورد علاقه‌شون برسن.
اگر ما از یه جایی شروع نکنیم، چه‌طور می‌تونیم به جایی برسیم و توی کارمون موفق باشیم. من باید بتونم از ارتباط با هنرمندها درس بگیرم، درس‌هایی که بتونم از آنها استفاده کنم و با راهنمایی‌هاشون توی جامعه نمره خوب بگیرم. نمره ادب و مهربونی.
ولی من ناامید نمی‌شم. همیشه باید نیمه پر لیوان رو دید. من باز هم سعی می‌کنم مصاحبه کنم. با کسانی که بتونم از شون چیزی یاد بگیرم و آموخته‌هایم رو به هم سن و سال‌هایم منتقل کنم.
