بی‌تردید پس از انقلاب اسلامی ایران دولت ایالات متحده به ابزارهای گوناگونی با هدف تغییر نظام جمهوری اسلامی ایران یا تغییر رفتار مسئولان کشورمان دست زده است.
از جمله بحث تشویق گروهک‌های ضد‌انقلاب به ایجاد اغتشاش و درگیری در داخل کشور، برانگیختن صدام برای جنگ با جمهوری اسلامی ایران و در اختیار وی گذاردن انواع و اقسام سلاح‌های پیشرفته، ساقط کردن هواپیمای مسافربری، انجام تحریم‌های اقتصادی، تلاش برای منزوی کردن نظام جمهوری اسلامی ایران در عرصه بین‌المللی و...تلاش‌های گسترده دولت ایالات متحده آمریکا علیه ایران اسلامی بوده است.
پس از طرح پرونده هسته‌ای ایران در عرصه بین‌المللی، آمریکا تمام تلاش خود را به کار برد تا این پرونده را از مسیر فنی و حقوقی خارج کرده و با یک رویکرد سیاسی عملا زمینه برخورد با ایران را با استفاده از ابزارهای بین‌المللی فراهم سازد.
پس از ارجاع پرونده هسته‌ای ایران از آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به شورای امنیت سازمان ملل، ایالات متحده با ژست پیروزی، تمام توجه و تلاش خود را برای به انزوا کشاندن نظام جمهوری اسلامی ایران به کار برد. پیش‌بینی استراتژیست‌های آمریکایی این بود که با رفتن پرونده هسته‌ای به شورای امنیت 2 اتفاق مهم رخ خواهد داد.
اول در عرصه داخلی یک به هم ریختگی سیاسی و اقتصادی ایجاد خواهد شد و در عرصه بین‌الملل هم ایران در کنج انزوا قرار خواهد گرفت.
اما آنچه آمریکایی‌ها پس از صدور چند قطعنامه سیاسی شاهد آن بودند عبارت از آن بود که در عرصه داخلی همه جریانات و جناح‌های سیاسی مصمم‌تر از پیش به دفاع از فعالیت‌های هسته‌ای برخاسته‌اند و عملا صدور قطعنامه و تهدید خارجی فضای داخلی را به سمت یک هماهنگی و همکاری سوق داده است.
در عرصه بین‌المللی نیز نه تنها که ایران در انزوا قرار نگرفت بلکه عملا در سطح گسترده‌ای در مناطق مختلف جغرافیایی دنیا در حال گسترش روابط سیاسی و رایزنی و همکاری قرار گرفت.
نکته دیگر آنکه در عرصه بین‌المللی افکار عمومی جهانی خصوصا در منطقه عربی اسلامی اقبال شدیدی نسبت به مواضع دولتمردان ایران اسلامی و تنفر وسیعی نسبت به مواضع افراط گرایان محافظه کار جدید در کاخ سفید پیدا کرد. طبیعی است که همه موارد فوق موجب اعوجاج در تصمیم‌گیری سردمداران ایالات متحده و سبب عصبانیت روز افزون آنها از ایران شده است.
آنچه در اعلام مواضع اخیر آمریکا درباره ایران می‌توان شاهد بود یک نوع شتاب زدگی، عصبانیت ناشی از ناکامی و توجه نکردن به عقلانیت است.
*مخبر کمیسیون امنیت ملی
و سیاست خارجی مجلس
