شبیه یک مسابقه‌ی جهانی

[ای رسول ما] به بندگانم خبر بده، که من بسیار آمرزنده و مهربانم.

سوره‌ی حجر آیه‌ی ۴۹

* * *

خدا به تمام انسان‌ها هنگام تولدشان یک دفتر بزرگ داده. یک دفتر بزرگ با برگه‌های سفید بی‌شمار. دفتری که هر کس به شیوه‌ی خودش آن را پر کند و هنگامی که خواست از این دنیا به آن دنیا برود دفترش را به خدا برگرداند و بعد برود. دفتری که آن زمان دیگر یک کتاب است؛ کتاب زندگی.

خدا به تمام انسان‌ها فرصت داده داستان زندگی‌شان را بنویسند، مثل یک مسابقه‌ی بزرگ جهانی، و جایزه‌هایی برای برندگانش در نظر گرفته. انگار که اعلام کرده باشد به بهترین و زیباترین داستان‌های زندگی بهشت جایزه داده می‌شود! و این بهترین و زیباترین داستان‌های زندگی یعنی داستان‌هایی که در آن‌ها تلاش شده، سختی کشیده شده، گریه در کنار خنده بوده، کمک به دست‌های نیازمند بوده، بلند کردن کودکی زمین خورده بوده...

خدا به فکر تمام نویسنده‌هایش بوده. برای این‌که میان راه‌نوشتن خسته نشوند، به آن‌ها سیب داده تا زیر سایه‌ی درختی بنشینند و بخورند و خستگی‌شان را بگیرند. و موسیقی را داده که نویسنده‌هایش گاهی آن را گوش دهند و روحشان لطافت بگیرد تا داستانشان را زیباتر بنویسند. گاهی اوقات اشک داده که گریه کنند و نگاهشان شفاف شود و بهتر ببینند تا بهتر بنویسند. در کنار سیب و موسیقی و اشک، خدا هزار نعمت دیگر داده که هرکدام وسیله‌ای برای کمک به این نویسندگان خاص است. مثل گردش فصل‌ها، سرزمین مادری، یا تلسکوپ‌هایی که آسمان را تا مرز زمین پایین می‌آورند. یا مثل گلدان‌هایی که در هر خانه‌ای وجود دارند.

خدا هیچ‌کدام از نعمت‌هایش را بی‌دلیل نیافریده. هرکدام به نحوی کمک می‌کنند برای نوشتن داستان زندگیِ زیباتر. و این‌چنین منتظر شاهکارهایی است که با تولد هر انسان به آن امید می‌بندد و صبر می‌کند؛ در تمام لحظات زندگی‌اش، از بزرگ شدنش تا امتحان مسیرهای مختلف زندگی‌اش، تمام لحظاتی که اشتباه می‌کند، تمام لحظاتی که ناامید می‌شود و تمام لحظاتی که می‌ایستد و فکر می‌کند.

در همه‌ی لحظه‌ها، خدا بنده‌اش را نگاه می‌کند و فرصت می‌دهد تا ببیند چه‌طور داستان زندگی‌اش را می‌نویسد. منتظر می‌ماند تا ببیند شاهکاری که انتظارش را دارد به حقیقت می‌پیوندد یا نه. و نه‌فقط برای یک انسان یا چند انسان. خدا برای تمام انسان‌ها صبر می‌کند، تماشایشان می‌کند و منتظر شاهکار تمام‌‌ آن‌ها می‌ماند. درست مثل داور یک مسابقه‌ی مهم. می‌بیند و داوری می‌کند. با این تفاوت که به‌خاطر مهربانی بی‌انتهای ذاتی‌اش، در پایان مسابقه دوست دارد نه‌فقط یک برنده که بی‌نهایت برنده معرفی ‌کند و بهشت وعده داده شده را جایزه می‌دهد.