خط قرمز یعنی جایی که حاضر نیستیم به هیچ قیمتی از آن عبور کنیم. برخی از خط قرمزهایی که درباره آنها اجماع جهانی وجود دارد عبارتند از: سرزمین، حاکمیت، امنیت ملی، اعتقادات و باورها و... اما این روزها بویژه در ارتباط با مسائل هسته‌ای، خط قرمزهای غیر واقعی مانند تعلیق و جنگ و... طرح میشود که نه تنها خط قرمز نیستند بلکه اهمیت خط قرمز را نیز در اذهان عمومی کمرنگ می‌کنند.
در مقابل چند روز پیش رهبر معظم انقلاب اسلامی در یکی از دیدارهای مردمی تاکید کردند «توقف جایز نیست؛ چه در دانشگاه، چه در محیط‌هاى علمى دیگر، چه در محیط‌هاى صنعتى، چه در کارخانه، چه در محیط تجارت و دادوستد و چه در محیط‌هاى علمىِ دینى. در همه محیط‌ها توقف جایز نیست. باید جلو رفت». آنچه در این موضع‌گیری مشهود است، مشخص‌کردن پیشرفت به عنوان یکی از خط قرمزهای کشور در همه حوزه‌ها و سیاست‌های اعلامی و اعمالی است.
در واقع پیشرفت یکی از آرمان‌های بسیار جدی ملت ایران در درازنای تاریخ است که در 150سال اخیر در فکر و عمل ایرانیان تجلی بیشتری پیدا کرده و بارها مبنای داوری و بررسی‌ها قرارگرفته است.
اگر نهضت مشروطه علی‌رغم همه مخالفت‌ها، دسیسه‌ها، کشتارها و انحراف‌ها به ثمر نشست و نهاد مبارک پارلمان و دموکراسی هرچند به شکل نیم‌بند آن در ایران مستقر شد به این علت بود که مشروطیت از لوازم پیشرفت ایران خوانده می‌شد.
مردم مشروطیت را امر مقدسی می‌دانستند که راه برون‌رفت از زندگی مشقت بار آن زمان بود و از رهگذر آن امکان چشیدن طعم زندگی آرام و آسوده فراهم می‌شد و شاید حمایت روحانیان عظیم‌الشأنی مانند بهبهانی، طباطبایی، آخوند خراسانی و علامه نائینی از مشروطیت نیز از همین منظر بود.
اگر دکتر مصدق توانست علی‌رغم مخالفت شاه و کمونیست‌ها و آمریکا و انگلیس و سرسپردگان داخلی‌شان و خیانت دشمنان دوست‌نما، صنعت نفت را با پشتوانه مردمی ملی کند به این خاطر بود که دورنمای این نهضت ملی پیشرفت ایران ترسیم شده بود.
نهضت اسلامی در 15 سال عمر خود که با پیروزی انقلاب اسلامی به ثمر نشست، یکی از نقاط آسیب‌پذیر رژیم پهلوی را عدم پیشرفت همه جانبه و اکتفا به زرق و برق‌های ظاهری می‌دانست. همه گروه‌های مبارز اعم از مذهبی، ملی و چپی محمدرضای پهلوی را به نالایقی و رژیم او را به ناکارآمدی در مسیر توسعه ایران متهم می‌کردند و این اتهام نیز با تایید مردم در انقلاب مواجه شد و از همین منظر بخش عمده‌ای از سخنان رهبر کبیر و فقید انقلاب اسلامی در روز 12بهمن 57 نیز به همین مسئله اختصاص یافت.
امروز معیار و ملاک ارزیابی دولت‌ها ی پس از انقلاب و مدیران کشور در بخش‌های مختلف، نقشی است که آنها در پیشرفت کشور ایفا می‌کنند یا برنامه‌ها و اقداماتی است که برای پیشرفت کشور به منصه ظهور می‌رسانند. پیشرفت، آرمانی ملی است که همه افراد، اقوام، مذاهب، سلیقه‌ها، گرایش‌ها و اعتقادات را زیر چتر همبستگی قرار می‌دهد. هیچ‌کس نمی‌تواند مخالف پیشرفت کشور باشد.
هیچ‌کس نمی‌تواند خواستار توقف فعالیت‌های این ملت در عرصه‌های گوناگون باشد. امروز اگر پرونده هسته‌ای از حمایت توده‌های ملت برخوردار است- که در 22بهمن امسال متجلی شد- به این خاطر است که بخشی از زنجیره پیشرفت ایران محسوب میشود.
