به گزارش خبرگزاری رویترز رومر که دوران کاریش در سینما، نیم قرن را در برمی‌گرفت، حدود 50 فیلم ساخت و برای اولین بار با فیلم "Ma Nuit Chez Maud" (شب من در مودز) توجه بین‌المللی را به خود جلب کرد و در سال 1969 نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین فیلمنامه شد.
فیلم "Le Genou de Claire" (زانوان کلر) در سال 1970 جایزه بهترین فیلم جشنواره سن‌سباستین را برد، و فیلم "L'Amour l'Apres-midi" (عشق در بعدازظهر) موقعیت رومر را به عنوان استاد به تصویر کشیدن پرمایه تفکر و احساس تثبیت کرد.
کارهای او واکنش‌های متناقضی را از سوی منتقدان برانگیخت، برخی از منتقدان به سرعت فیلم های به خاطر بسیار ملال‌‌آور بودن رد می‌کردند، و طرفدارانش آنها را به عنوان آثار زیبایی که روح انسان را برهنه می‌‌کنند، می‌ستودند.
رومر با نام ژان-ماری موریس شرر در شهر نانسی در جنوب فرانسه در آوریل 1920 به دنیا آمد. پس از مدتی کار به عنوان معلم، به نوشتن درباره فیلم‌های سینمایی پرداخت، و به همراه کارگردانان آینده "موج نو"، ژان لوک گدار، فرانسوا تروفو در سال 1950 مجله کایه دو سینما را بنیانگذاری کرد.
او بعد سردبیر کایه دو سینما، کتاب مقدس جنبش "موج نو" شد، که چارچوب‌های سینمای کلاسیک را به لرزه درآورد تا سبکی با بداهه‌پردازی و پویایی بیشتر به وجود آورد.
رومر را که بسیاری فیلم‌های او را محافظه‌کار تلقی می‌کردند، از مد پیروی نمی‌کرد
تری بالارد، زندگینامه‌نویس، نوشت: "فیلم‌های رومر هیچ چیز آشکارا جلب‌توجه‌کننده مانند خشونت، زوایای غیرعادی دوربین یا حتی موسیقی متن ندارند."
"او فیلم را می‌سازد که به نقاط ضعف و روابط انسان‌های واقع‌گرا اگر نه خودخواه می‌پردازد."
فیلم‌های او برای همه سلیقه‌ها نبودند. جین هاکمن که یکی از شخصیت‌های فیلم سال 1975 رومر "حرکت‌های شبانه" بود، در مورد او می‌گوید"من یکی از فیلم‌های او را یک بار دیدم؛ مثل اینکه بود که خشک کردن رنگ را تماشا کنید."
رومر اولین فیلم سینمایی‌اش را در سال 1959 با نام "Le Signe du Lion"(نشانه اسد) در 1959 ساخت. او تا 10 سال بعد شهرتی به دست نیاورد، اما به طور خستگی‌ناپذیری در این دوره کار کرد، پروژه‌های متعددی را به راه انداخت، از جمله رشته فیلم‌هایش با نام "شش قصه اخلاقی" که افرادی را نشان می‌دهد با افتادن به دام وسوسه، با بحران‌های اخلاقی روبه رو می‌شوند.
رومر در سال 1980 دومین رشته فیلم‌هایش با نام "کمدی‌ها و ضرب‌المثل‌ها" را آغاز کرد که قرار بود که نسبت به فیلم‌های "ادبی" قبلی لحن سبک‌تری داتشه باشد.
رومر که به خاطر حفظ سرسختانه حریم خصوصی‌اش مشهور بود، سومین رشته فیلم‌هایش را در سن 70 سالگی آغاز کرد که بر اساس چهار فصل سال بود و با فیلم "Conte de Printemps" (یک قصه بهاری) آغاز شد.
در سال 1999فیلم "Conte d'Automne"(قصه پاییزی) که او در سن 79 سال ساخت، بیشتر موفقیت انتقادی را به دست آورد.
رومر در سال 2001 جایزه شیر طلایی جشنواره ونیز را برای دستاوردهای طول عمرش به دست آورد. آخرین فیلم او در سال 2007 با نام "Les amours d'Astree et de Celadon (عشق آستری و سلادون) اکران شد.
