مترو بخارست- پایتخت رومانی- در سال 1979 افتتاح شد.
مترو روزانه 600هزار نفر را جابه‌جا می‌کند.
تاریخچه:
طرح اولیه ساخت مترو بخارست همزمان با طرح مدرنیزه کردن شهر در دهه 1930 بود. در سال 1938 طراحی و برنامه‌ریزی سیستم مترو به شرکت "اس.ای. متروپولیتنول" سپرده شد. قرار بود کار در مارس 1941 آغاز شود. شروع جنگ جهانی دوم و به دنبال آن تنش‌های سیاسی منتهی به برقراری کمونیسم، پایان این آغاز بود.
تا سال 1970، سیستم حمل‌ونقل عمومی به پای سرعت توسعه شهری نمی‌رسید. با تشکیل یک کمیسیون، ضرورت سیستم حمل‌ونقل زیرزمینی یعنی مترو بخارست اثبات شد.
ساخت این شبکه مشابه سیستم‌های اروپای شرقی نبود. طراحی ایستگاه‌های اولیه ساده بدون موارد اضافه مانند به کار بردن موزاییک، منابع نورانی و دکوراسیون بود. هدف اصلی ساخت ایستگاه‌ها تنها سرعت انتقال و مدرنیته بود.
واگن‌های قطار تماما در خود رومانی ساخته شد و از دیگر کشورهای اروپای شرقی الگوبرداری نکرد.
رنگ ایستگاه‌ها خاص مثلا سفید، آبی‌روشن یا نارنجی است و هیچ ایستگاهی دقیقا شبیه دیگری نیست.
شبکه حمل‌ونقل بخارست بزرگ‌تر از پراگ، آمستردام و بوداپست است و با به پایان رسیدن خط‌های جدید، به 100 کیلومتر و 80 ایستگاه می‌رسد.
خط یک در نوامبر 1979 با 6.2 کیلومتر و 6 ایستگاه احداث شد. ایستگاه‌های بزرگ آن با سایر خطوط مرتبط و دارای دو ترمینال با نام‌های مختلفند. در نقشه‌های رسمی هر‌یک به عنوان دو ایستگاه معرفی شده‌اند اما در عمل یک ایستگاه با سکوهایی در سطوح مختلفند.
به طور کلی ایستگاه‌های زیر زمینی بزرگ‌تر از سایر ایستگاه‌هاست. مثلا ایستگاه بزرگ "پیاتا انیری" شبیه به کلیسای جامع با راهروهای پیچ‌درپیچ است و رستوران‌های فست‌فود و فروشگاه‌های کوچک را در خود جا داده است.
مسئولیت مترو بخارست با شرکت دولتی "مترورکس" وابسته به وزارت راه است.
حداکثر سرعت قطارها 80 کیلومتر در ساعت است. قرار است سرعت آن‌ها در خط 5 به 100 کیلومتر در ساعت برسد. فاصله زمانی قطارها از یکدیگر 90 ثانیه است.
از نکات قابل انتقاد سیستم مترو رومانی، نداشتن نقشه شبکه است. بیشتر ایستگاه‌ها نقشه‌ای که کل شبکه را نشان دهد، ندارند و فقط دارای پنل‌هایی هستند که نام ایستگاه‌های خط مورد نظر را نشان می‌دهد. همچنین علایم ورود و خروج در بسیاری ایستگاه‌ها ضعیف است به همین دلیل مسافران ممکن است مترو را از دست داده و یا جهت مخالف را سوار شوند. این مسئله اخیرا مورد توجه قرار گرفته و در حال برطرف شدن است.
مسئله بعدی که باعث سردرگمی مسافران می‌شود، عدم اعلام ایستگاه اصلی است. در قطارها اسم ایستگاه هنگام رسیدن به آن اعلام نمی‌شود و تنها هنگام بسته شدن درها ایستگاه بعدی را اعلام می‌کنند.
دسترسی به مترو در سطح شهر، به دلیل فاصله زیاد بین ایستگاه‌ها مشکل است.
توسعه:
گسترش مترو ادامه دارد.
خط 4 که در سال 2000 افتتاح شد تا سال 2010-2009 در شمال شهر تا دو فرودگاه بین‌المللی ادامه می‌یابد و با یک میلیارد یورو به 13.9 کیلومتر و 14 ایستگاه می‌رسد.
مترورکس تا سال 2012، پنج ایستگاه جدید برای خطوط 2 و 3 احداث خواهد کرد.
خط یک نیز همچنان در حال توسعه است. به این ترتیب تعداد ایستگاه‌های مترو به 50 و طول آن به 70.8 کیلومتر می‌رسد.
خط جدید 5 ایستگاه نهایی خط یک است، 19 ایستگاه و 19-18 کیلومتر طول خواهد داشت و با تمام خطوط به جز 4 متصل است. این خط در حال حاضر در دست برنامه‌ریزی است و با 740 میلیون یورو بودجه تا سال 2020 به پایان می‌رسد.
از آن‌جا که هدف شورای شهر کاهش بار ترافیک، آلودگی، پارک و ارتقائ حمل‌ونقل عمومی است، سوبسید زیادی برای سیستم در نظر گرفته است.
بلیت:
استفاده از مترو از طریق RFID و کارت امکان‌پذیر است.
RFID کم‌کم جای کارت‌های قدیمی را می‌گیرد.
کارت برای:
دو بار سفر: 2.5 رون
10 بار: 8 رون
ماهانه: 25 رون
ماهانه برای دانش‌آموزان: 12.5 رون
یک روزه: 5 رون
و برای افراد بالای 70 سال رایگان است.
