مردم نباید هرکجا که خواستند کمپ بزنند

نباید بگذاریم رشد کنترل‌نشده گردشگری، باقی‌مانده طبیعت و فرهنگمان را به نابودی بکشاند.

گردشگری درها را به روی زنان می‌گشاید، غنا می‌بخشد، یک حق و یک مسئولیت است، صلح و دوستی را به همراه دارد، کیفیت می‌آورد، با فقر مقابله می‌کند، تنش‌ها را کاهش می‌دهد، هویت قومی را حفظ می‌کند و... ما به همه این شعارها اعتقاد داریم و رسالت و توانایی گردشگری را  حتی بیشتر از اینها می‌دانیم،  اما همه اینها در سایه رشد کنترل شده این صنعت شکل می‌گیرد.

هنوز میان کارشناسان بحثی وجود دارد مبنی بر این‌که گردشگری یک صنعت است یا یک فعالیت. ولی شاید بتوان گفت که گردشگری هنوز در ایران به مثابه یک فعالیت است و به یک صنعت تبدیل نشده، اما آسیب‌ها و زیان‌هایی که از گردشگری، این صنعت بدون دود، به کشور ما وارد می‌شود با آلودگی‌های صنایع دیگر که دود از عوارض ناشی آنان است، برابری می‌کند.

ازبین رفتن چشم‌اندازها، آلودگی حاصل از زباله‌ها، برهم خوردن نظم طبیعت در بسیاری از مقاصد گردشگری، فشار بیش از حد به بسیاری از سایت‌های تاریخی و فرهنگی ازجمله آسیب‌های ناشی از گردشگری است که در کشور ما به وفور دیده می‌شود. اما آنچه موضوع خاص این نوشتار است، استفاده از چادر و کمپ زدن غیراصولی مسافران در کنار خیابان، روی چمن، در نزدیکی دریا و رودخانه و در میان جنگل و به‌طور کلی هرجایی که دلشان می‌خواهد، است.

 این موضوع به ویژه در ایام تعطیلات به طرز فزآینده‌ای قابل مشاهده است.در کشورهای دیگر این ‌طور نیست که هر کسی هرجا که بخواهد می‌تواند کمپ بزند؛  مکان‌های خاصی وجود دارند که گردشگران در آن منطقه استقرار می‌یابند و با رعایت اصول و شرایط می‌توانند چادر خود را بر پا کنند. در این مناطق گردشگران از امکانات بهداشتی و سیستم دفع زباله مناسب بهره می‌برند و در ازای آن مبلغ اندکی را پرداخت می‌کنند. اما در کشور ما ساز و کاری برای چادر زدن دیده نمی‌شود. در واقع چادر برای ما همسان یک اتاق متحرک است که هرجا خواستیم و بدون رعایت اصول متناسب با حفظ محیط زیست، از آن بهره می‌بریم و به‌نظر می‌رسد هیچ قانونی در این رابطه وجود ندارد یا اگر وجود دارد، اعمال نمی‌شود.

مسافرانی که در مکان‌های انتخابی خودشان چادر می‌زنند، خودشان را موظف به رعایت بهداشت و نگهداشت محیط نمی‌دانند. آنها در جنگل‌ها چادر می‌زنند، شاخه‌های درختان را می‌شکنند، آتش روشن می‌کنند، زباله تولید می‌کنند و در پایان مکانشان را ترک می‌کنند، بدون اینکه هیچ نگرانی و دغدغه‌ای در مورد آسیب و تخریبی که انجام داده‌اند، داشته باشند.