روایان خاموش شهر-۸؛شاهد جشن ملی

همشهری آنلاین- حافظه‌ی تاریخی: ساختمان نیمه کاره میدان انقلاب؛ تقاطع خیابان آزادی و شادمان، سازه ای که در سرمای بهمن ۵۷ پر از آدم هایی بود که آمده بودند پیروزی انقلاب را جشن بگیرند و فریاد آزادی خواهی سر دهند. مردمی که هر یک برای پیروزی انقلاب نقشی ایفا کرده بودند و خود را در آن سهیم می دانستد در شلوغی جمعیت به میدان آزادی آمده بودند تا در این جشن شرکت کنند.

از همین رو آنانی که در بالارفتن از پله ها توانمند بودند خود را به طبقات بالایی ساختمان شماره ۱۱۰ آزادی می رساندند تا از آن بالا بتوانند صحنه های شادی، هیاهو و خوشحالی مردم را به نظاره بنشینند. این ساختمان نیمه کاره در زمان قبلا از پیروزی انقلاب نیز یکی از سنگرهای اعتراض علیه پهلوی بود و جوانانی رویای آزادی در سر می پروراندند، خود را به طبقات بالایی ساختمان می رساندند تا علیه شاه شعار دهند.

امروزه گرچه برخی از مردم متصورند ساختمان معروف آزادی که فیلم آن در بیشتر شادی های انقلاب ۵۷ به تصویر کشیده شده، تخریب شده است اما این سازه بعد از ۴۳ سال گذشت از انقلاب هنوز پا برجاست متین و موقر اما کمی تکیده. سازه ای که گرچه تبدیل به حافظه تصویری یک ملت از انقلاب شده و نمادی از شادی بعد از سال‌ها مبارزه و تلاش جوانانی که می‌خواستند کشور بهتری داشته باشند؛ اما این روزها نمای دودگرفته و تکیده اش خیلی توجه ها را به خود جلب نمی کند و خیلی از عابران رهگذر حتی آنهایی که انقلاب را خوب به یاد دارند متصور نیستند این ساختمان، همان سازه نیمه کاره انقلاب ۵۷ باشد.

در ظاهر ساختمان امروزی آنچه بیش از همه‌چیز آن را به گذشته ربط می‌دهد، تابلوی آن است. تابلویی که بر تارک ساختمان نشسته و ساختمان را با نام «آزادی» معرفی می‌کند. داخل ساختمان آنقدرها هم سوت و کور نیست بیشتر واحدهای این ساختمان تجاری و اداری است و واحدهای آن در اختیار آزمایشگاه تشخیص طبی، دفتر اسناد رسمی، دفتر خدمات مشترکین تلفن همراه، مرکز مهارت‌آموزی و .... قرار دارد.

این را از تابلوهای نصب شده روی دیوارهای ساختمان می‌توان فهمید. از بعضی پنجره‌های باز چنین برمی‌آید که ساختمان آزادی، یا همان ساختمان شماره ۱۱۰چند کارگاه تولیدی هم دارد. ساختمانی که در دهه ۵۰ با شور و اشتیاق انقلابیون جان گرفته و مورد توجه بود امروز در لابه لای شلوغی ها، ترافیک و تردد عابران به نظر می رسد در انزوا هویت تاریخی خود را از دست داده و به فراموشی سپرده شده است. شاهدان عینی خاطرات انقلابی این ساختمان در دسترس نیستند و این راوی روزهای انقلاب هم در سکوت و خاموشی ها دیگر جانی ندارد تا روایت کند بر آنچه در دوران انقلاب از سر گذرانده است.