در یک محاسبه سرانگشتی هر روز می‌بایست 57هزار و 600متر مربع به فضای معابر شهر و همچنین فضاهای پارکینگی اضافه شود؛ اتفاقی که تا به امروز نیفتاده است. به همین دلیل است که شهری مثل تهران و بسیاری از شهرهای بزرگ و کوچک به یک پارکینگ بزرگ تبدیل شده‌اند و متوسط سرعت در شهرهای بزرگ کشور در حال حاضر کمتر از 32کیلومتربر ساعت است. این در حالی است که نهضت بزرگراه‌سازی در بسیاری از شهرهای توسعه‌یافته جهان در دهه 70 میلادی به پایان رسیده است و کمتر شهر توسعه‌یافته‌ای به توسعه بزرگراه‌ها در سطح می‌پردازد اما چرا در تهران همچنان بزرگراه‌ها زیرزمین و روی زمین در دست ساخت هستند تنها یک دلیل می‌تواند وجود داشته باشد.
زمانی که قرار بود شهرهای ما توسعه یابند، این اتفاق نیفتاد. امروزه نیز در کنار توسعه فرهنگی و اجتماعی و شهری، توسعه کالبدی را تجربه می‌کنیم. بزرگراه صدر و بزرگراه امام علی این روزها در حال توسعه است. هر دو بزرگراه قرار است دو طبقه شوند. در واقع هر روزه شهر آماده می‌شود تا پذیرای خودروهای بیشتری باشد و شهروندان نیز هر روز از ترافیک زیادتر ابراز نگرانی می‌کنند. مدیران شهری نیز در این‌گذار چاره‌ای ندارند جز آنکه هر روز بزرگراهی روی بزرگراه‌های دیگر بسازند یا تونلی تازه افتتاح کنند و در بهترین شرایط نیز مترو و اتوبوس تندرو راه‌اندازی کنند. اما آیا غول ترافیک با هجوم سالانه بیش از یک میلیون خودرو مهارپذیر است؟
ترافیک معضل شهرهای بزرگ است. مهم نیست این شهر می‌تواند شهری مثل تهران پایتخت کشور باشد یا اصفهان، مشهد، شیراز، تبریز و... . ترافیک این روزها غول افسار‌گسیخته‌ای است که زندگی در شهرهای بزرگ را تحت‌تأثیر قرار داده است. بنابراین طبیعی است که نخستین اولویت مدیریت شهری شهرهای بزرگ رفع این مشکل باشد. چرا که هر اندازه ترافیک در میان شهرهای مختلف کاهش یابد، به همان اندازه می‌توان انتظار داشت که زندگی شهروندان به لحاظ کیفی افزایش یابد. اما انگار هر اندازه تلاش از سوی مدیران شهری صورت می‌گیرد این غول افسارگسیخته را سر باز ایستادن نیست.
برای مهار این هیولای مدرن، در طول سال‌های گذشته طرح‌های مختلفی مطرح شد. یک بار در سال‌های دور، دوربرگردان به‌عنوان یک راه‌حل به خیابان‌های تهران راه یافت و در هر محله و روستایی این طرح به اجرا درآمد؛ طرحی که نه نشان از علم ترافیک داشت و نه گواه دانش حمل‌ونقلی بود. اما با گذشت تنها چندماه خیلی زود ناکارآمدی این طرح غلط شناخته شد.
امروزه برای حل معضل ترافیک به توسعه رینگ‌های درون شهری و محدوده شهر توجه می‌شود. اینکه بزرگراه‌های مختلف در شهرها به یکدیگر متصل شوند و بتوانند یک رینگ درون شهری در سطوح مختلف را تشکیل دهند.
تهران در طول سال‌ها توسعه، هر بار بخشی از بزرگراه‌هایش را توسعه داد.
امروزه نیز برای رفع معضل ترافیک مدیران این شهر به توسعه بزرگراهی توجه کرده‌اند و در گامی بلند قصد 2طبقه‌سازی 2 بزرگراه امام علی (ع) و صدر را در دستور کار دارند.
بیش از بزرگراه امام علی(ع)، بزرگراه صدر و طرح افزایش ظرفیتش در کانون توجه قرار گرفته است.
دلایل فنی زیادی برای این‌کار مطرح شده است. در زیر به بخشی از این دلایل اشاره می‌شود.
علل لزوم افزایش ظرفیت ترافیکی بزرگراه صدر
افزایش روزافزون ترافیک در این محور به‌دلیل گسترش مناطق مسکونی و صنعتی در شرق تهران در حوزه بزرگراه بابایی، شهر جدید پردیس، رودهن، بومهن، دماوند و...
عدم‌وجود مسیر کمربندی شمالی در تهران و عدم‌امکان احداث کمربندی شمالی تهران به‌دلیل توپوگرافی و لزوم خارج کردن ترافیک عبوری شرق به غرب و بالعکس از هسته مرکزی بزرگراهی شهر تهران
پیش‌بینی انسداد کامل شبکه ترافیکی بزرگراه‌های شمالی تهران (مدرس- همت- چمران) به‌دلیل عدم‌گنجایش بزرگراه صدر برای ترافیک رو به رشد و در نتیجه بروز مشکلات حاد در این محدوده از شهر
بررسی اثرات احداث پل روی بافت مسکونی مجاور بزرگراه
احداث پل در داخل پوسته 45متری بزرگراه صدر انجام می‌پذیرد. با توجه به عرض (23متر) حداقل فاصله تا پوسته طرح از طرفین بزرگراه برابر 11متر است.
با توجه به وضعیت خاص بزرگراه صدر و قرار گرفتن در ترانشه‌های عمیق احداث بزرگراه طبقاتی از منظر شهری نیز اثرات نامطلوبی را نخواهدداشت.
جمع‌آوری دکل‌های فشارقوی در طول مسیر از نقاط مثبت این طرح برای ساکنین مجاور بزرگراه است.
نصب دیوارهای ضد‌صوت در مجاورت ساختمان‌های مسکونی برای کاهش آلودگی صوتی و رفع اشراف پل بر ساختمان‌ها
نصب نیوجرسی‌های بتن مسلح در طرفین پل برای جلوگیری از سقوط احتمالی وسایل نقلیه
