و برقراری ارتباط با دیگران به عنوان یک موضوع تعیین کننده در مسیر پیشرفت‌های اقتصادی و فرهنگی پذیرفته شد، تلاش برای کوتاه شدن فاصله‌ها نیز آغاز شد.
اگر در تماشاخانه تاریخ روبه‌روی آینه زمان بنشینیم، آینه تصاویری به نمایش می‌گذارد از شیوه‌ها و روش های برقراری ارتباط و کارهایی که در مسیر استفاده از اطلاعات انجام شده است.
آینه نشان می‌دهد کسانی را که در شب آتش می‌افروختند به نشانه ماجرایی خاص. آتشی دیده می‌شد تا در مناطق مجاور پیغامی خاص فهمیده شود. در تصویری دیگر دود آتشی در روز به شیوه‌ای ساده با رمزی قراردادی شکل‌های مختلف به خود می‌گرفت تا پیغام فرستاده شود. طبل‌ها به صدا در می‌آمدند تا در ضرباهنگ آوایی که به گوش می‌رسید، پیغامی خاص تا درون خانه‌ها سفر کند. نشانه‌ها و علایم ارتباطی در شکل‌های مختلف پدیدار می‌شد تا اطلاعات برای آغاز ماجراهای مهم منتقل شود. قاصدها سواره و پیاده در حرکت بودند، کبوترهای نامه‌رسان تربیت می‌شدند تا مسیرهای طولانی را پرواز کنند و در کبوتر‌خانه‌های مقصد فرود بیایند. خبری در راه بود، دستوری یا خواهشی برای کمک.
اهمیت برقراری ارتباط و ضرورت استفاده از وسایل ارتباطی مفیدتر در مسیر کوتاه شدن زمان ارتباط روز‌به روز بیشتر مطرح می‌شد تا صاحبان افکار خاص به راه‌های جدید بیندیشند. اختراعاتی چون برق، تلگراف و تلفن خبر از دورانی متفاوت می‌داد که در آن داستان‌های خیالی باستانی چون جام‌جهان‌نما یا آینه‌های جادویی شکل واقعی به خود می‌گرفت. دوران سفر کلمه، صدا و تصویر آغاز می‌شد تا زمان بسیاری از انتظارها کوتاه شود و پیشرفت فعالیت‌های اقتصادی، فرهنگی و دیگر ماجراهای مهم سرعت بیشتری پیدا کند. تلفن، رادیو و تلویزیون به تدریج جزئی جدایی‌ناپذیر از خانه شد تا ارتباط میان زندگی‌های متفاوت در مناطق مختلف جهان شکل دیگری از برقراری ارتباط و افزایش آگاهی را به همراه بیاورد.
روزنامه‌ها و کتاب‌ها در کنار این وسایل ارتباطی حضور داشتند تا در سفرهای ارتباطی همراه مردم باشند و آنها را به مهمانی اطلاعات ببرند و سپس عصر ماهواره از راه رسید که داستان سرعت برقراری ارتباط و انتقال اطلاعات را به مرحله‌ای متفاوت برساند. از روزگاری که کسی با آتش و دود پیغام می‌فرستاد تا امروز که کسی پای اینترنت می‌نشیند و می‌تواند با هر کجای جهان ارتباط برقرار کند، تلاشی خستگی‌ناپذیر جریان داشته است تا رؤیاهای کهن ، شکل واقعی پیدا کند و دیگر شنیدن صدا و یا تماشای چهره عزیزی در غربت خیال نباشد. عمرها صرف شده است تا به جایی رسیده‌ایم که می‌توانیم قاصدهایی نامرئی را به حرکت در آوریم و فاصله‌ها را کوتاه کنیم. تماشای این نمایش در تماشاخانه تاریخ یادمان می‌آورد چیزهایی را در اختیار داریم و به خوبی استفاده نمی‌کنیم که برای قرن‌ها آرزویی محال برای نسل‌هایی دیگر بوده است.
