شاید هم پولی در جیب نداشتیم و ناراحت شده‌ایم از این که نمي‌توانیم کمکی به مرد، زن یا کودک فقيری بکنیم كه از ما كمك خواسته‌اند. مخصوصاً كه همیشه در کتاب‌های مدرسه به ما توصيه شده به نيازمندان كمك كنيم.
اما بعضی از خبرها ما را به فکر می‌برند، مثلاً در روزهای گذشته فرزاد هوشیار پارسیان، مدیرعامل سازمان خدمات اجتماعی شهرداری تهران در گفت‌وگویی تلویزیونی اعلام کرد كه میانگین درآمد تکدی‌گری در تهران سه میلیون تومان است و این درآمد در برخی از چهارراه‌های پرتردد به هفت میلیون تومان هم می‌رسد.
او با بیان این‌که 50 درصد متکدیان تهرانی مسکین نبوده و مشکل مالی ندارند، افزود که 35درصد از متكديان در گروه‌های غیر رسمی مشغول تکدی‌گری هستند.
بنابراین چه‌طور می‌توانیم تشخیص بدهیم کسی که در خیابان از ما کمک مالی می‌خواهد نیازمند واقعی است یا در حال نقش بازی کردن برای ماست و نقشه‌ای در سر دارد؟ این کار بسیار سختی است.
یکی از دوستانم به نام غزل وقتی به همراه مادرش از کلاس والیبال به خانه برمی‌گشته خانمی را می‌بیند که از او تقاضای پول می‌کند تا غذا بخرد. مادر غزل می‌گوید پول به تو نمی‌دهم اما برویم برایت غذا بخرم.
زن می‌گوید پول را بده برای خودم و بچه‌هایم غذا بخرم. دوستم و مادرش می‌گویند ما برای همه‌ی شما غذا می‌خریم. زن نمی‌پذیرد و در نهایت کار آن‌ها به مشاجره و دعوا می‌کشد!
به گفته‌ي مدیرعامل سازمان خدمات اجتماعی شهرداری تهران راه‌هايی بهتر از پول دادن به متكديان برای کمک به افراد نيازمند وجود دارد، ضمن اين‌كه تکدی‌گری طبق قانون جرم محسوب می‌شود.
عكس: رومينا باسان
نظر شما