می‌توانیم مراقب باشیم كه سه‌شنبه‌های بدون خودرو فراموش نشوند؛ یک روز در هفته که بیش‌تر نیست. البته داستان سه‌شنبه‌های سبز از آغاز زمستان سال گذشته در اراک آغاز شد و بعد به تمام کشور راه یافت.
براساس اين‌طرح قرار شد هم‌وطنان ما حداقل یک روز در هفته بدون خودروی شخصی وارد شهرشان شوند تا کم‌کم به‌جای استفاده از خودروی شخصی به سمت استفاده‌ي بیش‌تر از وسايل حمل‌ونقل عمومی حرکت کنیم.
حالا درست است که نزدیک به دو فصل از آغاز این حرکت می‌گذرد، اما به‌نظر می‌آید سه‌شنبه‌ها رو به فراموشی‌اند و کاش همه با هم این نخ را بگیریم و نگذاریم پاره شود.
شاید برای همین که سه‌شنبه‌های سبز فراموش نشوند، 19 اردیبهشت 95، ستاد مردمی حمایت از پویش سه‌شنبه‌های بدون خودرو با حمایت سازمان‌های مشارکت‌کننده در تهران تشکیل شد و دکتر گلمکانی، رییس ستاد محیط‌زیست و توسعه‌ي پایدار شهرداری تهران اعلام کرد، تمامی سازمان‌ها به پویش سه‌شنبه‌های بدون خودرو و آماده‌کردن زیرساخت‌های لازم برای گسترش استفاده‌ی بیش‌تر از وسایل نقلیه‌ي عمومی پیوسته‌اند.
شاید برای همین است که مبتکر اراکی این طرح معتقد است شهرداری تهران از این پویش به بهترین شكل حمایت كرده و با تشکیل جلسه‌ي کارگروه اجرای طرح سه‌شنبه‌های بدون خودرو، با حضور اداره‌ي راهنمایی و رانندگی، تشکل‌های مردم نهاد، سازمان حمل و نقل عمومی، هیئت‌های کوهنوردی و دوچرخه‌سواری، راهکارهای کمک به گسترش این پویش را در تهران مورد بررسی قرار داده است.
محمد بختیاری، عضو مؤسسه‌ي زیست‌محیطی، «حافظان طبیعت» اراک، طراح ایده‌ی سه‌شنبه‌های سبز، این روز را به اين دلیل انتخاب كرد كه در میانه‌ی هفته قرار دارد و در اواسط هفته، آلودگی هوا بیش‌تر از سایر روزهاست.
او از شهروندان اراکی خواست سه‌شنبه‌ها تا حد ممکن از خودرو استفاده نکنند و وسایل نقلیه‌ي عمومی، دوچرخه و درصورت امکان، پیاده‌روی را جایگزین آن کنند تا آلودگی هوای شهرشان کم‌تر شود.
گفتني است هوای این شهر، به دلیل وجود کارخانه‌ها و شهرک‌های صنعتی بسیار آلوده است و هم‌چنین در سال‌های اخیر خودروهای زیادی هم به خیابان‌های شهر اراک اضافه شده که به آلودگی هوا دامن زدند.
البته این طرح در اراک باقي نماند و خیلی زود 115 شهر کشور به این کمپین پیوستند.
همه‌ی این‌ها را گفتیم تا دنبال نقش خودمان در این کمپین بگردیم. آخر بررسی‌ها نشان می‌دهد سهم وسایل نقلیه در آلودگی هوا بیش از 70 درصد است و اين نسبت وقتي بيش‌تر اهميت پيدا مي‌كند كه بدانيم خودروهای تک‌سرنشین و دوسرنشین بیش‌ترین سهم را در اشغال خیابان‌ها به خود اختصاص داده‌اند.
بنابراين جا دارد از خود بپرسيم سهم ما از این 70 درصد چه‌قدر است؟ آیا ما برای رفتن در هرمسیر کوتاهی از یکی از اعضای خانواده می‌خواهیم استارت بزند و با خودروي شخصي ما را برساند؟ يا حاضريم مسيرهاي كوتاه را پياده يا با دوچرخه طي كنيم و براي مسيرهاي بلندتر سوار اتوبوس، مترو يا تاكسي بشويم؟
حواسمان به سه‌شنبه‌ها هست و اصلاً در فضای مجازی، برای ترویج این فرهنگ كاري كرده‌ايم؟ راستی می‌دانستید از این کمپین‌ها در دنیا کم نداریم و مثلاً در اتحادیه‌ي اروپا، کمپینی راه افتاده است که مردم، دیگر گواهی‌نامه نمی‌گیرند و به آن هم افتخار می‌کنند؟
نظر شما