دانش به جای‌جای زندگی ما راه پیدا کرده است؛ از زیر آب گرفته تا آسمان، از درون بدنمان گرفته تا کشف اسرار زندگی موجودات دیگر. ریشه‌ی هر یک از این اختراعات و علوم، شاید در آغاز تنها به سؤال یک نفر برمی‌گردد، اما امروزه گروهی در حال پژوهش و تحقیق درباره‌ی آن هستند...
* * *
لباس ضد کوسه
«چه می‌شد اگر می‌توانستیم بدون ترس و نگرانی از کوسه‌ها، در دریا شنا کنیم؟»
لباس ضد کوسه، اختراع جدیدی است که ورزشکاران، غواصان و محققان دریایی از آن استقبال خواهند کرد. دانشمندان استرالیایی موفق به طراحی لباسی شده‌اند که کوسه‌ها را فریب و خطر حمله‌ی آن‌ها را کاهش می‌دهد. یکی از این طرح‌ها به گونه‌ای است که کسی که لباس را پوشیده، از نظر کوسه موجودی ناخوشایند برای خوردن می‌آید! لباس دیگر به گونه‌ای است که شبیه امواج اقیانوس است و کوسه را دچار خطای دید خواهد کرد.
سواحل استرالیا به دلیل داشتن کوسه، یکی از پرخطرترین مناطق دنیاست. به همین دلیل مؤسسه‌ای با نام «کاهش خطر حمله‌ی کوسه‌ها» در آن‌جا فعالیت می‌کند و حدود بیست سال است که روی طراحی و ساخت لباس ضد کوسه تحقیق می‌شود. به گفته‌ی دانشمندان این مرکز، دو نظریه درباره‌ی ساخت این لباس وجود دارد؛ اول این که لباس طوری طراحی شود که از دید کوسه پنهان بماند و نتواند آن را ببیند. در حالت دیگر لباس طوری باشد که کوسه آن را ببیند، اما به‌نظرش آن موجود خوردنی نیاید!
روبات فضانورد
«چه می‌شود اگر به جای آدم‌ها، روبات‌ها به فضا سفر کنند و خبرها را به زمین بفرستند؟»
«کی‌روبو» نام روبات فضانوردی است که در ایستگاه بین‌المللی فضایی زندگی می‌کند. این روبات اولین روباتی است که از فضا پیامی به زمین فرستاده است. کی‌روبو، 33 سانتی‌متر قد دارد و با سیستم عامل اندروید کار می‌کند. گفته می‌شود این روبات تا 18 ماه دیگر در ایستگاه فضایی بین‌المللی واقع در مدار زمین زندگی خواهد کرد. این روبات ژاپنی قادر است صدا و احساسات را تشخیص دهد و پردازش کند. به این ترتیب می‌‌تواند با فضانوردان ژاپنی حرف بزند و از تنهایی درشان بیاورد.
کی‌روبو منتظر «کوئیچی واکاتا» است. او به‌زودی به ایستگاه بین‌المللی فضایی آی.اس.اس می‌رود تا فرماندهی آن‌جا را در دست بگیرد. کی‌روبو مأموریت اصلی‌اش آن موقع آغاز خواهد شد؛ صحبت کردن با آقای فرمانده و ارسال اخبارش به زمین.
موزه و علم موزه
«چه می‌شد اگر می‌توانستیم از پوسیدگی اجسام بر اثر گذشت زمان جلوگیری کنیم؟»
امروزه موزه‌داری دیگر فقط شناسایی آثار قدیمی و باستانی و ساختن مکانی برای نگه‌داری از آن‌ها نیست؛ موزه‌داری به علمی تبدیل شده است که کمک می‌کند تا از خراب شدن این آثار ارزشمند جلوگیری کنیم و آن‌ها را برای نسل‌های بعد نگه‌داریم. آلودگی هوا یکی از چیزهایی است که اجسام قدیمی را تهدید می‌کند. چرا که ذرات آلاینده دیده نمی‌شوند و به‌تدریج باعث پوسیدگی بافت جسم شده و آن را متلاشی می‌کنند. برای همین دانشمندان حسگری ساخته‌اند که قادر است میزان آلودگی هوا را اندازه‌گیری کند.این وسیله‌ی کوچک داخل ویترین‌های شیشه‌ای موزه قرار می‌گیرد و در صورتی که آلودگی هوای داخل آن بالاتر از حد استاندارد برود، هشدار می‌دهد. تا قبل از این حسگرهای مخصوص حفاظت از آثار باستانی تنها به نور، رطوبت و دما حساس بودند.
وقتی پل‌ها جابه‌جا می‌شوند
«چه می‌شد اگر می‌توانستیم بدون خرابی، پل‌ها را جابه‌جا کنیم؟»
به نظر شاید سؤال عجیبی باشد. اصلاً چه نیازی به جابه‌جا کردن پل‌ها داریم؟ با رشد جمعیت و گسترش شهرها، خیلی از پل‌های ارتباطی کارایی‌شان را از دست داده‌اند وگرچه اصولی ساخته شده و قابل استفاده‌اند باید از بین بروند تا پل جدیدی ساخته شود.
دانشمندان به فکر پیدا کردن راهی افتاده‌اند تا به جای از بین بردن یک پل و ساخت پل جدید، آن را به جای دیگری منتقل کنند.
اولین بار مهندسان با جابه‌جا کردن یک پل 90 ساله به وزن 3400 تن، در شهر پورتلند آمریکا این آرزو را تحقق بخشیدند. برای جابه‌جایی این پل، مسیری ساخته و با کف صابون لیز شد. 50 جک هیدرولیکی 150 تنی، پل را بلند کردند و روی این مسیر قرار دادند. سپس پل را سانتی‌متری هل دادند تا در مکان جدید قرار گیرد. به این ترتیب پل قدیمی به 20 متر آن طرف‌تر منتقل شد تا هم جا برای ساخت پل جدید باز شود و هم بتوان کماکان رفت‌وآمد کرد.
