بخش عمده این غذا، محصولات غذایی تازه و یا کشت شده است. در قرن‌های اخیر، در اطراف شهرهای زیادی، زمین‌های وسیعی برای کشت سبزی وجود داشته است.
بخش زراعتی لندن دره «لی» بوده است که محل برگزاری مسابقات المپیک 2012 خواهدبود. امروز، حدود 80درصد مواد غذایی لندن، از طریق دریا وارد این شهر می‌شود. برای مثال، سیب از نیوزلند، سبزیجات از آفریقا و گوشت از برزیل وارد این شهر می‌شود.
این موضوع، واکنش‌هایی را ایجاد کرده است. مواد غذایی قبل از رسیدن به شهرهای ثروتمند، باید ساعت‌ها پرواز کنند. برای مثال، یک وعده غذای معمولی، مسیری حدود سه هزار کیلومتر را از مزرعه‌ها تا شهرها طی می‌کند. برای همین، مسوولان به فکر تولید محصولات محلی افتاده‌اند. این در حالی است که کشورهای فقیر، با زیربنایی سست و دولت‌های ضعیف، قادر به مدیریت درست واردات خود نیستند.
به دلیل ناتوانی و یا بی‌میلی شهرها در تکیه به منابع غذایی وارداتی، مسوولان شهرها، مواد غذایی مورد نیاز را به گونه‌ای جدید تامین می‌کنند. بنا به گزارش سازمان ملل متحد، حدود 15درصد محصولات غذایی جهان، در مناطق شهری تولید می‌شود و این مقدار رو به رشد است.
حدود یک‌میلیارد شهرنشین که تقریبا یک سوم جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند، ساعاتی از هفته را صرف کشت و کار می‌کنند تا بتوانند به تولید مواد غذایی خانواده‌هایشان کمک کنند، یا محصولات تولیدشده را در سوپرمارکت‌های محلی بفروشند.
رشد بیش از حد و سریع شهرها باعث شده است که کشاورزان شهری، موفق‌تر از کشاورزان روستایی شوند. از طرفی، کشاورزان شهری در سیستم‌های نوین، سرمایه‌گذاری می‌کنند تا با طرح‌های کوچک خود، سودهای فراوان داشته باشند.
در «کلکته» هندوستان، حدود 20 هزار نفر با استفاده از زباله‌ها، کودهای غنی تولید می‌کنند و موجب افزایش زباله‌های شهرها می‌شوند. در «لیما» و پرو عده‌ای در مکان‌های غیرقانونی به پرورش خوک پرداخته‌اند و در «نایروبی» و «کنیا»، عده‌ای در قفس‌های چسبیده به آپارتمان‌هایشان، دست به پرورش مرغ زده‌اند.
در «هاییتی»، عده‌ای در لاستیک‌های کهنه کامیون‌ها، سبزیجات پرورش می‌دهند. در دهه 1990 در تمام زمین‌های اطراف «سارایوو»، پایتخت «بوسنی» که قبلا گورستان بوده‌اند، زمین‌های زراعتی به وجود آمده است. حتی در بریتانیا، 30هزار منطقه شهری برای پرورش سبزی و میوه مشخص شده است.
در «شانگهای»، یکی از ابرشهرهای رو به انفجار چین، حدود یک سوم زمین‌ها در محدوده شهر کشاورزی شده‌اند و حدود یک میلیون نفر از ساکنان آن در این مزارع کشاورزی مشغول کار هستند.
این شهر، شیر و تخم‌مرغ مورد نیاز خود و تقریبا قسمت عمده سبزی خود و بخشی از گوشت و تقریبا دومیلیون تن از غله مصرفی سالانه خود را تامین می‌کند. «زیمینگ بیان» از دانشگاه کشاورزی «نان‌جینگ» می‌گوید: «قیمت‌ها به خاطر وجود فروشگاه‌های بزرگ بالاست. در نتیجه کشاورزان رفته‌رفته ثروتمند می‌شوند.»
در سیستم کشاورزی جدید، ریشه گیاهان در مایعی قرار می‌گیرد که این مایع مواد غذایی مورد نیاز گیاهان را تامین می‌کند. این سیستم در سنگاپور، «بوگوتا»ی کلمبیا و در «مونترال» کانادا بسیار مورد استفاده است. چرا که در این شیوه، نیازی به خاک نیست و در پشت بام‌ها می‌توان این سیستم را به راحتی به کار گرفت.
کشاورزی در شهرهای بزرگ، منافع دیگری نیز دارد. یکی از این منافع، دسترسی کشاورزان شهری به ذخایر غنی شده، هم‌چون کودهای غنی در شکل فاضلاب انسانی است.
براساس گفته «کریس اسکات»، از موسسه بین‌المللی آب و خاک سری‌لانکا، حدود10 درصد زمین‌های زراعی شهری، هم‌زمان با مواد بودار که از فاضلاب شهرها گرفته می‌شوند، آبیاری و تغذیه می‌شوند. اسکات معتقد است دولت‌ها باید از تصفیه فاضلاب از موادی مانند پتوژن‌ها و نگهداری مواد غذایی مفید آن‌ها از این روش حمایت کنند.
«جک‌اسمیت»، مسوول شبکه کشاورزی شهری می‌گوید: «اکو شهرها باید تبدیل به شهرهای کشاورزی شوند. کشاورزی در شهرها موجب تولید فضای سبز و کاهش حمل و نقل در داخل شهر می‌شود و از فرسایش خاک جلوگیری می‌کند و هم‌چنین موجب پاکیزه ماندن آب و هوا نیز می‌شود.»
