به گزارش همشهری‌آنلاین، یکی از بازیکنان ثابت تیم ملی هاکی روی یخ زنان در این سال‌ها فاطمه اسماعیلی است، بازیکنی که قهرمانی ایران در مسابقات آسیا – اقیانوسیه را مثل یک‌خواب می‌بیند، با وجود اینکه از همان ابتدا اطمینان داشته جام برای ایران است و قرار است با دست پر به تهران برگردد.
*چرا بعد از قهرمانی گریه می‌کردید؟
لحظه‌ای که قهرمان شدیم، مثل این بود که خواب می‌دیدیم. در ثانیه‌های آخر بازی با فیلیپین دیدم فقط ۳۲ثانیه به پایان بازی مانده. ما ۴بر صفر جلو بودیم و این یعنی قهرمان جام ما بودیم. همان لحظه به یکی دو بازیکن گفتم بچه‌ها کار تمام است و از همان موقع گریه‌هایمان شروع شد. ما هنوز هم باور نداریم که قهرمان شده‌ایم. وقتی هم که سوت پایان زده شد، همدیگر را بغل کردیم و اشک ریختیم. از سفارت ایران در قرقیزستان چند نفر برای تماشای مسابقه به سالن آمده بودند، آنها مانده بودند که چرا ما گریه می‌کنیم. سال پیش نایب‌قهرمان شده بودیم و با اینکه نخستین دوره‌ای بود که در این تورنمنت شرکت می‌کردیم بد نتیجه نگرفته بودیم ولی قهرمانی چیز دیگری بود. حسی داشت که نمی‌توانم به زبان بیاورم. هم می‌خندیدیم و هم گریه می‌کردیم.
*شاید این حس به‌خاطر این بود که برای اولین‌بار قهرمانی را تجربه می‌کردید؟
این درست است اما دلیل مهم‌تر سختی‌هایی بود که همه پشت‌سر گذاشته بودیم. در مدت اردوها هر کسی یک مشکلی داشت. دوری از خانواده، زدن از کار به‌خاطر تمرینات و ... ما به قدری سختی کشیده بودیم که فقط قهرمانی می‌توانست همه‌چیز را جبران کند. برای اینکه روی سکوی اول برویم به قدری هیجان داشتیم که قبل از شروع می‌خواستیم جام را برداریم. چند ساعت قبل از بازی فینال جام را در ویترین گذاشته بودند و موقع گرم کردن جام را می‌دیدیم و مطمئن بودیم که به ما می‌رسد.
*مطمئن بودید که بازی آخر را می‌برید؟
برای اولین‌بار بود که با فیلیپین بازی می‌کردیم و هیچ شناختی از این تیم نداشتیم. آنها دوره قبل هم حضور نداشتند و به‌خاطر همین هیچ ذهنیتی درباره این تیم نداشتیم و نمی‌دانستیم که می‌توانیم شکستشان بدهیم یا نه. این مسئله خودش به ما استرس می‌داد. تیم‌هایی که امسال آمده بودند با تیم‌های سال قبل خیلی متفاوت بودند و سطح‌شان بالا بود. ما هم نسبت به دوره قبل پیشرفت عجیب و غریبی کرده بودیم.
*دلیل این پیشرفت عجیب چه بود؟
از اردیبهشت سال قبل در اردو بودیم، لیگ داشتیم و در کاپ توسعه جهانی که در لهستان برگزار شد، شرکت کردیم. با این اردوها و این مسابقات خیلی تغییر کردیم. آقای فرزاد هوشیدری مربی درجه‌یک و از بهترین مربیان دنیا کنار تیم بود و علاوه بر او ۲مربی فنلاندی و یک مربی لهستانی هم برای ما اردو برگزار کردند.
*تحویل سال هم در اردو بودید؟
نه. ۳روز تعطیل بودیم و روز اول مادربزرگ‌ها، خاله‌ها، عمه‌ها و بقیه فامیل را دیدیم تا زودتر به اردو برگردیم.
*نسبت به سال قبل چیزی هم به امکانات تیم اضافه شده بود؟
ما که فعلا فقط یک زمین استاندارد در تهران داریم و در همین زمین تمرین می‌کنیم. آنهایی که تهران زندگی می‌کنند مشکلی ندارند اما کار برای بچه‌هایی که از اصفهان، پیشوا، ورامین، قم و... می‌آیند سخت است.
*در نبود زمین چطور لیگ برگزار شد؟
بیشتر تیم‌های تهرانی بودند، تیم‌های شهرستانی هم چند روز قبل از مسابقه به تهران می‌آمدند و چند روزی روی زمین تمرین داشتند. تعدادی از بچه‌ها هم در تهران خانه گرفته‌اند تا ساعات بیشتری تمرین داشته باشند.
*فدراسیون اسکی برنامه‌ای برای اضافه کردن پیست ندارد؟
با نتایجی که تیم گرفته امیدواریم اتفاقات خوبی بیفتد. ما قهرمان یک تورنمنت مهم شدیم و حتی فدراسیون جهانی عکس تیم ما را روی صفحه اول سایت منتشر کرد. در بیشتر تورنمنت‌هایی هم که حضور داشتیم، مقام آوردیم.
*بعد از این قرار است چه اتفاقی بیفتد؟
بازی‌های آسیایی چین را در پیش داریم که اسفند برگزار می‌شود. کارمان سخت است ولی می‌خواهیم آنجا هم نتیجه بگیریم.
نظر شما