اولین قلب مصنوعی برای انسان‌ها در دهه ۱۹۵۰ اختراع و ثبت شد، اما بیش از ۳۰ سال طول کشید تا در سال ۱۹۸۲ بود که یک قلب مصنوعی کارآمد به نام جارویک - ۷ به طور موفقیت‌آمیز در بدن یک بیمار پیوند زده شد.
مراحل آغازین
همانند بسیاری از نوآوری‌های پزشکی، اولین قلب مصنوعی در بدن یک حیوان - در این مورد، یک سگ - پیوند زده شد.
ولادیمیر دیمیخوف، دانشمند شوروی، پیشگام در زمینه پیوند اعضا، در سال ۱۹۳۷ یک قلب مصنوعی را در بدن یک سگ پیوند زد. (البته مشهورترین کار دمیخوف این نبود، امروزه او بیشتر به خاطر انجام پیوند سر در سگ‌ها به یاد می‌آورند).
جالب اینکه اولین قلب مصنوعی «ثبت‌شده» به‌وسیله پل وینچل آمریکایی اختراع شد که شغل اصلی‌اش «شکم‌گویی» (حرف زدن بدون تکان خوردن لب‌ها) و اجراهای کمدی بود. وینچل اندکی آموزش پزشکی نیز دیده بود و هنری هایملیک که به خاطر روش درمان اضطراری خفگی به نام خودش مشهور است، او را در این زمینه یاری کرد. او در سال ۱۹۵۶ تقاضای حق ثبت اخترع قلب مصنوعی‌اش را انجام داد و در سال ۱۹۶۳ آن را دریافت کرد. البته قلب مصنوعی وینچل هرگز به کار گرفته نشد.
ویلم کلف، پزشک هلندی در ۱۹۵۳ اولین کلیه مصنوعی را ساخت که راه را برای تولید قلب‌های مصنوعی هموار کرد.
قلب مصنوعی «لیوتا-کولی»- ساخته دومینگو لیوتا و دنتون کولی در سال ۱۹۶۹ در موسسه قلب تگزاس در هیوستون در بدن یک بیمار به عنوان یک اقدام موقت پیوند زده شد؛ آن‌ها چند روز بعد آن را با قلب اهدایی جایگزین کردند، اما بیمار مدت کوتاهی پس از پیوند قلب درگذشت.
جارویک ۷
قلب مصنوعی جارویک-۷ به‌وسیله مهندس آمریکایی رابرت جارویک و استادش ویلم کلف در سال ۱۹۶۹ در دانشگاه یوتا ساخته شد.
بارنی کلارک، دندان‌پزشک اهل شهر سیاتل در ایالت واشنگتن در غرب آمریکا، در سال ۱۹۸۲ اولین فردی بود که قلب جارویک-۷، اولین قلب مصنوعی که قرار بود تا آخر عمر بیمار دوام بیاورد، در بدنش پیوند زده شد.
ویلیام دوریس، جراح قلب و عروق آمریکایی، این جراحی را انجام داد. بیمار به مدت ۱۱۲ روز زنده ماند. کلارک در طول این مدت گفت: «دوران سختی برای من بوده است، اما قلب پیوندی به خوبی کار کرده است.»
گونه‌های بعدی قلب مصنوعی موفقیت بیشتری داشتند؛ به‌عنوان‌مثال، دومین بیماری که جارویک-۷ دریافت کرد، ۶۲۰ روز پس از پیوند زنده ماند. جارویک گفته است: «مردم می‌خواهند زندگی عادی داشته باشند، و صرفاً زنده بودن کافی نیست.»
علی‌رغم این پیشرفت‌ها، کمتر از دو هزار قلب مصنوعی پیوند شده‌اند، و این روش معمولاً به عنوان یک راه‌حل موقت تا زمانی که یک قلب اهدایی تهیه شود، به کار می‌رود.
امروزه رایج‌ترین قلب مصنوعی، قلب مصنوعی موقت «سین‌کاردیا» است که ۹۶٪ از کل پیوندهای قلب مصنوعی را تشکیل می‌دهد. این قلب هزینه بسیار زیادی در حدود ۱۲۵۰۰۰ دلار دارد.
ساخت دستگاه‌های کمک بطنی یا VAT
با وجودی که جارویک-۷ یک دستاورد بزرگ بود، اما یک راه‌حل بلندمدت برای بیماران نارسایی قلبی نبود. این دستگاه بزرگ و حجیم بود و نیاز به توان و کنترل خارجی داشت. در دهه ۱۹۸۰ محققان شروع به تمرکز بر روی توسعه قلب‌های مصنوعی کوچک‌تر و قابل‌حمل‌تر کردند.
اولین دستگاه کمک‌بطنی یا وی‌ای‌دی (VAD) کاملاً قابل پیوند با نام «هارت‌میت XVE» در سال ۱۹۹۳ به‌وسیله سازمان غذا و داروی آمریکا تأیید شد.
وی‌ای‌دی‌ها پمپ‌هایی هستند که داخل قفسه سینه کار گذاشته و به قلب متصل می‌شوند. این دستگاه‌ها وقتی قلب قدرت انجام این کار به تنهایی را ندارد، به تلمبه کردن خون در بدن کمک می‌کنند.
ساخت قلب‌های مصنوعی کاملاً قابل پیوند
هدف فعلی پژوهش در زمینه قلب مصنوعی ساختن یک «قلب مصنوعی کاملاً قابل‌پیوند» یا تی‌ای‌اچ (TAH) است که بتواند جایگزین قلب کامل شود.
آبیوکوور (AbioCor) نخستین قلب مصنوعی کاملاً قابل پیوندی بود که در بدن یک بیمار انسانی پیوند زده شد و این بیمار ۱۵۱ روز زنده ماند.
قلب مصنوعی «کارمت» در سال ۲۰۰۸ نخستین تی‌ای‌اچ کاملاً قابل پیوند بود که برای استفاده در اروپا تأیید شد. کارمت یک تی‌ای‌اچ دوبطنی است که جایگزین بطن راست و چپ قلب می‌شود.
چشم‌اندازهای آینده
پژوهشگران همچنان به ایجاد فناوری‌های پیشرفته‌تر قلب مصنوعی ادامه می‌دهند. برخی از حوزه‌های مورد توجه عبارت‌اند از:
* ساخت قلب‌های مصنوعی کوچک‌تر و مقاوم‌تر
* بهبود بازده انرژی قلب‌های مصنوعی
* افزایش سازگاری قلب‌های مصنوعی با دستگاه ایمنی بدن
* ساخت قلب‌های مصنوعی که بتوانند توسط دستگاه عصبی بیمار کنترل شوند.
قلب‌های مصنوعی بالقوه می‌توانند انقلابی در درمان نارسایی قلبی ایجاد کنند. قلب‌های مصنوعی با ادامه تحقیق و توسعه، می‌توانند روزی به روش درمانی استاندارد برای این بیماری ناتوان‌کننده و مرگبار بدل شوند.
نظر شما