راز و رمز ضربه‌فنی نشدن از زبان قهرمان سابق جهان | از بند «پ» استفاده نکردم

«فرهاد محمد علیخانی»، قهرمان صاحب‌نام کاراته، سبک شیتوریو سی‌شین کای، از جوانان محجوب، مؤدب و مهربانی است که آوازه اخلاق خوشش در کوچه پسکوچه‌های شهرک صاحب‌الزمان(عج) پیچیده و کمتر کسی است که او را نشناسد.

همشهری آنلاین - مریم قاسمی : فرهاد میان ساکنان محله صاحب‌الزمان(عج) به جوانی متعهد و پرکار مشهور است. او در اولین روز فصل پاییز سال ۵۸ دیده به جهان گشود. علیخانی تاکنون افتخارات بسیاری برای کشورمان کسب کرده و احکام قهرمانی‌اش به بیش از ۷۰ عنوان می‌رسد که مقام اول مسابقات جهانی انگلیس در سال ۲۰۰۳ میلادی، قهرمانی طلایی مسابقات جهانی اسپانیا در سال ۲۰۰۵ میلادی و کسب مقام سومی مسابقات بین‌المللی مالزی در سال ۲۰۱۹ نمونه‌ای از آنهاست. او دارای دو فرزند به نام‌های دیار و دلیار است و در یکی از عکس‌های صفحه اینستاگرامش این دو قلو را با لباس کاراته بغل کرده و یکی از فنون کاراته را اجرا می‌کند که البته مورد توجه کاربران و علاقه‌مندان به ورزش قرار گرفته است. برای آشنایی بیشتر با این قهرمان صاحب‌نام با او گفت‌وگویی کرده‌ایم که چکیده آن را می‌خوانید.

راز و رمز ضربه‌فنی نشدن از زبان قهرمان سابق جهان | برای رسیدن به قهرمانی از بند «پ» استفاده نکردم

لابد تو هم مثل خیلی از قهرمانان ورزشی با یک اتفاق ساده با ورزش آشنا شدی!

به نظرم کمبود امکانات ورزشی، استعداد ذاتی و حمایت برادران بزرگ‌ترم باعث شد این رشته ورزشی را انتخاب کنم. آن زمان که کوچک بودم از ورزشگاه و رشته‌های مختلف ورزشی در منطقه۱۸ خبری نبود. تنها مجموعه ورزشی محله باشگاه نوین یافت‌آباد بود که بیشتر بچه‌های همسن و سالم در آنجا و در کلاس‌ کاراته استاد نوری تمرین می‌کردند.

برادرانت چه نقشی در علاقه‌مندی‌ات به این رشته داشتند؟

سال ۶۴ که من ۶ سال بیشتر نداشتم، امیر و سهراب که به ترتیب ۶ و ۸ سال از من بزرگ‌ترند برای آموختن فنون کاراته در باشگاه «نوین» پیش استاد نوری تمرین می‌کردند و بیشتر اوقات مرا هم برای تماشای تمریناتشان به باشگاه می‌بردند؛ همان زمان بود که احساس کردم به این رشته ورزشی علاقه‌مند شده‌ام.

اولین روزی را که لباس سفید کاراته به تن کردی و روی تاتامی ایستادی، یادت هست؟

آن روز بهترین روز زندگی‌ام بود. برادران بزرگ‌ترم لباس و تجهیزات مورد نیاز کاراته را برایم تهیه کرده بودند و من برای پوشیدن لباس‌ها لحظه‌شماری می‌کردم. چون قبلاً با برادرانم برای تماشای مسابقات و تمرین کاراته به باشگاه نوین رفته بودم، دوست داشتم خیلی زود با کاراته‌کاهای دیگر تمرین کنم، خلاصه روز اول تمرین باخیر و خوشی تمام شد.

مگر چه اتفاقی افتاد؟

در همان روز اول تمرین، بعد از نرمش، نوبت به مبارزه‌ یا همان کومیته رسید. از قضا یکی از کاراته‌کاها که کمربند زرد داشت، برای مبارزه حریف نداشت و البته سن و سالش از من بیشتر بود. در این لحظه، استاد نوری از من دعوت کرد که روی تاتمی حاضر شوم و با او مبارزه کنم. من که قبلاً چندین فن کاراته را از برادرانم یاد گرفته بودم توانستم او را شکست دهم و به همین دلیل استاد تشویقم کرد و اعلام کرد رتبه کمربندم از سفید به زرد ارتقا پیدا کرده، در صورتی که دیگر کاراته‌کاها باید برای گرفتن کمربند زرد ماه‌ها تمرین و مبارزه می‌کردند.

یعنی پارتی‌بازی شد!

نه! استاد نوری اصلاً اهل پارتی بازی نیست، اما زمانی که متوجه شود فردی استعداد و توانایی دارد، به هر شکل ممکن او را تشویق می‌کند. درباره من هم همین‌طور بود. من از قبل آمادگی داشتم، چون برادرانم برخی از فنون را یادم داده بودند. و من با اجرای آن فنون پیروز شدم.

اگر امکانات ورزشی منطقه۱۸ بیشتر بود، به موفقیت‌های بیشتری می‌رسیدی؟

نمی‌دانم؛ اما واقعا امکانات و تجهیزات باشگاه‌ها کافی نیست. مثلاً کلاس تمرین کاراته در باشگاه‌های این منطقه به یک سالن کم‌ظرفیت و تشک نامناسب محدود شده است. اینجاست که زحمت‌های مربی برای قهرمانی یک کاراته‌کا مشخص می‌شود. او با دست‌ خالی قهرمان می‌سازد، در صورتی که کشورهای خارجی با انبوه وسایل و امکانات در برخی از رشته‌ها از ما عقب‌ترند.

استاد نوری در برنامه‌ها و مناسبت‌های ویژه از تو به عنوان یکی از شاگردان نمونه خود یاد می‌کند. فکر می‌کنی شاگرد خوبی هستی؟

ایشان نسبت به بنده بسیار لطف دارند. در واقع من از کودکی شاگرد استاد نوری هستم. یعنی از زمانی که ۵ یا ۶ سال داشتم تا حالا شاگردی‌اش را کرده‌ام و به این موضوع افتخار می‌کنم. تلاش کرده‌ام که اخلاق خوب داشته باشم و الطاف استادم را بی‌پاسخ نگذارم.

فکر نمی‌کنی بعد از این همه سال شاگردی، به مرحله‌ای رسیده‌ای که نیازی به استاد نداری و خودت می‌توانی گلیمت را از آب بیرون بکشی؟

به هیچ وجه! هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید همه‌چیز را یاد گرفته و احتیاج به آموختن ندارد. استاد، مثل کتابی است که هر ورزشکار، به اندازه ظرفیت و توانش، از نوشته‌های آن می‌آموزد. اگر بخواهد کل کتاب را بیاموزد، شاید تا آخر عمر به زمان احتیاج داشته باشد. من به عنوان یک ورزشکار همیشه به استاد نیاز دارم و مسلماً هر کسی که جز این راه را انتخاب کند طولی نمی‌کشد که تکبر و غرور وجودش را می‌گیرد، آن وقت است که ضربه فنی می‌شود!

شهرداری منطقه۱۸ برای گسترش ورزش چه کرده؟

فعالیت‌های خوبی صورت گرفته، اما کافی نیست. به عنوان مثال‌، در ایستگاه تندرستی سامانه نشاط بوستان قائم(عج)، مربیان رشته‌های مختلف ورزشی از نوجوانان تست ورزش می‌گیرند تا استعدادیابی کنند، اما این استعدادها در کجا باید تمرین کنند و آیا مکان‌های ورزشی منطقه۱۸ ظرفیت پذیرش آنان را دارند؟ نمونه بارزش کلاس آموزش استاد نوری است که در حوزه جنوب غرب تهران همتا ندارد، اما از امکانات بی‌بهره مانده. باید همراه استعدادیابی، مکان‌های ورزشی متنوع با امکانات مورد نیاز فراهم شود و گرنه بخشی از تلاش‌ها به نتیجه مطلوب نمی‌رسد.

مهم‌ترین تجربه‌ای را که در طول سال‌ها ورزش کردن به دست آورده‌ای در اختیار شهروندان ورزش‌دوست قرار می‌دهی؟

اگر ورزشکاری صاحب نام و جایگاه شد، قدر موقعیت به دست آمده را بداند و غرور و تکبر را کنار بگذارد.

برای گسترش امکانات ورزشی در مناطق جنوب شهر چه پیشنهادی داری؟

استفاده از اماکن مذهبی برای گسترش امکانات ورزش کارگشاست. اگر در مسجد هر محله یک کلاس و سالن ورزشی ایجاد شود، نوجوانان و جوانان بسیاری از این طریق جذب مسجد می‌شوند و در واقع تلاش در جهت آمیختن روحیه معنوی با ورزش انجام خواهد شد.

در حال حاضر چه می‌کنید؟

هم‌اکنون در کسوت مربیگری مشغول به کارم و هدفم این است که شاگردانم را به بالاترین سطح مسابقات برسانم. البته مشغول تدریس در رشته‌های مختلف «تی ار ایکس» و آمادگی جسمانی در مناطق مختلف تهران هم هستم.