شهری متشکل از 2بخش تجاری و مسکونی که آسمانخراش‌های متعدد آن نمادی از توسعه یافتگی را به رخ می‌کشد؛ شهری که ساختمان‌های مسکونی آن اغلب بیش از 60 طبقه بلندی دارد و برج‌هایی با ارتفاع بیش ا ز 200 متر در آن خودنمایی می‌کند.می گویند سئول شهری است که در آن شرق کهن با غرب مدرن به هم آمیخته است؛ دهمین کلانشهر بزرگ جهان با جمعیتی نزدیک به 21 میلیون نفر.
سئول از جمله پایتخت‌های آسیایی است که رودخانه‌ای از میان آن عبور می‌کند؛ رودخانه چئونگی چئون که تاریخ این شهر با آن گره خورده است؛ تا آنجا که این رودخانه در گذشته درواقع حد و مرزی بود میان شهروندان غنی و فقیر. اما رشد جمعیت و توسعه
روز افزون شهرنشینی سبب شد تا کشاورزان کره‌ای نیز همچون سایر روستاییان، روستاهای خود را ترک کرده به امید دستیابی به زندگی بهتر به پایتخت هجوم بیاورند.
نخستین گزینه سکونتی این مهاجران، اطراف همین رودخانه بود اما ساکن شدن مهاجران در حاشیه این رودخانه به‌زودی به یکی از بزرگترین معضلات پایتخت تبدیل شد؛ چراکه فاضلاب‌های این منطقه مهاجر نشین بی‌هیچ مانعی در رودخانه رها می‌شد و در فصل بارندگی به سلامت و زیبایی شهر آسیب می‌رساند؛ از همین رو بود که مسئولان شهری برای مقابله با آن، تصمیم به پوشاندن رودخانه گرفتند.
این طرح در سال 1926 مطرح و عملیات اجرایی آن در سال 1937 آغاز شد و با اجرای 2 طرح مکمل در سال 1987 به پایان رسید. با اجرای این طرح، بزرگراهی روی رودخانه شکل گرفت با همان نام چئونگی چئون. اطراف این بزرگراه صدها واحد تجاری برپا شد و رفته رفته این منطقه به منطقه‌ای پر رفت وآمد با ترافیکی سنگین تبدیل شد. مسئولان شهری برای کاهش بارترافیک این منطقه ناگزیر روگذری بر فراز این بزرگراه احداث کردند.
اما دیری نپایید که مسئولان دریافتند که چاره کار بازگرداندن رودخانه به وضعیت اولیه و بهسازی وساماندهی فضای اطراف آن است. این کاری بود که شهردار وقت سئول
« لی‌میونگ‌باک» با جسارت فراوان آن را به سرانجام رساند.
بلندپرواز با اندیشه سبز
هنگامی که لی‌میونگ‌باک در سال 2002 بر مسند شهرداری سئول تکیه زد با وجود همه انتقاداتی که متوجه او و اندیشه‌های سبزش بود اجرای برنامه‌های زیست‌محیطی را در طرح‌های شهری در اولویت قرار داد.
لی بسیاری از دیوارها و آسفالت خیابان‌ها را خراب و فضای سبز را جایگزین آن کرد.
اما مهم‌ترین کاری که وی انجام داد تخریب بزرگراه و روگذری بود که روی رودخانه چئونگی چئون ساخته شده بود. لی 22 پل بر فراز این رودخانه احداث کرد؛ پل‌هایی که سبک و معماری متفاوت آن بیش از هر چیز نشان از معماری بومی کره دارد. اینک این رودخانه یکی از زیباترین نقاط دیدنی سئول است؛ به‌ویژه آنکه طرح‌های اجرا شده در اطراف آن و به‌طور کلی محوطه‌سازی جدید آن جلوه‌ای زیبا به این رودخانه بخشیده است.
کره‌ای‌ها می‌گویند نام لی‌میونگ‌باک به‌عنوان مدیری با اندیشه‌های سبز که توانست با جسارت سئول را دگرگون سازد در تاریخ این شهر باقی می‌ماند.
حمل‌ونقل درون‌شهری
گرچه تا دهه 1960 قطار برقی اصلی‌ترین وسیله حمل‌ونقل در سئول به شمار می‌آمد و نزدیک به 85 درصد شهروندان سئولی از این وسیله استفاده می‌کردند اما در دهه 1970 مترو نیز به ناوگان حمل‌ونقل این پایتخت آسیایی اضافه شد.
تا آن زمان هنوز کره جنوبی کشوری فقیر محسوب می‌شد اما در کمتر از 4 دهه این کشور توانست به رشد شگرف اقتصادی دست یابد تا آنجا که اکنون با ژاپن که روزگاری بر این کشور سیطره استعماری داشت از نظر فناوری رقابت می‌کند.
رشد اقتصادی باعث تحولی بزرگ در همه زمینه‌ها از جمله حمل‌ونقل درون‌شهری در این کشور شد به‌طوری که تا سال 2000 سئول به 8 خط مترو به طول 287 کیلومتر تجهیز شد.
توسعه شبکه مترو سبب شد در سال 2002بیش از یک سوم مسافرت‌های درون‌شهری از این طریق صورت پذیرد اما همزمان با توسعه مترو، بخش عمده خطوط اتوبوسرانی عملا تعطیل و شرکت‌های ذی‌ربط ورشکست شدند. ادامه این وضعیت اوضاع حمل‌ونقل درون‌شهری را با بحران مواجه کرد تا آنجا که مدیران شهری در سال 2003 برای‌رهایی از این بحران به نوسازی نظام حمل‌ونقل درون‌شهری دست زدند. این نوسازی در سال 2004 در قالب طرحی با عنوان رنگین کمان اتوبوس‌ها به اجرا درآمد.
هدف از اجرای این طرح، ساخت شبکه‌ای هماهنگ همراه با افزایش سطح خدمات حمل‌ونقل عمومی بود. در این طرح خطوط اتوبوسرانی به چهار بخش اصلی، فرعی، گردشی و ویژه تقسیم و برای هر بخش رنگ خاصی درنظر گرفته شد. با اجرای این طرح، 90 خط اصلی، 285 خط فرعی، 5 خط گردشی و 39 خط ویژه اتوبوسرانی در سطح شهر سئول در خدمت شهروندان قرارگرفت.
مهم‌ترین ویژگی این طرح اصلاحی، اجرای سامانه مکان‌یابی اتوبوس‌ها بود که براساس آن 5 هزار اتوبوس با صرف هزینه‌ای معادل 5/2 میلیون دلار به این سامانه مجهز شد.
نتیجه آنکه در سال 2004 آمار استفاده شهروندان از وسایل حمل‌ونقل عمومی، روزانه به 677هزار نفر رسید. این طرح از یک سو، کاهش چشمگیر تردد خودروهای شخصی را در پی داشت و از سوی دیگر، باعث افزایش تعداد مسافران مترو و اتوبوس شد. کاهش آلودگی هوا از دیگر تاثیرات اجرای این طرح بود. آمارها نشان می‌دهد در حال حاضر روزانه نزدیک به 4 میلیون شهروند سئولی از شبکه مترو استفاده می‌کنند.
برترین شهر الکترونیکی
پیشرفت الکترونیکی کره و به کارگیری آن در زندگی روزمره باعث شده تا پایتخت این کشور، عنوان برترین شهر الکترونیکی جهان را به خود اختصاص دهد. امروزه از هر 5 خانوار سئولی 4 خانوار به اینترنت با سرعت 100مگابایت در ثانیه دسترسی دارند. این دسترسی و دیگر امکاناتی که به یمن وجود فناوری مدرن در اختیار شهروندان کره‌ای قرار گرفته سبب شده است که شهروندان از طریق اینترنت 500 نوع خدمات مورد نیاز خود را بی‌آنکه از خانه خارج شوند تامین کنند.پیامد چنین سازوکاری، همانا کاهش آلودگی هوا، حذف بسیاری از سفرهای درون‌شهری، صرفه جویی در وقت و مصرف بنزین و کاهش تصادفات رانندگی در این شهر بوده است.
اما کره‌ای‌ها به این هم بسنده نکرده‌اند؛ امروزه تمام تاکسی‌ها و اغلب خودروهای شخصی در این شهر به نقشه الکترونیکی مجهزند و در نتیجه با انتخاب مسیرهای کم ترافیک، به سهولت به مقصد خود می‌رسند.
اینها گوشه‌ای از تلاش مدیران شهری سئول را نشان می‌دهد؛ مدیرانی که با بلند پروازی و شجاعت نشان دادند می‌توان بسیاری از رؤیاها را جامه واقعیت پوشاند.
این تجربه‌ها نشان می‌دهد امروزکلانشهرها بیش از هرچیز دیگری به مدیران جسور، سنت شکن و بلندپرواز نیازدارد؛ با تعارف و رودربایستی نمی‌توان به افق‌های روشن دست یافت.
