و لذا باید قبل از تصمیم‌گیری درخصوص آن مطالعه و بررسی لازم به‌عمل آمده، آثار و پیامدهای متعدد آن پیش‌بینی و آثار مثبت و منفی محتمل ناشی از تصمیم‌گیری تا حد امکان محاسبه و نهایتا درصورتی‌که فواید تصمیم در مقایسه با هزینه‌ها و مفادآن بیشتر بود نسبت به اتخاذ آن اقدام کرد.
این احتیاط بسیار در تصمیم‌گیری از آن جهت اهمیت دارد که مسئولان برای جامعه مبادرت به اقدام می‌کنند و لذا باید دغدغه مربوط به آثار تصمیمات خود را در مقیاس جمعیتی و وسعتی جامعه خویش داشته باشند.
بدیهی است که ممکن است هیچ‌کس در تصمیمات خود به این یقین نرسد که منافع آن حداکثر و مضار آن حداقل است لیکن می‌توان به احساس و ادراکی در این باب رسید که آرامش لازم را برای اعلام تصمیم فراهم سازد و البته توکل به خداوند هم برای توفیق، بعد از طی این مراحل توصیه می‌شود.
معنای این سخن آن است که اتخاذ تصمیمات احساسی، خلق‌الساعه، بدون بررسی و مطالعه و به‌خصوص بدون ملاحظه پیامدها و آثار آن بر زندگی مردم جامعه در زمان حال و در همه سال‌هایی که آن تصمیم نافذیت دارد، می‌تواند تا چه اندازه مخرب و تخریبی باشد مگر اینکه به‌طور اتفاقی، کم‌خطر و بدون اشکال شود و چون معمولا و به‌خصوص در پیچیدگی ماهوی موضوعات مربوط به اجتماعات پرمسئله امروز، اتخاذ تصمیمات بدون هزینه یا کم‌هزینه بسیار غیرمحتمل است لذا مسئولان هر کشور، باید همواره دغدغه و نگرانی عمیقی درخصوص چگونگی تصمیم‌گیری خویش داشته باشند و به خود اجازه ندهند حتی تصمیمات به نسبت کم‌اهمیت‌تر را آنی و بدون بررسی بگیرند.
اگر چنین شود در آن صورت احتمال خطا در تصمیم‌گیری کم می‌شود و نتایج مثبت ناشی از تصمیمات سنجیده و بسامان جامعه را بهره‌مند می‌سازد و سرمایه اجتماعی نیز از ناحیه افزایش اعتماد عمومی به قابلیت و کارآمدی مسئولان ارتقا می‌یابد.
البته ممکن است با وجود لحاظ همه این ترتیبات باز هم شرایطی فراهم شود که مسئول یا مسئولانی در تصمیم‌گیری به خطا بیفتند؛
در این صورت هم راهکار، استمرار خطا نیست بلکه بررسی موضوع و رفع خطا با کمترین تبعات و آثار منفی است.
اعتراف صادقانه به خطا در تصمیم‌گیری و تلاش برای اصلاح آن با لحاظ همه مراتب معطوف به یک تصمیم‌گیری صحیح، موجب کاهش هزینه‌ها، افزایش بهره‌وری، ارتقای امید و اطمینان به حضور مراقبت دائم جهت تصمیم‌گیری صحیح می‌شود.
