اکنون اما ارتش آمریکا از این ربات‌ها به عنوان نیروهای جدیدی استفاده می‌کند که قرار است هم به جای سربازان آمریکایی دشمن را بکشند و هم به جای آنها کشته شوند. این تازه‌واردهای ارتش آمریکا یک متر قد دارند و لباس‌خاکی استتار ارتش را می‌پوشند.
آنها به مسلسل ام 249 مسلح هستند، پوتین‌های کترپیلار سربازان را به پا میکنند و به کمک 5 دوربینی که به عنوان چشم به همراه دارند می‌توانند حتی در شب هم دید داشته باشند.
این جنگنده‌های نترس از 3 موتور رباتیک تشکیل شده‌اند که بدون هیچ سر و صدا و جنجال خبری از نیمه ماه ژوئن گذشته برای شکار و مقابله با عوامل نا آرامی‌ها به عراق رفته‌اند.
آنها گویی توسط دست‌های ناپیدایی هدایت می‌شوند و با همین هدایت به اهدافشان شلیک میکنند. این آینده جنگ در دنیاست؛ آینده‌ای که از همین حالا پیش روی ما قرار گرفته است.
چارلز دین، مهندس شرکت تولیدکننده این ربات‌ها در ماساچوست می‌گوید، این اولین ربات مسلح در تاریخ جنگ‌های دنیاست. دین به همراه 70 تن از کارمندان شرکت مشتاق آن هستند تا دریابند که این سه ربات سرباز که فعلا به عنوان اولین نمونه‌های آزمایشی وارد میدان جنگ شده‌اند، چگونه عمل خواهند کرد. این سه ربات که شمشیر نام گرفته‌اند قرار است در یک ماموریت مخفی و کاملا محرمانه شرکت کنند.
پدیدآورندگان آنها هنوز نمی‌دانند که آیا این ربات‌ها تا کنون دشمنی را کشته‌اند یا نه. کامل شدن کار این ربات‌ها و عملیاتی شدن فعالیت آنها فعلا زمان می‌برد. ارتش آمریکا فعلا در حال آزمایش گلادیاتور است.
این نام یک دستگاه متحرکی است که مهندسان موسسه رباتیک کارنگی ملون در پیتزبر آن را ساخته‌اند. گلادیاتور بیش از یک تن وزن دارد و به لاستیک‌های پلاستیکی مجهز است که او را قادر می‌کند شیب‌های تا 60 درصد را با سرعت بالا طی کند.
ارتش آمریکا همچنین در حال آزمایش یک دوربین هدف‌گیری و یک مسلسل کنترل از راه دور است. سرهنگ تری گریفین که فرمانده برنامه و عملیات رباتیک ارتش است می‌گوید، تا کنون تیراندازی بسیاری با این مسلسل آزمایشی انجام شده و خوب جواب داده است.
اگر مراحل بعدی آزمایش هم خوب جواب دهد نمونه چهارچرخه گلادیاتور سال آینده به عراق می‌رود. این البته به این شرط است که نیروهای آمریکایی تا آن زمان هنوز در عراق باشند.
به گفته گریفین، ربات جنگنده قادر است گروه‌های هدف را منحل کند. این عملیات در واقع سه مرحله دارد. ابتدا گلادیاتور از طریق بلندگوهایش اخطار صادر می‌کند. سپس گلوله پلاستیکی پرتاب می‌کند و در نهایت مسلسل خود را به کار می‌اندازد.
این شمشیرها و گلادیاتورها پیشروهای جنگ‌های جدید هستند؛ جنگ‌هایی که در آنها کشتن دشمن به ماشینها سپرده می‌شود.
در یکی از اسناد داخلی ارتش آمریکا آمده است، ماشین‌های مسلح به زودی به میدان‌های جنگ در جهان وارد می‌شوند و در آینده نزدیک به تعداد زیاد تولید شده و مورد استفاده قرار می‌گیرند.
در بودجه پنتاگون اکنون رقمی معادل 200 میلیارد دلار برای نوسازی این برنامه جنگ رباتیک پیش‌بینی شده است. در این برنامه پیش‌بینی شده که تا سال 2015 ربات‌ها جایگزین یک سوم سربازان و تجهیزات جنگی ارتش بشوند.
جنگ اتوماتیک و ماشینی در اسرائیل هم شروع شده است. ارتش اسرائیل در طول مرز 60کیلومتری غزه از ربات‌هایی استفاده می‌کند که به سیستم مشاهده و شلیک مجهز هستند. این سیستم را شرکت رافائل که یک تولیدکننده سلاح در اسرائیل است ساخته است. برد شلیک این ربات‌ها 1500 متر است.
از نظر نظامی دلایل زیادی برای حمایت از این طرح رباتیک وجود دارد. ربات‌ها بدون درنگ آدم می‌کشند و برخلاف سربازان انسانی خسارت جانی هم ندارند. هزینه هر یک از این ربات‌ها 150 هزار دلار است. این در حالی است که سیاستمداران و ژنرال‌های جنگ دیگر نگران خشم مردم از میزان خسارات و تلفات جنگ نخواهند بود. برای یک سرباز آهنی کسی عزادارای نمی‌کند. اما نکته مهم، دامنه و میزان در کنترل بودن این سربازان ماشینی است.
پلیس رباتی و ترمیناتور را در فیلم‌های هالیوود نباید از یاد برد. آنها ماشین‌هایی بودند که از کنترل انسان خارج شدند. راه توسعه این ربات‌ها هیچ پایانی ندارد. آرکین یکی از کارشناسان ربات در آمریکاست که در گوشه آزمایشگاه خود راه‌های جلوگیری از به وقوع پیوستن سناریوهایی را بررسی می‌کند که در فیلم‌های علمی تخیلی درباره ربات‌ها ساخته شده است.
او درباره قوانین و چارچوب اخلاقی حاکم بر کار این ماشین‌های جنگی تحقیق می‌کند. برای این کار آرکین نرم‌افزاری را تدوین می‌کند که از آن برای برنامه‌ریزی قوانین اخلاقی حاکم بر کار ربات‌ها استفاده شود. این نرم‌افزار در واقع قرار است به جای وجدان سربازان آهنین عمل کند.
یکی از ربات‌های جنگی به نام BigDog نمونه‌ای است که نشان می‌دهد چگونه علم رباتیک از نظر فنی پیشرفت کرده است. این ماشین بدون سر، مسیری را که طی می‌کند احساس می‌کند. کامپیوتر درون این ربات و حس‌گرهای داخلی آن این امکان را برای این ماشین فراهم می‌کند.
کار این ربات در ارتش نوعی حمل کننده وسایل است. چندی پیش در نمایشگاهی در پایگاه هوایی مریلند، ماشینی به نمایش گذاشته شد که فقط 33 متر بعد دارد و می‌تواند در هوا پرواز کرده و بر روی پاهایش روی زمین بنشیند.
نیروهای آمریکایی در عراق اکنون در حال آزمایش 20 دستگاه از این ماشین‌های پرنده هستند. سربازان می‌توانند با یک دسته خودکار این وسیله را هدایت و یا آن را برنامه‌ریزی کنند. یکی دیگر از تجهیزات ماشینی شگفت‌انگیز در نمایشگاه مریلند هلی‌کوپتری هفت متری بود که ملخ هم نداشت و با دو چشم بدون محافظش اهداف را شناسایی می‌کرد.
چشمان این هلی‌کوپتر بدون سرنشین لیزری است. بعضی از این سیستم‌های شناسایی هنوز مسلح نیستند اما قابلیت این را دارند که مسلح به هر گونه سلاحی باشند. پیش از این ارتش آمریکا از تجهیزات و هواپیماهای بدون سرنشین برای شناسایی استفاده می‌کرد اما اندازه و برد تجهیزات شناسایی جدید قابل مقایسه با تجهیزات قبلی نیست.
نگرانی‌ای که اکنون فکر طراحان و پدیدآورندگان این ربات‌ها را به خود مشغول کرده این است که مبادا این ماشینها به طور ناگهانی از کنترل خارج شوند و سربازان خودی را هدف بگیرند.
هر یک از ربات‌هایی که اکنون برای جنگ به عراق رفته‌اند برای شلیک کردن به اجازه دو کاربر انسانی که از راه دور آنها را کنترل میکنند نیاز دارند. همزمان یک سرباز دیگر باید دو دکمه قرمز رنگ را فشار دهد تا مرحله نهایی شلیک شروع شود. پنتاگون اما تاکید دارد که ربات‌ها اختیار بیشتری از خود داشته باشند و با آزادی بیشتر عمل کنند.
اما نکته مثبتی که درباره این ربات‌ها وجود دارد این است که شاید با وارد شدن آنها به میدان جنگ شکنجه‌ها و اعمال غیر قانونی که گاه سربازان جنگ به اختیار خود و با سوء‌استفاده از موقعیتشان انجام می‌دهند کنترل شود.
اشپیگل/ 15 آگوست
