با این تفاوت که جمهوری اسلامی ایران همواره بر مذاکرات سازنده و بدون پیش‌شرط تأکید داشته و طرف مقابل به‌ویژه آمریکا و انگلیس بر مذاکرات با پیش‌شرط یا مذاکرات مبتنی بر فشار جهت به تمکین واداشتن ایران اصرار ورزیده‌اند.
مروری بر مواضع دو طرف در این فاصله نشان می‌دهد ایران در بحث هسته‌ای بخصوص محوریت دادن به دیپلماسی جهت حل و فصل موضوع هسته‌ای دارای ثبات موضع بوده اما آمریکا و برخی دول اروپایی زمانی به مذاکره و مقطعی به اهرم‌های غیر مذاکره‌ای نظیر قطعنامه‌های شورای امنیت روی آورده‌اند تا جایی‌که توسل به این اهرم‌ها سبب گسست در مذاکرات ایران با سولانا شد.
اما ایران علاوه بر تأکید بر مذاکره در مورد ادامه فعالیت صلح‌آمیز هسته‌ای خود نیز ثابت قدم بوده است چنانکه به رغم تصویب قطعنامه‌های 1696، 1737 و 1747 نه تنها به راه‌اندازی زنجیره‌های سانتریفیوژ ادامه‌داد که با برگزاری جشن هسته‌ای در فروردین‌ماه آمادگی برای مرحله جدیدی از غنی‌سازی اورانیوم یعنی غنی‌سازی صنعتی را نیز رسماً اعلام داشت.
پایمردی ایران در دو حوزه مذاکره و ادامه فعالیت هسته‌ای باعث شد تا مذاکرات سولانا با لاریجانی که در مهرماه85 به تعلیق درآمده بود مجدداً از سر گرفته شود، به طوری که در ماه‌های اخیر طرفین چندین دور مذاکره در آنکارا، مادرید و لیسبون برگزار کرده‌اند و دور جدیدی از مذاکرات نیز در راه است.
علاوه بر این مذاکرات جدی بین ایران و نمایندگان آژانس نیز دارای تحرکی جدی بوده به طوری که پس از سفر هانیونن معاون البرادعی در امور پارلمان به تهران و متعاقب آن سفر وعیدی به وین و مذاکره با مقامات آژانس به نظر می‌رسد راهگشا بودن بحث مذاکره در برون‌رفت هسته‌ای ایران در سطح دیگری از مقوله هسته‌ای ایران مورد توجه جدی قرار گرفته است.
اظهارات اخیر لاریجانی دبیر شورای امنیت ملی در مصاحبه 90 دقیقه‌ای با روزنامه نگارانی از کشورهای فرانسه، آلمان، انگلیس و آمریکا و اشاره به اینکه آمریکایی‌ها از انجام مذاکره برای پایان دادن به مناقشه بر سر برنامه هسته‌ای ایران فرار می‌کنند نشان می‌دهد طرف آمریکایی همچنان به دنبال توسل جستن به اهرم‌هایی خارج از مذاکره است؛ رویکردی که در چهار سال گذشته نه تنها دستاوردی نداشته است که عملاً سبب فرسایشی شدن بحث‌ها بر سر برنامه هسته‌ای ایران شده است، موضوعی که در بین گروه 1+5 نیز شکاف ایجاد کرده و حتی البرادعی محافظه‌کار را نیز به اتخاذ مواضعی روبه‌جلو از جمله بیان اینکه بایستی با برنامه هسته‌ای ایران برخوردی واقع‌بینانه داشت سوق داده است.
بدین ترتیب می‌توان چنین نتیجه‌گیری کرد که حرکت مستمر قطار مذاکرات هسته‌ای می‌تواند به حل و فصل سریع‌تر بحث هسته‌ای ایران کمک نماید مشروط بر اینکه آمریکا و انگلیس از سنگ‌‌اندازی بر سر راه حرکت قطار مذاکرات دست برداشته، آن را در ایستگاه‌های مختلف متوقف نسازند.
