آسمان آسیا برای روسیه؟

میخائیل پوگوسیان، سرپرست سوخو  نیز در همین راستا گفت: تحقیقات ما در زمینه هواپیماهای نسل پنجم تقریباً تکمیل شده است و دیگر می‌توانیم هواپیماهای مدرن را تا سال 2008 برای نیروی هوایی مهیا کنیم.

این خبر در حالی اعلام شد که وزارت دفاع آمریکا با صرف بودجه‌های هنگفت به دنبال ساخت هواپیماهای جنگنده رادارگریز با قابلیت مانور بالاست، اما همچنان رقیب سرسختش (در صنایع هوافضا) هر سال خبر ساخت یک هواپیمای مدرن و یا موشک بالستیک جدید را اعلام می‌کند تا در بازار تسلیحات آسیا قدرت نمایی کند.

یکی از منابع درآمدی روسیه از فروش تسلیحات و صنایع نظامیش است و تمامی هزینه سالانه ارتش و بودجه‌های تحقیقات نظامی خود را از محل فروش تسلیحاتش به دست می‌آورد.

سخنان پوگوسیان به عنوان سرپرست سوخو نشان می‌دهد که هواپیماهای جدید نتیجه طراحی شرکت سوخو است. البته اطلاعات ساخت  این هواپیماها در هیچ کدام از اظهار نظرهای مقام‌های روسی مشخص نشده است و فقط به نکاتی مانند برتری هوایی و تکنولوژی جدید رادارگریزی در این نسل اشاره شده.

به همین دلیل می‌توان به سراغ جدیدترین هواپیمای طراحی شده توسط سوخو رفت و احتمال داد که شباهت‌های بسیاری با هواپیما‌های نسل پنجم داشته باشد. این عقاب آهنی (su-37) را می‌توان به عنوان مبدأ و آغاز ساخت هواپیماهای نسل پنجم در روسیه دانست.

هیأت طراحی سوخو هواپیمای جنگنده مدرن و جدیدی خلق کرده که اولین پروازهای آزمایشی‌اش را در سال 1995  انجام داد. این هواپیمای جنگنده در حقیقت پاسخی به ساخت سری هواپیماهای جنگنده جدید ایالات متحده آمریکا همچون F-22 بود.

روسیه با ساخت هواپیمای جنگنده SU-37 که تک سرنشین است، تکنولوژی بال‌های رو به جلو (Forward-swept wing) را اجرا کرد. اگرچه به احتمال بسیار زیاد هواپیماهای نسل پنجمی که از آنها سخن گفته شده است بال‌های رو به جلو نداشته باشند.

تقریباً تمامی پروازهای آزمایشی این هواپیما مخفیانه انجام شد، اما نخستین پرواز آزمایشی آن در سپتامبر سال ۱۹۹۶ میلادی بود که پس از آن بیش از ۱۲۰ تست پروازی در مرکز آزمایشات پرواز ژوکوفسکی (Zhukovsky) در نزدیکی شهر مسکو انجام داد.

در آزمایش‌ها به راستی نشان داده شد که هیچ پرنده آهنی با بال‌های رو به جلو به زیبایی سوخو 37 پرواز نکرده است. البته با پشتوانه‌ای مانند هیأت طراحان شرکت سوخو که از برترین سازندگان هواپیماهای نظامی هستند نباید کمتر از این هم انتظار داشت.

شرکت سوخو پس از ساخت هواپیمای SU-27 در راستای برتری هوایی تصمیم گرفت که دست به ساخت سری هواپیماهای جنگنده و بمب افکنی بزند که پایه طراحی آنها را همان هواپیمای پرقدرت SU-27 تشکیل می‌داد و با آمیخته‌ای از قدرت حمل تسلیحات Su-33، تاکنون موفق به ساخت S-37 شده‌اند که بعد از SU-37 یکی از نشان‌های دیگر افتخار شرکت سوخو محسوب می‌شود.

S-37 ملقب به برکوت (Berkut) به معنی عقاب طلایی یا عقاب سلطنتی است. حرف S اول آن (که در تمامی هواپیماهای غیرتجربی شرکت سوخو Su دیده می‌شود) نمایانگر تجربی (Experimental) بودن آن است و هنوز به تولید نرسیده است. پایه‌های طراحی آن در اصل از سال ۱۹۸۳ شروع شد و با استفاده از تحقیقاتی که در فن‌آوری بال‌های رو به جلو (FSW) (که در اتحاد جماهیر شوروی از دهه ۱۹۴۰ آغاز شده بود) خلق شد.

از سوی دیگر ایالات متحده آمریکا نیز با ساخت هواپیمای تجربیX-29 با همان فن‌آوری بال های رو به جلو (FSW)، نشان داد که با شوق مضاعفی در پی تکمیل این پروژه است.

به طوری که آمریکا به جد (پروژه X-29 را بین سال‌های ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۰ پیگیری کرد.) البته باید به این نکته اشاره کرد که S-37 تقریباً ۲ برابر مقیاس X-29 است. طولش حدود ۶۴ فوت است و می‌تواند با وزنی حدود ۶۵ هزار پوند از زمین بلند شود. قدرتش را از ۲ موتور توربوفن مدل D30-F6 شرکت آویاد ویگاتل (Aviadvigatel) می‌گیرد که هر کدام از آنها حدود ۳۴۱۶۶ پوند نیرو مهیا می‌کنند. این موتور مجهز به سیستم پسسوز (afterburner) است.

در مدل دوم  S-37 دو موتور توربوفن شرکت لیوکلا با مدل AL-F21با سیستم جهت دهی بردار رانش و بهره گیری از پسسوز است که هرکدام از آنها قدرتی برابر ۳۹۳۵۰ پوند نیرو تولید می‌کنند.

در اصل در تمامی قسمت‌های طراحی S-37 نوآوری خاصی دیده می‌شود. با اینکه بسیاری از قسمت‌ها از SU-27 مشابه سازی شده اما نهایت دقت در طراحی دوباره آن لحاظ شده است. وضعیت طراحی بال‌ها به کلی دگرگون شده است و برای اضافه کردن خصوصیات رادارگریزی (stealth) و کم کردن سطح مقطع راداری (Radar-cross section) به ناچار طرحی نو اندیشیده‌اند.

حالت بال‌ها نسبت به جنگنده‌های معمولی (بال‌های رو به جلو) سبب شده که عقاب طلایی از قدرت برای (Lift) بیشتری بهره گیرد وبا طی مسافت کمتری از باند برخیزد. همچنین با مصرف بنزین و سوخت کمتری نسبت به هواپیماهای دیگر برد بالایی هم دارد.

هنگام پرواز جریان سیال در واقع از نوک بال‌ها به سمت داخل بدنه کشیده می‌شود و به همین دلیل فشار زیادی به بال‌ها می‌آید و برای تحمل این مقدار فشار حدود ۹۰ درصد جنس بال‌ها از مواد مرکب (Composite) است.

تکنولوژی بال‌های رو به جلو یکی از آرزوهای دور شرکت سوخو  بود که ساخت یک جنگنده با قدرت مانور بسیار بالا و پایداری کامل در هر ارتفاع و سرعتی را برآورده کرده است.

سامانه هدایت الکتریکی (Fly-by-wire) بسیار پیشرفته‌ای دارد که نسبتاً شبیه سیستم‌های جنگنده‌های Su-35 و SU-37 است ولی مدرن‌تر که کنترلش را در تمامی شرایط سخت و مانورهای سریع به راحتی به دست می‌آورد.

سیستم قدرت نبرد هوایی (Vital in clog fight) با آمیخته شدن با قدرت مانوری که از طراحی و شکل S-37 می گیرد و بهترین وضعیت پرتاب موشک را در نبردهای هوایی به عقاب طلایی می‌دهد. در این راستا پوگوسیان مدیر طراحی پروژه S-37 می‌گوید: «ما به دنبال راه حل های تکنیکی برای بالا بردن قدرت مانور جنگنده‌ها در نبردهای هوایی نزدیک هستیم.»

البته هنوز بسیاری از برنامه‌های ساخت و طراحی این عقاب طلایی سری است و در دسترس نیست، اما در اصل S-37 هواپیمای جنگنده‌ای است که نسل پنجم هواپیماهای روسی را نشان می‌دهد.

S-37 تقریباً تمامی فناوری رادارگریزی را دارد اما به خوبی دیده می‌شود که بیشتر بر مواد جاذب امواج رادار (RAM) تأکید شده است تا حالت دهی خاص به بدنه برای جذب امواج (RAS) از لحاظ مواد جاذب امواج رادار شاید شبیه جنگنده F-117 یا بمب افکن B-2 آمریکا باشد.

برای فریب موشک‌های حرارتی، سیستمی در موتورها به کار رفته که باعث می‌شود حرارت کمتری از قسمت خروجی (nozzle) آن بیرون آید و با این کار حتی از رادارهایی که از اشعه مادون قرمز استفاده می‌کنند نیز دور از دسترس می‌ماند. فناوری رادارگریزی در S-37 بسیار ارزان تر از هواپیماهای آمریکایی محسوب شده است.