هیچ قاعده‌ای در این باره که چگونه و چه هنگامی پایان زندگی ممکن است فرار رسد، وجود ندارد. برخی گزینه عدم مداخله پزشکی را انتخاب می‌کنند، و برخی دیگر خواستار درمان تهاجمی هستند.
به گزارش آسوشیتدپرس پزشکان و متخصصان مراقیت‌های پایان زندگی می‌گویند وضعیت ماندلا به عنوان یک چهره مورد احترام جهانی این موقعیت را پیچیده‌تر هم می‌کند.
دکتر ویلیام شافنر، متخصص بیماری عفونی در دانشگاه وندربیلت، می‌گوید:"چهره‌ای مورد علاقه و احترام در سراسر جهان است و اجازه دادن برای پایان یافتن زندگی او برای هر کسی در این موضوع دخیل است، باید کار مشکلی باشد."
مردم در اغلب کشورهای آفریقایی اکنون بخت زنده ماندن تا بالای 60 سال را دارند. مرگ حتی برای افرادی که به سنین بالا می‌رسند هنوز رخدادی غم‌انگیز است.
دکتر سولا اولوپاد، مدیر بالینی نیجریه‌تبار مرکز بهداشت جهانی دانشگاه شیکاگو می‌گوید انجام اقداماتی غیرعادی برای حفظ حیات چنین شخصی ممکن است شرافتمدانه شمرده نشود.
پزشکان امریکایی می‌گویند عفونت ریوی ماندلا با بیشترین احتمال ذات‌الریه است که یک علت بسیار شایع بیماری و مرگ در سالمندان است.
عفونت معمولا ناشی از باکتری است و باعث می‌شود ریه‌ها برای با مایع یا چرک پر شوند، و اشکال تنفسی ایجاد شود، و اغلب باعث تب و ضعف می‌شود. درمان شامل آنتی‌بیوتیک‌ها و اکسیژن اضافی، اغلب از طریق دستگاه تهویه مکانیکی است.
دکتر جی پی کریس می‌گوید شخص سالمندی که در آمریکا در نتیجه ذات‌الریه حال عمومی بسیار بدی دارد به طور معمول در واحد مراقبت‌های ویژه بستری می‌شود و به دستگه تهویه مکانیکی متصل می‌شود. دکتر کریس رئیس بخش واحد مراقبت ویژه پژشکی دانشگاه شیکاگو در بخش ریه و مراقبت‌های ویژه است. برای دستگاه‌های تهویه مکانیکی یک لوله تنفسی از گلوی افراد به درون ریه فرستاده می‌شود و لازم است برای تسکین ناراحتی ناشی از آن از داروهای آرامبخش استفاده شود.
این بیماران معمولا به لوله‌های تغذیه، مایعات داخل وریدی، و همه انواع ماشین‌های مانیتورینگ متصل هستند تا ضربان قلب، فشار خون و سایر کارکردهای بدنی آنها وارسی شود.
در موارد بستری شدن طولانی که این افراد باید برای مدتی طولانی روی تخت بیمارستان دراز بکشد، باید او را برای جلوگیری از زخم بستر به طور مکرر تغییر وضعیت داد؛ دست‌ها و پاهای این بیماران برای جلوگیری از تحلیل عضلانی باید ورزش داده شوند.
ماندلا از ماه دسامبر به خاطر عود عفونت ریوی چندین بار در بیمارستان بستری شده است، و سابقه دچار شدن به بیماری سل را دارد.
پزشکان در هنگام بستری شدن او د رماه‌های مارس و آوریل مایع جمع شده در اطراف ریه‌هایش را خارج کردند تا تنفس او راحت‌تر شود. او تا زمان بازگشتش به بیمارستان در 8 ژوئن در خانه تحت مراقبت بود.
کریس می‌گوید برای بیماران سالمندی که به طور مکرر به خاطر مشکلات ریوی در بیمارستان بستری می‌شوند، بخت چندانی برای بهبودی وجود ندارد.
حال بیماران با در وضعیت بحرانی ممکن است نوسان داشته باشد، و تغییرات کوچکی مانند نیاز کمتر با استفاده از دستگاه تهویه مکانیکی ممکن است نشانه‌ای از بهبودی شمرده شود، حتی در هنگامی که چشم‌انداز کلی وضعیت بیمار همچنان بد است.
شافنر از دانشگاه وندربیلت در این باره می‌گوید:"همیشه بارقه‌های کوچک امید وجود دارد. وضعیت بحرانی بیمار همیشه به راهی بی‌بازگشت منتهی نمی‌شود."
لورتا داونز، رئیس سابق "اتحادیه مراقبت پایان زندگی شیکاگو" می‌گوید اصولا تصمیمات درباره ادامه استفاده از دستگاه‌های حفاظت از حیات با وضعیت بحرانی باید بر اساس خواسته بیمار باشد.
اما به گفته او در بسیاری از موارد شخصی که در حال مردن است، قابلیت این انتخاب ندارد و خانواده‌اش هستند که باید در این باره تصمیم بگیرند.
او می‌گوید: "در حال حاضر که ما می‌توانیم روند مردن را به تاخیر بیندازیم، این سوال مطرح می‌شود که با این کار ما روند مردن فرد را طولانی‌تر می‌کنیم یا روند زندگی او را؟ قرار داشتن روی دستگاه حفاظت حیات راحت نیست."
