بدون آنکه مردم بدانند که این نام، نام فرزند پادشاهی است که اکنون دیگر نامی از او بر جای نمانده است.
به جا مانده از تاریخ. شهری در دوردست تمدنی باستانی. شیراز. اگرچه گرد و غبار زمان بر آن سنگینی می‌کند اما شکوهی از روزگارانی دور را با خود به همراه دارد.
شکوهی که هنوز می‌توان بر آن نگاهی به عبرت انداخت. شیراز. شهری که هر گاه زبان به شعر باز کنی وصفی از آن موریانه‌وار تو را می‌خورد. شاید داشته‌های فرهنگی، هنری و تاریخی این شهر دیرین را با طبیعت زیبایش بیامیزی، به نامگذاری آن در 15 اریبهشت ماه مهر تائیدی می‌زنی.
روزی که به روز شیراز شهرت یافته و از قرار برای بزرگداشت این شهر باستانی جشن می‌گیرند و انبوهی از دوستداران فرهنگ و هنر برخاسته از آن به آنجا می‌روند تا راهی نو بجویند به این شهر در زیر غبار گمنامی‌فرو رفته و راهی بجویند برایش در هزاره.
هفته شیراز
اگر تهران را مرکز سیاسی و اقتصادی ایران بنامیم و قم و مشهد را بزرگترین پایگاه مذهبی و اعتقادی این مرز و بوم و تبریز را کانون علم و صنعت و نو‌‌آوری و اصفهان را مرکز فرهنگی، به حق شیراز را باید در میان شهرهای بزرگ کشور کانونی برای گردشگری و توریسم بدانیم.
شهری که به دلیل صبغه تاریخی و باستانی و جلوه فرهنگی‌اش و طبیعت زیبا و دل انگیزش همواره مورد علاقه بسیاری از جهانگردان و ایرانگردان است.
در واقع عمده درآمدهای این شهر نه از فعالیت‌های صنعتی و زیارتی و اقتصادی و تولیدی که از طریق صنعت گردشگری بدست می‌آید و این صنعت در این شهر بسیار مورد توجه مدیرانش بوده است.
در واقع شهر شیراز به دلیل نداشتن کارخانه‌های صنعتی همواره جزء شهرهای دارای آب و هوای پاک و مطلوب بوده و مورد علاقه بسیاری از کسانی است که از شهرهای صنعتی و آلوده فراری اند.
از سویی این شهر به دلیل باغات بسیارش که از دیر باز در آن وجود داشته فضایی زیبا برای گردشگران فراهم آورده است. از این‌رو مدیران این شهر برای توسعه صنعت گردشگری و فراهم آوردن زمینه‌ای برای درآمدزایی بیشتر و همچنین به دلیل پاسداشت از میراث دیرینیان با نامگذاری هفته‌ای به نام هفته شیراز و اختصاص روزی به نام شیراز سعی کردند تا زمینه‌ای مناسب برای شکوفایی این صنعت از طرفی و یادآوری شکوه تاریخی آن به وجود آورند.
روز 15 اردیبهشت هر سال به نام شیراز معرفی شده است و امسال در اولین سال برگزاری آن می‌توان جلوه‌ای اندک از آنچه این شهر در سال‌های آینده خواهد بود را شاهد بود.
در واقع دست‌اندرکاران اجرایی این شهر، برگزاری هفته شیراز را موقعیت مناسبی می‌دانند تا در این قالب علاوه بر فراهم آوردن بستر اقتصادی مناسب و ایجاد درآمد برای این شهر، موقعیت‌ها و توانمندی‌های موجود در این سرزمین را به عنوان کانون تمدن ایران زمین و پایتخت، قطب و مرکز فرهنگی کشور بیشتر معرفی کنند.
برای همین شهرداری شیراز با تهیه برنامه‌هایی متنوع و دعوت از سفیران 70 کشور جهان برای حضور در هفته شیراز، به معرفی ابعاد مختلف شایستگی‌های واقعی و موجود شیراز به عنوان مرکز بزرگ ادبی، فرهنگی، تاریخی پرداخته تا جایگاه این شهر و همچنین تمدن چند هزار ساله این سرزمین بیشتر خود را نمایان سازد.
شیراز شهری در دل تاریخ
شیراز با داشتن بیش از 400 خانه میراثی و ارزشمند و محوطه‌ای تاریخی بی‌نظیر اگرچه هم اکنون با معضلی به نام بافت فرسوده در دل خود روبه‌روست اما شاید توجه به پتانسیل‌های موجود این آثار و ابنیه بتواند راهی برای برون رفت این شهر تاریخی فراهم کند.
مسئولان اجرایی مدیریت شهری شیراز با سرمایه‌گذاری بیش از 50 میلیارد تومانی برای پروژه مجتمع تجاری، فرهنگی و ورزشی بین الحرمین در حاشیه حرم مطهر حضرت احمدبن موسی شاهچراغ(ع) را نقطه آغازی بر حرکت بزرگی می‌دانند که باید در این منطقه برای بهره‌مندی مناسب از بافت قدیم شیراز صورت گیرد.
مطالعات ایجاد یک شهرک توریستی در بافت قدیمی شیراز انجام شده که در صورت مهیا شدن مراحل اجرایی آن، می‌توان امیدوار بود که در این شهر و در کنار مهد تمدنی باستانی منطقه بزرگ توریستی به بار نشیند.
این منطقه که به عنوان پایتخت باستانی ایران شهرت دارد از جمله شهرهایی است که به دلیل داشتن بافت فرسوده به مساحت 370 هکتار اگرچه با مشکلات مختلفی روبه‌روست اما وجود طرح‌ها و برنامه‌های بزرگ آینده‌ای شکوهمند را پیش رو دارد.
وجود آثار تاریخی فراوان از جمله آرامگاه شاعرانی بزرگ از جمله سعدی، حافظ، خواجو و.. وجود مجموعه کریمخانی در وسط شهر، مسجد جامع عتیق با معماری منحصر به فرد، خانه زینت الملک و بسیاری از آثار تاریخی ملی در حاشیه این شهر از جمله تخت جمشید، پاسارگاد و.... می‌تواند این شهر را به جایگاهی ویژه برساند و موجب شود تا شیراز هر چه زودتر در زمره شهرهایی باشد که پیشگام صنعت گردشگری است.
شاید اولین گام در این راه برگزاری هفته شیراز برای نخستین بار در این شهر است که به نوعی طلایه‌دار آغاز دوباره شکوه تمدنی است بازیافته. تمدنی که هیچ تهاجمی نتوانست نابودش کند.
گامی‌به جلو
روز شیراز، روز بهره‌گیری و شناخت بیشتر ارزش‌های فرهنگی و معنوی شیراز است. روزی است که در آن دستاوردهای فرهنگی، هنری، ادبی و تاریخی این شهر به همراه مجموعه‌ای از تاریخ نهفته در آن را اگر با زیبایی‌های طبیعی باغ‌هایش در هم بیامیزیم، در نامگذاری روز 15 اردیبهشت به نام روز شیراز و گرامیداشت هفته این شهر اغراق نکرده‌ای.
در این هفته فعالیت‌های مختلفی برای شکوه این شهر باستانی به همت مدیرانش تدارک دیده شده است. برنامه‌هایی که علاوه بر زمینه‌ای برای گسترش گردشگری در این شهر به نوعی معرفی سال‌ها تاریخ آن نیز است.
توجه به مسائل بومی و آداب رسوم، توجه به شاعران و بزرگانی که در این شهر آرمیده‌اند، گرامیداشت مردانی که در سال‌های تهاجم و یورش در برابر دشمنان ایستادگی کرده‌اند، برگزاری مراسم و همایش‌ها و همچنین برگزاری همایش شکوه تمدن پارسی در تخت جمشید نمونه‌ای است که شیراز را می‌تواند در سال‌های آینده به شهری با فرهنگی بزرگ و مقصدی برای گردشگری تبدیل کند.
واقعیت این است که شیراز به واسطه فرهنگ دیرپا و پیشینه‌اش می‌تواند هر ساله با برپایی این مراسم و تداوم این مسیر خیلی زود از شهرهایی چون قونیه که وجهه‌ای تنها فرهنگی دارند، سبقت گیرد و با تکیه بر فرهنگ غنی مردمان خود به شهری آرمانی برای گردشگران فرهنگی تبدیل شود.
مقصدی رویایی برای تمام کسانی که به تاریخ و فرهنگ ملل علاقه‌مندند و به این منظور هر ساله در بسیاری از کشور‌های جهان گردش می‌کنند.
کسی چه می‌داند. شاید روزگاری که دن گارسیا سیلوایه فیگوه‌رآ، نجیب زاده اسپانیایی این شهر آرمیده در دشت مرکزی ایران را از نظر گذراند و به دیده حیرت به آن نگریست، شکوه اساطیری این سرزمین چنان او را تسخیر کرد که آن را زیباتر از شهرهای مورد علاقه‌اش دید و به آن لقب مروارید ایران را داد.
مرواریدی که هم اینک به سهم خواهی خود از صنعت گردشگری برخاسته است و سر آن دارد تا به کانونی بزرگ در عرصه گردشگری منطقه تبدیل شود و همچنان باغ‌های شکوهمندش را داشته باشد و کانونی باشد پر رمز و راز برای دوستدارانش. کانونی که در گذشته آنگونه بود. یعنی شهر راز. شهر انگور‌های تازه. شهری با وصف بی مثال. شیراز.
