بالا می‌رود از آسمانخراش با پای بیونیک

به گزارش آسوشیتدپرس زاک واوتر، مهندس نرم‌افزار 31 ساله آمریکایی که پای راستش را در یک حادثه موتورسیکلت از دست داده است، قرار است با بالا رفتن از 103 طبیقه برج ویلیس در شیکاگو، یکی از بلندترین آسمانخراش‌های جهان این پای بیونیکی را به ازمایش بگذارد.

این پای روباتی به تکانه‌های الکتریکی از عضلات هامسترینگ در پشت ران او پاسخ خواهد داد. واتر فکر خواهد کرد: "از پله‌ها بالا برو"، و موتورها، نوارها و زنجیرها در این پا حرکات قوزک و زانو این پای مصنوعی را هماهنگ خواهند کرد. واوتر امیدوار است که در طول یک ساعت به بالای این آسمانخراش برسد که کمتر از زمان بالا رفتن از پله‌های این آسمانخراش با پای مصنوعی عادی فعلی‌اش است.

گروهی از پژوهشگران او را همراهی خواهند کرد و کارکرد این پای هوشمند را زیر نظر خواهند گرفت. پس از این آزمایش واوتر به محل زندگیش در شهر یلم در ایالت واشنگتن بازخواهد گشت و این پای بیونیکی در شیکاگو باقی خواهد ماند تا پژوهشگران به کار بر روی آن ادامه دهند. به بازار آمدن این پای بیونیکی هنوز به سال ها وقت نیاز دارد.

واتر درباره این پژوهش در موسسه توانبخشی شیکاگو می‌‌گوید: "امیدوارم این پای بیونیکی در نهایت به افراد زیادی مانند من نفع برساند."

اندام‌های مصنوعی بیونیکی - یا قابل کنترل با فکر- چند سالی است که با تلاش‌های پیشگام موسسه توانبخشی شیکاگو در آمریکا در دسترس قرار گرفته است. با توجه به اینکه افراد قطع پا شده بیشتر از افزاد قطع دست شده هستند، پژوهشگران شیکاگو بیشتر بر اندام‌‌های تحتانی متمرکز بوده‌اند. ایمنی هم اهمیت زیادی دارد. اگر دست بیونیکی از کار بیفتد، ممکن است لیوان آب از دست فرد بیفتد، اما اگر پای بیونیکی کار نکند، فرد از پله‌ها خواهد افتاد.

لوی هارگرو، پژوهشگر ارشد مرکز پزشکی بیونیکی در موسسه توانبخشی شیکاگو می‌گوید بالا رفتن از برج ویلیس اولین آزمایش پای بیونیکی در انظار عمومی است. این برنامه صعود که در ان حدود 27000 نفر از پله‌های آسمانخراش بالا خواهند رفت، برای جمع‌آوری کمک‌های مالی برای موسسه است.

واوتر و دانشمنددان برای آماده شدن برای این صعود ساعت‌ها را صرف تنظیم حرکات این پا کرده‌اند. اخیرا یازده الکترود روی پوست ران پای واوتر نصب شد که داده‌ها را به میکروکامپیوتر پای بیونیکی می‌رسانند. پژوهشگران با این کار کنترل پا را به واوتر سپردند. اکنون او می‌تواند با این پا به توپ فوتبال ضربه بزند، دور اتاق حرکت کند و از پله‌ها بالا برود.

هنگامی که پای واوتر قطع شد، جراح رشته‌های عصبی اسپاگتی‌شکل باقی‌مانده را که در حالت طبیعی پیام‌های حرکتی را به بخش پایینی پا می‌رسانند، به نقاط جدیدی در عضله هامسترینگ در پشت پای او دوخت. این کار به واتر امکان می‌دهد روزی بتواند از پای بیونیکی استفاده کند، هر چند که هنوز تا تکمیل شدن این تکنولوژی سال‌ها باقی مانده است.

به گفته هارگرو این جراحی "عصب‌دهی هدف‌دار عضله" نامیده می‌شود و مانند "سیم‌کشی مجدد بیمار" است؛ او می‌گوید: "اکنون هنگامی که او فقط به حرکت دادن قوزک پایش فکر می‌کند، عضله هامسترینگش به حرکت درمی‌آید و ما می‌توانیم به پای مصنوعی بگوییم که چطور به طور مناسب حرکت کند."