در واقع برای پاسخ دادن به این سؤال باید این سؤال را مطرح کرد که ویژگی‌های اهل سعادت چیست؟ امام جعفر صادق(ع) در پاسخ به سؤالی مشابه، اهل بهشت را دارای 4 نشانه و صفت می‌دانند.
اول: « بهشتیان صورت‌های باز و بشاش دارند.» جامعه آرمانی جای افراد اخمو، کسل، افسرده، منفی‌باف و بدبین نیست و میزان سلامت اجتماع از نشاط و سرزندگی آن مشخص می‌گردد. البته نباید شادابی را با لودگی و تمسخر همدیگر که مذموم هستند اشتباه گرفت.
دوم: نشانه دیگر بهشتیان «زبان لطیف» و کلام نیکو است. سخن کزدل برآید لاجرم بر دل نشیند. یک انسان بی‌غرض و مرض با استدلال و ملایمت و متانت سخن می‌گوید و از پر حرفی و سفسطه چینی برای رسیدن به اهداف غیرحق خودداری می‌کند.
سوم: علامت بعدی «قلب رحیم» و مهربان است. مومن به خدا و آخرت وقتی می‌بیند کسی گرفتار شده است، سعی می‌کند به هر نحو ممکن نقشی در رفع آن گرفتاری ایفا کند. اگر پول ندارد، واسطه خیر شود.
چهارم: آخرین نشانه افراد بهشتی «دست بخشنده» است.این دنیا محل گذر است و هیچ کس اموال و دارایی‌های خود را به دنیای دیگر نبرده است. مومن که دست بخشنده یکی از نشانه‌های اوست، با تمرین جان خود را از قید مال و وابستگی‌های دنیایی رها می‌کند و با این عمل در واقع آماده پرواز از روزمرگی‌ها به جاودانگی می‌گردد و برخلاف آن، نشانه افراد گرفتار و دوزخی، وابستگی جدایی ناپذیر به پول و ثروت اعم از حق و ناحق است . شما اگر به رفتار جامعه مجرمین از سر تدبیر نگاه کنید، آنان را در نقطه مقابل مومنین خواهید یافت. چهره‌ای اخمو، کلام زشت، سنگدل و خسیس، حریص یا بخیل.
* رئیس مرکز اطلاع‌رسانی و ارتباطات ناجا
