به گزارش خبرنگار بخش موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، پری ملکی که در سال 72 گروه «خنیا» را به عنوان اولین گروه موسیقی بانوان تشکیل داد، از درخواست‌هایی که همزمان با اجرا برای خواندن ترانه از او می‌شود گله کرد و ابراز امیدواری کرد: سطح توقع از کنسرت موسیقی بانوان بالا برود.
سهیلا پورگرامی که از سال 74 فعالیت حرفه‌اش را آغاز کرد و در سال 75 با سرپرستی گروه آوای مهربانی پا به صحنه‌های اجرا گذاشت، نیز از اینکه برخی از مخاطبان کنسرت بانوان را یک «شو» بدانند گله کرد و گفت: فکر می‌کنم غرزدن فایده‌ای ندارد، باید اتحادیه‌ای تشکیل دهیم.
موسیقی بانوان فقط یک اسم است
در این نشست پری ملکی با تاکید بر این که کنسرت بانوان یک حرکت فرهنگی است و ما می‌خواهیم سطح سلیقه‌ی مردم را بالا بکشیم. درباره‌ی وضعیت فعلی موسیقی بانوان به خبرنگار بخش موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، گفت: موسیقی بانوان فقط یک اسم است، زیرا اثری از آن باقی نمی‌ماند. نه عکس، نه فیلم، نه صدا، هیچ چیز. به نظرم یک کار بیهوده است. ما هم دوست داریم کارمان انعکاسی داشته باشد. باید نقد شویم تا بتوانیم به کارمان ادامه دهیم.
پورگرامی نیز در این زمینه توضیح داد:از نظر مخاطبان کنسرت بانوان یک شو است و مخاطب فکر می‌کند همه چیز باید به میل او باشد و ما باید او را از کنسرت خوشحال بیرون بفرستیم. در اجرای بانوان تنش‌های زیادی را تحمل می‌کنیم و بعد مظلومانه به صحنه می‌رویم.
با مخاطبان هم مشکل داریم
پری ملکی ـ سرپرست گروه خنیا ـ که چندی پیش کنسرت قصه‌های از یاد رفته را به صحنه برد، از این کنسرت به عنوان یک برنامه‌ی هدفمند یاد کرد و گفت: قصه‌های از یاد رفته مجموعه‌ای مربوط به دوران قاجار بود که یا بانوان آن را ساخته بودند و یا برای بانوان ساخته شده بود. آن وقت در چنین برنامه‌ای مخاطب از جایگاهش فریاد می‌زند و می‌گوید مرغ سحر را بخوان! این که دیگر کار فرهنگی نیست.
پورگرامی هم درباره‌ی مخاطبان کنسرتش بیان کرد: وقتی برای اجرای کنسرت به صحنه می‌روم، مثلا خانمی می‌گوید یک قطعه از فلان خواننده‌ای غربی بخوان! و من باید آنها را مجاب کنم که هر گروهی برای اجرا چارچوبی دارد. آن وقت کنسرتم تبدیل به پژوهش می‌شود.
ملکی هم ادامه داد: آخر برخی متوجه نیستند و دائم می‌گویند نمی‌شود یک قطعه‌ی شادتر بخوانی؟
پورگرامی در ادامه با تاکید بر ضرورت بالا بردن سطح فرهنگ مخاطبان موسیقی،یادآور شد: در جشنواره‌ی گل یاس داشت فرهنگ سازی شکل می‌گرفت، اما با اتمام این جشنواره، این موضوع رها شد.
سرپرست گروه آوای مهربانی ادامه داد: در جشنواره‌ها کار بهتر اجرا می‌شود و صد در صد به میل مخاطب نیستیم. البته تا حدی این مخاطب سخت را هم در نظر می‌گیریم.
ملکی هم با تایید این سخن گفت: فرهنگ سازی در جشنواره اتفاق می‌افتد.
بعد از اجرا برای بانوان غمگین می‌شویم
بخش دیگری از این نشست به مطرح کردن مشکلاتی اختصاص داشت که یک بانوی فعال در عرصه موسیقی قبل از اجرا با آن مواجه است.
پری ملکی با اظهار گله‌مندی از برخی ممیزی‌ها عنوان کرد: من بعد از 20 سال فعالیت موسیقی می‌دانم چه شعری را می‌توانم بخوانم چه قطعه‌ای را نباید اجرا کنم. آن وقت به من می‌گویند شعر را قبل از اجرا باید تحویل بدهی! من باید به اندازه‌ی هزینه‌ی یک کنسرت پول آژانس بدهم و از منزل تا تالار وحدت در رفت و آمد باشم.
سرپرست گروه خنیا ادامه داد: البته کنسرت بانوان درآمدش خیلی خوب است، ولی آدم بعد از اجرا غمگین می‌شود.
پورگرامی نیز گفت: موسیقی من با رقص سماع‌همراه است، ولی در کنسرتی به من اجازه اجرای این حرکات را ندادند، درحالی که این حرکات طرب و رقص مجلسی نیست. سیستم صدا هم که مشکل همیشگی است به قول خانم ملکی آدم بعد از کنسرت بانوان خموده می‌شود.
او اضافه کرد: تمام زحمت‌ها را می‌کشیم برای زمانی که در صحنه صدای خودمان را بشنویم. که آن هم...؛البته فکر می‌کنم غرزدن فایده‌ای ندارد باید اتحادیه‌ای تشکیل دهیم.
اگر به کارمان اعتقاد داریم، باید از خیلی چیزها بگذریم
در بخشی از این نشست پری ملکی درباره‌ی دلایلی که مانع پیشرفت موسیقی بانوان می‌شود خاطر نشان کرد: مهم ترین داستان ما در موسیقی بانوان این است که بخش مهم زندگی آنها فرزند و همسر و خانه داری است و بخش دوم زندگیشان خوانندگی و کار است.
او تاکید کرد: هنرمند باید به کارش بها بدهد و برای آن اولویت قائل شود. آدم یا در راهی قدم نمی‌گذارد یا اگر گذاشت تا انتها می‌رود.
سرپرست گروه خنیا همچنین گفت: وقتی برنامه‌ای برای کنسرت می‌گذارم گاهی شنیدم که می‌گویند پری ملکی وضع مال‌اش خوب است در حالیکه من در جریان روزمره زندگی سازم را نیز فروختم.
ملکی خطاب به بانوان هنرمندی که چنین سخنانی را به زبان می‌آورند گفت: بهتر است در خانه ننشینیم و پشت سر هم حرف نزنیم. بیایید با هم کار کنیم. اگر به کارمان اعتقاد داریم باید از خیلی داستان‌ها بگذریم. خانم‌ها باید کنار هم باشند و خصومت‌ها را برطرف کنند.
ملکی معتقد است: باید به خانم‌های عرصه موسیقی بقبولانیم که موسیقی‌ها و سلیقه‌ها متفاوت‌اند. پس مردم باید حق انتخاب داشته باشند. بعضی از این خانم‌ها حتی در کنسرت‌های ما هم شرکت نمی‌کنند.
پورگرامی پیرو صحبت سرپرست گروه خنیا بیان کرد: بعضی از این خانم‌ها را شخصا به کنسرتم دعوت می‌کنم اما حتی حاضر نیستند بلیت را به همسایه‌شان بدهند. ای کاش اول بیایند، اجرای من را ببینند و بعد بگویند افتضاح بود
وی تصریح کرد: من به عنوان فرزند کوچکی از موسیقی، از خانم‌ها گله دارم، که دورادور، پشت سر هم صحبت می‌کنند.
نمی‌دانیم جایگاهمان کجاست؟
در ادامه‌ی نشست، این دو هنرمند درباره‌ی مجوز اجرای شهرستان‌ها با ایسنا صحبت کردند و مطرح کردند که ا در عرصه‌ی موسیقی بانوان نمی‌دانیم در جامعه جایگاهمان کجاست؟، مثلا کنسرت بانوان در شهرستان‌ها مجوز ندارد.
ملکی درباره‌ی مجوز اجرای صحنه‌ای در شهرستان‌ها بیان کرد: قزوین شهر پدر و مادر من است. بارها برای کسب مجوز به ارشاد قزوین رفتم، اما موافقت نشد.
سرپرست گروه آوای مهربانی هم گفت: برای آقایان همه چیز مهیا است، ولی برای ما هیچ چیز حاضر نیست. ای کاش یک نفر پیدا شود، ما را حمایت کند،ما تکلیف خودمان را بدانیم. بالاخره ما اجازه داریم در کشورمان بخوانیم یا نه؟!
به کنسرت بانوان زمان مرده اختصاص می‌دهند
اجاره بهای بالای سالن‌ها، قیمت بالای بلیت‌های اجرا بخش دیگری از مباحث نشست این دو هنرمند موسیقی بود.
پری ملکی گفت: برای من غیر قابل درک است که بهای سه شب اجرا در برج میلاد 90 میلیون تومان است. چیزی معادل قیمت یک خانه 40 متری است. می‌خواهم بپرسم که این آقایان پاپ خوان چه برتری نسبت به ما دارند که این گونه حمایت می‌شوند؟!
سهیلا پورگرامی نیز گفت: متاسفانه در اجراهای بانوان فقط وقت‌های مرده نصیب ما می‌شود، در حالی که کنسرت بانوان نیز یک کار فرهنگی است. اما کجا به آن بها داده شده؟
سرپرست گروه خنیا در بخش دیگری از سخنانش مطرح کرد: در عرصه‌ی موسیقی تا به حال سرسوزنی از یک خانم تجلیل نشده است. یک بار در جشنواره‌ای این اتفاق افتاد، اما به اشتباه نام پری صابری که فعال در عرصه‌ی تئاتر است خوانده شد.
سرپرست گروه آوای مهربانی هم به افتتاحیه جشنواره‌ی موسیقی فجر اشاره کرد و گفت:هیچ نامی از خوانندگان خانم آورده نشد. در صورتی که شرکت در جشنواره‌ها به عنوان افتخار می‌توانست در کارنامه‌ی هنری ما درج شود. ما در کنسرت‌های خارج از کشور با مبارزه روسری بر سرمان می‌گذاریم اما تا به حال حمایت نشدیم.
پری ملکی نیز اعلام کرد:در چنین شرایطی تمایل به اجرای کنسرت برای بانوان را ندارم و علاقه‌ای هم به اجرا در خارج از کشور ندارم ، دوست دارم برای مردم خودم و با همین فرهنگ بخوانم.
پورگرامی: مدیران سلیقه‌ای عمل می‌کنند
در بخش دیگری از این نشست پورگرامی مطرح کرد: مدیران موسیقی سلیقه‌ای عمل می‌کنند، چرا کسی مانع سریال «مختارنامه» نمی‌شود که شروع فیلم با آوای زن همراه است؟!
ملکی هم ادامه داد: درست است از تلویزیون چنین آواهایی پخش می‌شود.
ملکی خواهش کرد:مدیران اجازه دهند که حداقل سی دی برنامه های مختلط ما بیرون بیاید.
پورگرامی نیز گفت: وقتی مجوز می‌گیریم یعنی تایید شدیم،پس چرا سی دی برنامه‌های مختلط ما بیرون نمی‌آید؟ !
این دو هنرمند معتقد هستند که در کنسرت‌های بانوان، محیطی سالم برای خانم‌ها به وجود می‌آورند و مانع رفتن آنها به مهمانی‌های غیر استاندارد می‌شوند، بنابراین نیاز به حمایت دارند.
تشکیل یک انجمن برای موسیقی بانوان
این دو هنرمند با گله‌مندی از برخی همکارانشان که حاضر نشدند در این نشست، حضور پیدا کنند، مطرح کردند: وقتی یکی از اعضای خانواده دچار مشکلی می‌شود، همه اعضا خود را برای کمک آماده می‌کنند، ای کاش دیگران به جای کناره گیری می‌آمدند و می‌گفتند: این داشته‌های ماست؛ حالا این داشته‌ها را به هم یاد بدهیم.
ملکی و پورگرامی در این نشست از تصمیم‌شان برای تاسیس یک اتحادیه سخن گفتند و از همه‌ی هنرمندان خانم دعوت به همکاری کردند، تا بتوانند سطح موسیقی بانوان را ارتقاء بدهند.
ملکی گفت: خواستم در طول این سال‌ها به مردم بگویم که موسیقی خوب هم وجود دارد، خواهشی که از مسئولان دارم این است که برای هنرمندان شرط پول در اجرا نگذارند.
پورگرامی بیان کرد: برای تشکیل این اتحادیه به حمایت بزرگان احتیاج داریم. آقای شاه‌آبادی! ما به حمایت شما نیاز داریم. حتی اگر شده تبصره‌هایی برای موسیقی بانوان بگذارید. چرا که ما برای تمام قوانین کشور احترام قائل هستیم.
این دو هنرمند در پایان این نشست خواستار ملاقات حضوری با معاون امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی شدند.
به گزارش ایسنا، سهیلا پورگرامی متولد 1338 از تهران است و از سال 74 فعالیت حرفه‌ای خود را در محضر اساتیدی چون مرحوم رضوی سروستانی، احمد ابراهیمی، محمد قنبری و هنگامه اخوان آغاز کرد و آواز و سلفژ را آموخت.
او در سال 75 با سرپرستی گروه آوای مهربانی پا به صحنه‌های اجرا گذاشت که همچنان با این گروه مشغول فعالیت است و پس از آن با گروه‌هایی چون آیینه به سرپرستی پری صابری، حنانه، چهل دف و ... همکاری کرد.
پری ملکی نیز سال 1330 متولد شد و از سال 65 فعالیت حرفه‌ای خود را نزد اساتیدی چون محمود کریمی، نصر الله ناصح پور، علی جهاندار، آغاز کرد. امیر پایور نیز او را در یادگیری تصانیف قدیمی یاری داد. این هنرمند در سال 72 گروه خنیا را به عنوان اولین گروه موسیقی بانوان تشکیل داد و گفته می‌شود، اولین بانویی است که پس از انقلاب با مجوز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فعالیتش را آغاز کرد. این هنرمند در حال حاضر به تدریس آواز و همکاری با گروه خنیا مشغول است.
