خبر این است: قدرت کسراییان به کوه زده است!
بله او به کوه زده، اما نه برای عکاسی، بلکه برای نفس کشیدن هوای پاک. او چندی است که گرفتار یک بیماری عجیب و غریب و به قول خودش خنده دار شده، اعصاب حرکتی ناحیه حنجره و گلو به فرمان او نیستند. بلعیدن و سخن گفتن و حتی نفس کشیدن هم برایش دشوار است.
البته روحیه خوبی دارد و گاهی که حالش بهتر است به کوهنوردی می‌رود.
قدرت حالا در یکی از ییلاق‌های دور افتاده نزدیک رامسر است، گرچه برای عکاسی نرفته ولی دوربین از او جدا نمی‌شود. شاید این بار کارهای متفاوتی عکاسی کند.
نصراله کسراییان (برادر قدرت) درباره کتاب کوه‌های ایران نوشت:
...او شش سال تمام، کوه‌ها را زیر پا گذاشت و سرانجام کتاب خودش را «نوشت».
قدرت برای این کارها خیلی دوندگی کرد، با کوله سنگین چه روزهای بی‌آفتابی که پس ازکلی باران خوردن و راه پیمودن، دست خالی برگشته بود.
در مقدمه کتاب می خوانیم: هنگام مشاهده عکس های این مجموعه، صدای نفس های عکاس را می شنوید که کوله باری به دوش...
این مقدمه پس از فراز و نشیبی چند با این مجله به پایان می‌رسد:
"... قله‌ها و رشته کوه های هر شهر و دیار بهترین نشانه برای شناختن آن سرزمین هستند و تصویر دماوند همچون پرچم ایران در هر جای جهان، یاد ایران را زنده می‌کند. این کتاب نیز با قله غرورآفرین دماوند آغاز می‌شود و ما را چون پرنده‌ای سبکبال بر فراز بلندی های ایران زمین پرواز می‌دهد.
اما آیا کار عکاسی در این راه به پایان رسیده است؟
آرزو کنیم که عکاس کوه‌های ایران (قدرت اله کسراییان) بتواند این کار مهم را با انتشار کتاب‌های دیگر به پایان برساند
