دستگاه لنفاوی شبکهای عقدهها (گرههای بافتی) است که با رگهای لنفاوی به یکدیگر متصل هستند که طریق آن مایع و مواد زائد از بدن خارج میشوند. این عقدههای لنفاوی مانند صافی کوچکی عمل میکنند که ارگانیسمهای خارجی و سلولها در آنها به دام میافتند.
دستگاه لنفاوی همچنین در تولید نوع مهمی از سلولهای سفید خون به نام لنفوسیتها نقش دارد که به محافظت بدن در برابر عفونتهای گوناگون ناشی از باکتریها، ویروسها و قارچها کمک میکند.
هنگامی که دستگاه لنفاوی در حال مبارزه با یک عفونت فعال است، ممکن است برخی از عقدهها و بافتهای لنفاوی در آن منطقه از بدن متورم و درناک شوند. این واکنش طبیعی بدن به عفونت شمرده میشود.
منشاء لنفوم
لنفوم هنگامی رخ میدهد که سلولهای موجود در عقدههای لنفاوی یا لنفوسیتها شروع به طور مهارنشدنی تکثیر میشوند و سلولهای بدخیمی ایجاد میکنند که دارای توانایی غیرطبیعی تهاجم به بافتهای دیگر در سراسر بدن هستند.
لنفوم ها ممکن است در گرههای لنفاوی، طحال، مغز استخوان، خون یا سایر اندامها مانند روده به وجود آیند و در نهایت به تشکیل تومور یا توده توپر بینجامند.
در مواردی سرطان لنفاوی صورت «لوکمی لنفاوی» در میآید. در این حالت لنفوسیتهای در حال گردش و موجود در مغز استخوان بدخیم میشوند؛ در این موارد معمولا توده توپری تشکیل نمیشود.
لنفوم ممکن است با تورم گرههای لنفاوی، تعریق شبانه و خستگی شدید بروز کند.
درمان لنفوم ممکن است شامل شیمیدرمانی و در برخی موارد پرتودرمانی و پیوند مغز استخوان باشد، لنفومها بسته به نوع و مرحله پیشرفتگیشان ممکن است قابل علاج باشند.
انواع لنفوم
انواع گوناگون از لنفومها وجود دارند. اما به طور کلی لنفومها بر حسب مشخصات خاص سلولهای سرطانی به دو دسته لنفومهای هوچکینی و لنفومهای غیرهوچکینی تقسیم میکنند.
لنفوم هوچکینی در دو گروه سنی متفاوت شایعتر است: در جوانان (در سنین ۱۵ تا ۳۵ سال) و در سنین بالا (بالاتر از ۵۰ سال). به خاطر پیشرفتهایی که در درمان لنفوم هوچکینی به وجود امده است، سرطان اغلب افرادی که تشخیص این بیماری در آنها داده میشود، با درمان فروکش میکند و این بیماران برای سالهای طولانی زنده میمانند.
برخی از ویروسها مانند ویروس مونونوکلئوز عفونی (ویروس اپشتین-بار) و وجود سابقه خانوادگی ابتلا به لنفوم با افزایش خطر دچار شدن به لنفوم هوچکینی همراهی دارند.