همشهری آنلاین - زهرا بلندی: وقتی ظرفی از جنس چینی ترک میخورد یا میشکست، هنرمندانی به نام چینیبندزن با دستان ماهرشان این تکههای شکسته را دوباره کنار هم میگذاشتند و با استفاده از ابزارهای سادهای مانند تسمه فلزی، چسب و مته زندگی تازهای به آنها میبخشیدند. چینیبندزنهای دورهگرد، با صدایی که از کوچهها و بازارهای تهران میپیچید، خبر آمدن خود را اینگونه به گوش مردم میرساندند: «چینیبند زن اومده... برگ گل هم بند میزنم!» همین جمله شاعرانه باعث میشد خانمهای خانهها هرچه کاسه و بشقاب شکسته داشتند، جمع کنند و به سوی آنها روانه شوند.
این حرفه نه تنها یک کار تعمیراتی بلکه یک هنر واقعی بود که با عشق و ظرافت، خاطرات خانوادگی را حفظ میکرد. امروزه، این حرفه نوستالژیک کمتر دیده میشود اما قصه و خاطرهاش هنوز در کوچههای تهران جاری است؛ یادآور روزگاری که هر شکستی آغازی دوباره بود.
تاریخ انتشار: ۲۳ شهریور ۱۴۰۴ - ۱۲:۳۰
چینیبندزنی، حرفهای که این روزها شاید کمتر نامش به گوشمان بخورد، روزگاری یکی از مشاغل پرطرفدار و مهم در دل تهران قدیم بود.