همشهری آنلاین - ثریا روزبهانی: مجتبی موسوی، مجسمهساز و استاد دانشگاه، از روزهایی در دهه ۸۰ و ۹۰ برایمان تعریف می کند که در سازمان زیباسازی شهر تهران فعالیت داشته و بخش قابل توجهی از آثار حجمی تهران را مرمت و بازسازی کرده اند. حتی برخی از این مجسمهها توسط خود صاحب اثر یا هنرمندان شاخص این عرصه مرمت و بازپیرایی شدند.
خواندنیهای بیشتر را اینجا دنبال کنید
مجتبی موسوی، از روشهای احیا و مرمت مجسمههای تهران میگوید: «برای بازگرداندن مجسمهها و آثار مطرح این هنر به سطح شهر در مرحله اول به سراغ صاحبان اثر رفتیم که اگر در قید حیات هستند، خودشان مجسمه را مرمت کنند. سال ۹۵ سر مجسمه شهری «باربر» ساخته منصور آذری در خیابان ناصر خسرو تخریب شد و از بین رفت. طولی نکشید که دوباره استاد منصور آذری آن را ساخت و در جای خودش نصب شد. اما برای برخی از آثار که دسترسی به صاحب اثر امکان نداشت، از قالبهایی که از این اثر موجود بود، استفاده کردیم. مانند یکی از آثار مرحوم استاد مددی که از جنس چوب در پارک هنرمندان به سرقت رفته بود، توانستیم با وجود قالب این اثر که در گذشته از استاد خریداری شده بود توسط پسر ایشان همان را قالبگیری کرده و این بار از جنس برنز آن را تولید کنیم یا کار دیگری از آثار فاطمه امدادیان که یک نیم تنه انتزاعی بود. برای این اثر هم به سراغ امدادیان رفتیم که هنوز مدل گچی مجسمه را داشتند. مجسمه مرد نشسته هم سرش دزدیده شده بود که دوباره استاد حمید شانس آن را قالبگیری کرد.»
موسوی از قالبگیری ۲ اثر ارزشمند نام میبرد و میگوید: «مجسمه خیام هم در پارک لاله آسیب دیده و قسمتی از دماغ و انگشتانش شکسته بود. البته این مسئله طبیعی است چون جنس مجسمه از سنگ بود و به دلیل فرسایش طبیعی مانند باد و باران، گرما و یخ زدگی آسیب دیده بود. خوشبختانه پسر استاد ابوالحسن صدیقی این مجسمه را مرمت کرد. برای آینده از این مجسمه و مجسمه فردوسی قالبگیری انجام دادیم و در واقع نسخه کپی از آنها تهیه کردیم و در اختیار سازمان زیباسازی شهرداری قرار دادیم.»