سپس افراد وارد کوچه باغ‌های کن می‌شدند و با عبور از روی پل «حاج محمدعلی کنی» (پل آجری) و کوچه باغ‌ها به محلی به نام «دویازِی مُن» می‌رسیدند. این محل درختان سر به فلک کشیده با نهر آب و آسیاب بزرگی داشت که در کنار آن اتاق‌هایی از خشت و گل برای اتراق در شب ساخته بودند. جلو هرکدام از اتاق‌ها ایوانی برای استراحت و نوشیدن چای و... و. قرار داشت که تعدادشان به ۱۲ می‌رسید.
در قسمت جنوبی محدوده دویازِی مُن طویله‌هایی وجود داشت که از آنها برای نگهداری مال‌ها (قاطر و الاغ) استفاده می‌کردند و میوه‌ها و لوازم مورد نیاز اهالی توسط این مال‌ها جابه‌جا می‌شد. تا اواخر دهه ٣۰ این ترددها و استراحت کردن رهگذران در این محل و مسیر ادامه داشت. اما پس از آن با روند نوسازی محله این محدوده تغییر هویت پیدا کرد. تاجایی که اتاق‌ها تخریب شدند و اکنون به جز باغ‌ها و دیوارهای کاهگلی باغ‌ها و تعداد کمی درخت سر به فلک کشیده، دیگر خبری از آن ایوان‌ها نیست.
عبدالله درویش‌ـ ساکن قدیمی کن