همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: از ساعات اولیه صبح، خیابانها و کوچههای جنوب شهر، از میدان خراسان تا شوش و خیابان مولوی آرام آرام پذیرای هیأتها و دستههای عزادار بود. صدای طبل و سنج و نوای قدیمی نوحه، شهر را پر کرده بود و پیر و جوان، زن و مرد، هرکدام به سهم خود در این سوگواری بزرگ حضور یافتند. دیگهای شلهزرد و قیمه در دل خانهها میجوشید و رایحهاش با عطر اسپند در هوای محرم عجین شده بود.
در مرکز شهر، میدان امام حسین(ع)، خیابان انقلاب، مسجد ارک و چهارراه گلوبندک، ازدحام عزاداران حکایت از دلبستگی تهرانیها به این حادثه بزرگ داشت. صفهای طویل برای دریافت نذری، دستههای سینهزنی و زنجیرزنی که در هم تنیده بودند و صدای گرم مداحانی که با شور یاد کربلا را زنده کرده بودند، دیروز قلب تهران را به تپش انداخت.
در شمال شهر، هیئتهای خانوادگی و مراسمهای باشکوه در امامزاده صالح(ع) تجریش و تکیهها، جلوهای معنوی و صمیمی به تهران داده بود و در غرب تهران، از میدان آزادی تا اکباتان، مراسم عزاداری با حال و هوایی مردمیتر و خانوادگیتر برگزار شد.
در محلهها و هیئتهای تهران، هیجان، اشک، شکوه و ایمان درهم تنیده بود. گاه، صدای طبل و سنج و مداحی از کوچهای بلند میشد و جمعی کوچک پیرامونش، فروتنانه میگریستند. گاهی صفهای بلند عاشقان اباعبدالله، تنها برای چشیدن قطرهای از تبرک نذری یا دست زدن بر ضریحی نمادین، بیتاب و مشتاق میشدند.
سادهترین تصاویر، عمیقترین مفاهیم را حمل میکنند؛ دسته عزاداری، پرچمهای یا حسین(ع) و یا ابوالفضل(ع)، ظرف چای، لالهای که شب عاشورا روشن میشود، دستهای بیقراری که از غم حسین(ع) و یارانش به روی سینهها فرود میآید، همه بازگوکننده آرمانی هستند که گرد یک محور است: برافراشته ماندن علم حسین(ع).
امسال، عکسهای ناب و روایتهای صادقانه از هیئتهای کوچک محلی تا دستهجات بزرگ خیابانی، شبکههای اجتماعی و رسانههای کشور را پر کرده است. تصاویری از زنان و مردانی که با جان و دل، ارادت خود را بیهیچ تکلفی به نمایش میگذارند. عاشورا در تهران، فراتر از سوگواری و سنت؛ تداعیکننده لحظههایی بود که دلها، فارغ از همه تردیدها و دغدغههای روزمره، راهی کوچههای معرفت و انسانیت میشوند.
تهرانیها بار دیگر نشان دادند که سیاهپوشی در این روز فقط پوشیدن جامه عزا نیست، بلکه پیمانی است برای پایبندی به راه حسین(ع) و آرمانهای او. هر خیابان و محله تهران، دیروز روضهای از عشق و بخشش و همدلی بود؛ روضهای که تا سال دیگر و عاشورایی دیگر، در جان شهر باقی خواهد ماند.