مقدمه اشغال نظامی ایران
بهانه اعزام این لشکر که عده نفرات آن به 4 هزار تن هم نمی‌رسید، محافظت از حوزه‌های نفتی بیان شده بود ولی در واقع، ماموریت این نیرو اشغال نظامی ایران در فرصت مناسب بود زیرا که دولت تهران عمیقا متمایل به آلمان شده بود و دیکته‌های لندن را مانند گذشته نمی‌نوشت.
چرچیل از 2 جهت هراس داشت؛ یکی سقوط شمال آفریقا و رخنه نیروهای آلمان به شرق سوئز و دیگری عبور نیروهای آلمانی از قفقاز و سرازیر شدن به مناطق نفتی خاورمیانه و تصرف همه منطقه با کمک ارتش ایران. چرچیل می‌دانست که تصرف خاورمیانه توسط آلمان، بدون کمک ایران امکان پذیر نخواهد بود و به این دلیل ایران را هدف قرار داده بود. چرچیل که در شرایط وقت، جنگ با ایران را هم آسان نمی‌دانست، همزمان با اعزام نیرو به بصره به تطمیع و خرید برخی مقامات نظامی و سیاسی ایران و اطرافیان رضا شاه دست زده بود تا در اقدام نظامی انگلستان، ارتش ایران که برای تجهیز آن 20 سال سرمایه‌گذاری شده بود وارد عمل نشود.
چرچیل در همان زمان در پارلمان انگلستان گفته بود که بدون موافقت و همراهی ایران، هیچ قدرتی نمی‌تواند برخاورمیانه و حتی آسیای جنوبی مسلط باشد.
4ماه و 2هفته بعد (شهریور1320)، لشکر اعزامی چرچیل از هندوستان، بدون برخورد با مانع چشمگیر وارد ایران شد و در اشغال «ایران بی‌دفاع!» مشارکت جست.
از قطع روابط ایران و آمریکا 30سال گذشت
جیمی کارتر، رئیس‌جمهوری وقت آمریکا هفتم آوریل1980 همه مناسبات آن دولت با ایران را قطع و ویزاهای ایرانیان برای ورود به آمریکا حتی کارت‌های سبز ایرانیانی را که در خارج از آمریکا بودند لغو کرد و دستور داد که تا اطلاع ثانوی به ایرانیان ویزای ورود به آمریکا داده نشود و این دستور تا نزدیک به یک سال به قوت خود باقی بود. در این میان وزارت دفاع آمریکا (با احتیاط تمام که باعث تحریک و مقابله شوروی نشود که در افغانستان مستقر شده بود) خود را برای عملیات نظامی خارج کردن اعضای دستگیرشده سفارت این کشور در تهران (گروگان‌ها) آماده می‌ساخت که این عملیات بعدا در صحرای طبس شکست خورد. واشنگتن چندی بعد تحریم اقتصادی را هم بر قطع رابطه افزود که هرچند وقت یک‌بار آن را سخت‌تر کرد و اینک تلاش دارد که تحریم ایران را بین‌المللی کند.
عمل درست، عامل شادی انسان
امروز زادروز جیمز میل (پدر جیمز استیوارت میل) فیلسوف و تاریخ‌دان انگلیسی و مولف «تاریخ هندوستان انگلستان» است که در سال1773 به دنیا آمد. وی از فلاسفه یوتیلیتاریانیسم است. جیمز میل در رابطه با این فلسفه، کتاب «تحلیل پدیده‌های تفکر انسان» را نوشته است. این فلاسفه- مانند زرتشت- عمل درست را عامل شادی می‌دانند و تأکید براین دارند که یک انسان باید بکوشد که اواخر عمر احساس شادی را از دست ندهد.
حق دادن عریضه به رئیس کشور
از 321 سال پیش رسم بر این شده است که هفتم آوریل هر سال را «روز حق تظلّم و دادخواست» و به عبارت دیگر «حق دادن عریضه مستقیم به رئیس کشور یا رئیس پارلمان» بخوانند. در این روز در سال1689 پارلمان انگلستان حق دادن عریضه مستقیم به رئیس کشور را برای اتباع تضمین کرد که بعدا سایر کشورها آن را اقتباس کردند و در همه جا رعایت می‌شود. از آنجا که دستگاه قضایی هر کشور ذاتا مرجع رسیدگی به شکایات و حق خواهی است، بنابراین رسم شده است که «توسل به رئیس کشور یا رئیس پارلمان» را حق تازه برای اتباع به شمار آورند و آن را «رایت تو پتیشن» عنوان دهند.
عریضه به رئیس کشور می‌تواند سرگشاده باشد؛ یعنی به‌صورت آگهی در روزنامه‌ها چاپ شود، رونوشت آن برای این و آن ارسال شود و (امروزه) در وبلاگ شخص قرارگیرد که دسترسی به آن برای همگان آزاد است؛ همچنین ارسال آن برای افراد از طریق ای‌میل.
این عرایض مشمول سلسله مراتب اداری نخواهند بود و از این عرایض در محاکم قضایی بر ضد‌عریضه‌دهنده نمی‌توان استفاده کرد.
رسیدگی به این عرایض نوعی تکلیف حکومت و پاسخ دادن به آنها قطعی (الزامی) است و این پاسخ‌ها بعدا می‌تواند مورد استناد قرار گیرد. به همین سبب در جوار دفاتر روسای کشورها، یک دفتر ویژه رسیدگی به این عرایض (بازرسی اختصاصی) و در پارلمان‌ها کمیسیون عرایض (در ایران، کمیسیون اصل 90 ) دایر شده است. در انگلستان قرن 17، رئیس مجلس نمایندگان (مجلس عوام) برای اطمینان از رسیدن این نامه‌ها به دست رئیس کشور، خود را واسطه این کار قرار داده بود و عنوان «سپیکر» از همین‌جاست؛ یعنی سخنگوی مردم نزد رئیس کشور.