به گزارش همشهریآنلاین، روزگاری بود که فوتبال را «بازی تودهها» مینامیدند؛ ورزشی که تنها پیشنیازش یک توپ پلاستیکی و قلبی مالامال از عشق بود. اما امروز، در آستانه جامجهانی ۲۰۲۶، این عشق به کالایی لوکس تبدیل شده که گویی برچسب «ورود ممنوع» برای طبقه متوسط و ضعیف روی آن چسباندهاند. صحنه را تصور کنید؛ جیانی اینفانتینو، با همان لبخند همیشگی و کتوشلواری اتو کشیده، در دوبی پشت تریبون میرود. او از ارقامی صحبت میکند که بیشتر شبیه گزارش مالی یک ابرشرکت تکنولوژی است تا یک فستیوال ورزشی. او با افتخار از ۱۵۰میلیون درخواست بلیت در ۱۵روز میگوید؛ از آماری که به زعم او، معادل ۳۰۰سال تاریخ جامجهانی است. اما لایه پنهان این افتخار، بوی تند سودجویی میدهد. رئیس فیفا طوری از این تقاضا دفاع میکند که انگار قیمتهای نجومی، پاداش این اشتیاق هستند، نه مجازات آن!
داستان از جایی تلخ میشود که به لیست قیمتها نگاه میکنیم؛ بلیتهایی که قیمتشان نسبت به قطر ۳برابر شده و برای نشستن بر صندلیهای فینال، گاهی باید تا ۸هزار دلار هزینه کرد. اینفانتینو مدعی است که اگر این پولها نباشد، فوتبال در ۱۵۰کشور میمیرد. اما پرسش اینجاست؛ فوتبالی که برای تماشایش باید فرش زیر پای خانواده را فروخت، اصلاً برای چهکسی توسعه مییابد؟ برای کودکانی در زاغههای برزیل یا کوچههای ایران، یا برای سرمایهداران والاستریت که جام جهانی را با یک مراسم مجلل اشتباه گرفتهاند؟
فیفا با رندی تمام، بلیتهای ۶۰دلاری را بهعنوان رحمت به هواداران معرفی کرده؛ قطرهای ناچیز در اقیانوسی از گرانی که بیشتر به یک شوخی تلخ شبیه است تا راهکار. حقیقت این است که فوتبال، زیر چکمههای تجارت، در حال از دست دادن روح خود است. استادیومهای مدرن آمریکا و کانادا شاید پر شوند، اما احتمالا از کسانی که به جای فریاد زدن از عمق جان، نگران زاویه سلفیهایشان با بلیتهای چند هزار دلاری هستند. در این نمایش پر زرقوبرق، اینفانتینو نقش اول داستانی را بازی میکند که در آن «پول» جای «پاس» را گرفته است. جام جهانی ۲۰۲۶ ممکن است بزرگترین تورنمنت تاریخ باشد، اما اگر با همین فرمان پیش برود، قطعاً تنهاترین و اشرافیترین آنها نیز خواهد بود؛ جایی که عشق به فوتبال، پشت درهای بسته بانکها جا میماند.