به گزارش همشهریآنلاین، روزنامه آمریکایی نیویورکتایمز در گزارشی تحقیقی گسترده مدعی شد که شماری از ژنرالهای ارشد سابق سوریه، از محل اقامت خود در روسیه و لبنان، در حال برنامهریزی برای یک شورش مسلحانه علیه رژیم حاکم بر سوریه هستند.
این گزارش که به ادعا نیویورک تایمز، بر پایه بررسی تماسهای تلفنی، پیامهای رد و بدل شده، گفتوگو با منابع متعدد و تحلیل اسناد محرمانه تهیه شده، تأکید دارد که سقوط نظام بشار اسد به معنای پایان کامل نفوذ فرماندهان نظامی و امنیتی سابق نبوده است. این افراد پس از خروج از سوریه، تلاش کردهاند شبکههای خود را از تبعید بازسازی کنند تا رژیم فعلی سوریه را تضعیف کرده و مناطق نفوذ مستقل در داخل کشور ایجاد کنند.
نیویورک تایمز نوشت: «بلندپروازیهای نظامی، منابع مالی و فشارهای سیاسی خارجی در این پروژه با یکدیگر ترکیب شدهاند».
طبق این گزارش، در مرکز این تحرکات، نام دو ژنرال سابق برجسته است: «سهیل الحسن»، فرمانده سابق یکی از یگانهای نخبه وابسته به نظام سابق که با لقب «النمر» شناخته میشود و «کمال الحسن»، رئیس پیشین اطلاعات نظامی سوریه. این دو هرچند مسیرهای متفاوتی را دنبال میکنند، اما هر دو به دنبال بازگرداندن نفوذ خود در سوریه هستند.
نیویورکتایمز مینویسد بر اساس گفته چهار افسر سابق، النمر که سالها از حمایت مستقیم روسیه برخوردار بود، از نخستین مقاماتی بود که مسکو همزمان با فروپاشی دولت بشار اسد، برای خارج کردن او از سوریه اقدام کرد.
گزارش تأکید دارد که سهیل الحسن در تبعید در مسکو هیچ قصدی برای کنارهگیری ندارد و بیش از دیگران به گزینه اقدام مسلحانه تمایل نشان داده است. از بهار ۲۰۲۵، پیامهایی که از تلفن همراه او درز کرده، از شکلگیری پنهانی یک ساختار نظامی خبر میدهد. او اطلاعات بیش از ۱۶۸ هزار نیروی علوی در مناطق ساحلی سوریه را شناسایی و ثبت کرده است. از این تعداد، حدود ۲۰ هزار نفر به سلاحهای سنگین مانند تیربار دسترسی دارند، بیش از ۳۰۰ نفر دارای سلاح ضدهوایی هستند، حدود ۱۵۰ نفر سلاح ضدزره در اختیار دارند و ۳۵ نفر نیز بهعنوان تکتیرانداز همچنان مسلح هستند.
طبق تحقیقات نیویورک تایمز، این اقدامات بدون همکاری دیگران ممکن نبوده است. بدین صورت که سهیل الحسن از حمایت مالی رامی مخلوف، تاجر بانفوذ و پسرخاله بشار اسد که او نیز در مسکو به سر میبرد، برخوردار بوده است. مخلوف در تلاش است تا نقش محوری در میان علویان ایفا کند و خود را حامی و نجاتدهنده این جامعه معرفی نماید. به ادعای این روزنامه آمریکایی، او صدها هزار دلار بهعنوان حقوق ماهانه (بین ۲۰۰ تا ۱۰۰۰ دلار) به نیروهای مورد نظر پرداخت کرده است.
به نوشته نیویورکتایمز، ترکیب منابع مالی مخلوف و تجربه نظامی سهیل الحسن، هسته اصلی یک «نیروی نظامی پنهان» را تشکیل داده که منتظر فرصت برای بهرهبرداری از هرگونه ضعف دولت جدید سوریه است. در بخشی از مکاتبات، سهیل الحسن نامههای خود را با عنوان «خادم شما با درجه مجاهد» امضا کرده و مخاطب خود را «فرمانده کل ارتش و نیروهای مسلح» خطاب کرده است؛ نشانههایی که به رامی مخلوف اشاره دارد.
گزارش همچنین از تلاشهای این شبکه برای خرید سلاح، پرداخت حقوق و هماهنگی با گروههای مسلح منطقهای برای انتقال تجهیزات نظامی خبر میدهد.
در ادامه گزارش نیویورک تایمز آمده است که در مقابل، کمال الحسن تمرکز کمتری بر اقدام نظامی مستقیم دارد و بیشتر به دنبال ایجاد نفوذ سیاسی از خارج است. او پشت نهادی به نام «مؤسسه توسعه غرب سوریه» قرار دارد که از بیروت فعالیت میکند و ظاهری بشردوستانه دارد، اما در عمل با شرکتهای لابیگری آمریکایی قرارداد بسته تا موضوع حمایت بینالمللی از مناطق علوینشین را در واشنگتن مطرح کند.
بر اساس اسناد رسمی منتشرشده در آمریکا در ماه اوت گذشته، این نهاد با شرکت «تایگر هیل پارتنرز» و جوزف اشمیتز، مشاور پیشین دونالد ترامپ و مدیر سابق شرکت بلکواتر، قرارداد همکاری امضا کرده است. این مسیر سیاسی برای دیپلماتها نگرانکنندهتر از طرحهای نظامی است، زیرا میتواند بهتدریج زمینه ایجاد یک منطقه نیمهخودمختار در سوریه را فراهم کند.
اسناد فاششده همچنین نقش غیاث دله، فرمانده سابق لشکر چهارم ارتش سوریه را نشان میدهد که از لبنان در امور لجستیکی فعال است..
طبق گزارش نیویورک تایمز، «او با وجود زندگی ساده در تبعید، در تلاش برای انتقال سلاحهایی مانند پهپاد و موشک ضدتانک بوده و با گروههای مسلح عراقی مرتبط با ایران در ارتباط است. در یکی از پیامها، دله اعلام کرده ۳۰۰ هزار دلار بهعنوان حقوق میان نیروهای بالقوه و فرماندهان میدانی توزیع کرده و خواستار خرید تجهیزات ارتباطی ماهوارهای به ارزش بیش از ۱۳۶ هزار دلار شده است».
در پایان گزارش، «بسام بربندی»، دیپلمات سابق سوری که از دولت بشار اسد جدا شده بود، هشدار داده شده که «اگر دولت کنونی سوریه در دو یا سه سال آینده نتواند ثبات پایدار ایجاد کند، مقامات آمریکایی ممکن است به دنبال بازیگران دیگری برای تعامل باشند».