همشهریآنلاین - مجید جباری: مدرسهای با یک نیمکت و یک دانشآموز در ییلاق «ناو» تالش هر روز برقرار است. زنگ کلاس فقط برای یوسف به صدا درمیآید و تمام مدرسه در حضور یک کودک خلاصه شده است. روستای ناو در مسیر کوهستانی اسالم - تالش قرار دارد. روستایی تاریخی که چند سال پیش نزدک به ۱۵۰ خانوار داشت با مهاجرت تدریجی بیشتر اهالی روستا به شهر آرام آرام خالی شده و حالا فقط سه خانوار سالمند در آن زندگی میکنند. با کاهش جمعیت ثابت و فاصله گرفتن خانوادهها از روستا، امسال فقط یک کودک در ناو باقی مانده است.
یوسف ضیائی ۷ ساله حالا مهمترین دانش آموز کلاس اولی ایران و تنها شاگرد مدرسه روستای ییلاقی ناو است. از ابتدای سال تحصیلی، «علیرضا شمامی» معلم ۲۲ ساله تالشی، مسئول آموزش یوسف شده و هر روز مسیر کوهستانی تالش تا ییلاق ناو را طی میکند. مسیری حدود یک ساعت و ۴۰ دقیقهای که در روزهای بارانی و برفی، رفتوآمد در آن با سختی و خطر همراه است. با این حال او هر صبح راهی روستا میشود تا چراغ تنها کلاس درس «ناو» خاموش نشود.
شمامی در گفتوگو با همشهریآنلاین آموزش را حتی با یک دانشآموز هم وظیفه سیستم آموزشی میداند و معتقد است نبود جمعیت نباید به تعطیلی مدرسه منجر شود. همین نگاه باعث شده است مدرسه ای که میتوانست سالها پیش بسته شود، همچنان فعال بماند.
چالش اصلی این کلاس درس، تنهایی دانشآموز است. شمامی دراین باره توضیح میدهد: «آموزش در مقطع ابتدایی فقط خواندن و نوشتن نیست و بخش مهمی از رشد کودک در تعامل با هم سن و سالها شکل میگیرد، امکانی که یوسف از آن محروم مانده است. برای جبران این کمبود، تلاش میکنم فضای کلاس را از قالب رسمی خارج کنم و آموزش را با بازی و گفتوگو و همراهی پیش ببرم. یوسف بارها به من گفتهاست که تو تنها رفیق من هستی.»
معلم تالشی روستای ناو میگوید: «رابطه نزدیک من و یوسف گاهی کلاس درس را به حیاط مدرسه میکشاند. چند روز پیش بعد از بارش برف، با خواسته یوسف از کلاس بیرون زدیم و برف بازی کردیم. این لحظات ممکن است ساده به نظر بیایند اما به نظرم برای یوسف تاثیر گذار است و شاید جای خالی همکلاسی ها را برای او کمتر کند و مدرسه را از سکوت در بیاورد.»
ماجرای کلاس درس در آشپزخانه نیمهکاره
شمامی میگوید: «بعد از انتشار تصاویر مدرسه در رسانهها و فضای مجازی توجه بسیاری به ناو و مدرسهاش جلب شد. پیش از آن، فقط خانواده و دوستان نزدیک از شرایط آن اطلاع داشتند، اما حالا به یکی از نمونههای آموزش در مناطق کم جمعیت تبدیل شده است. واکنش ها و پیامهای مثبت و دلگرمکننده مردم، خستگی راه و نگرانیهای مسیر را برایم کمرنگتر کرده است.»
او می افزاید: «البته من کار متفاوتی انجام ندادهام و شاید معلمان زیادی در نقاط دورافتاده کشور با شرایط مشابه مشغول تدریس باشند. با این حال، خانواده یوسف و همان چند خانوار باقی مانده در روستا قدردان ادامه فعالیت مدرسه هستند.»
معلم روستای ناو تالش به مهمترین ویژگی تنها دانشآموزش اشاره میکند و میگوید: «یوسف کودک خونگرم و مهربانی است. البته ویژگیهای دیگری هم دارد. او سراسر محبت است و با وجود تنهایی، ارتباط خیلی خوبی با اطرافیان دارد. اندک اهالی روستا اهالی روستا هم یوسف را خیلی دوست دارند. اگر سال آینده شرایط همین باشد، باز هم با کمال میل به روستا میآیم به یوسف درس میدهم.»
به گزارش همشهریآنلاین ، مدرسه ناو کم جمعیتترین کلاس کشور را دارد، اما دانش آموزی خونگرم و معلمی سختکوش در کنار هم زندهترین کلاس درس ایران را ساختهاند. مدرسهای که رفاقت، همراهی، صمیمیت و زندگی در آن موج میزند.