به گزارش همشهری آنلاین، دکتر میثم محمدی، رئیس انجمن کاردرمانی ایران گفت: کاردرمانی (ارگوتراپی) شاخهای مهم از توانبخشی است که بر بازگرداندن و بهبود عملکردهای فردی و اجتماعی تمرکز دارد.
او با بیان این که در کنار تمرینات و فعالیتهای هدفمند، استفاده از عوامل فیزیکی هم بخش مهمی از برنامه درمانی ارگوتراپی است، عنوان کرد: این عوامل فیزیکی شامل استفاده از انرژیهای طبیعی یا تولید شده توسط دستگاهها برای تأثیرگذاری بر بافتهای بدن هستند که میتوانند به کاهش درد، کم شدن ورم، افزایش دامنه حرکتی، بهبود ترمیم بافت و تسهیل عملکرد کمک کنند.
به گفته محمدی، عوامل فیزیکی مورد استفاده در کاردرمانی به طور کلی به دستههای زیر تقسیم میشوند:
۱. عوامل حرارتی (گرما و سرما) :
گرمادرمانی: استفاده از گرما برای افزایش جریان خون، کاهش سفتی مفاصل و شل شدن عضلات با بستههای گرم (پَک گرم)، پارافین مذاب، اشعه مادون قرمز و امواج فراصوت.
سرمادرمانی: استفاده از سرما برای کاهش درد، کم کردن ورم و التهاب بلافاصله پس از آسیب با بستههای سرد (پَک سرد) و ماساژ با یخ.
۲. عوامل الکتریکی که از جریان الکتریکی برای اهداف درمانی استفاده میکنند:
تحریک الکتریکی عضلات: برای ایجاد انقباض در عضلات ضعیف یا فلج شده، کمک به حفظ یا افزایش قدرت عضلانی و جلوگیری از تحلیل رفتن آنها.
تحریک الکتریکی برای کاهش درد: استفاده از جریانهای خاص برای کاهش احساس درد از طریق تأثیر بر پایانههای عصبی.
۳. عوامل مکانیکی:
آبدرمانی: استفاده از آب درمانیهای مختلف (مانند حوضچه یا وان آب گرم) برای تسهیل حرکت و تقویت عضلات به دلیل خاصیت شناوری و مقاومت آب.
کشش: اعمال نیروی کششی به ستون فقرات یا مفاصل دیگر برای کاهش فشار روی اعصاب یا افزایش فضای مفصلی.
ماساژ درمانی: اعمال مانورهای دستی بر بافتهای نرم برای کاهش درد، افزایش جریان خون و انعطافپذیری.
۴. امواج و ارتعاشات:
فراصوت (اولتراسوند): استفاده از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ایجاد گرما و ارتعاشات مکانیکی در عمق بافتها، که به ترمیم بافتها، کاهش التهاب و نرم شدن اسکار (جای زخم) کمک میکند.
لیزر کمتوان: استفاده از نور لیزر برای تسریع فرآیندهای بهبودی سلولی، کاهش درد و التهاب.
رئیس انجمن کاردرمانی ایران درباره نقش عوامل فیزیکی تاکید کرد: این عوامل به تنهایی درمان کامل نیستند، بلکه ابزاری هستند که ارگوتراپیست از آنها برای آمادهسازی بدن بیمار استفاده میکند تا فرد بتواند در ادامه، تمرینات هدفمند کاردرمانی و فعالیتهای روزانه را مؤثرتر انجام دهد. به عنوان مثال کاردرمانگر ممکن است ابتدا از گرمادرمانی استفاده کند تا مفصل سفت شده را برای کشش و فعالیت آماده کند و سپس تمریناتی را برای بهبود دامنه حرکتی و مهارتهای دست آغاز کند. هدف نهایی، همیشه بازگشت بیمار به استقلال و حداکثر عملکرد ممکن در زندگی روزمره است.