مهدی ربوشه: رئیس کمیته داوران در گفت‌وگو با همشهری درباره مشکلات داوری و انتقادهایی که اکثرا متوجه شیوه مدیریتی خود او می‌شود صحبت کرده است.

او معتقد است بسیاری از آنهایی که عملکرد وی را در سمت ریاست کمیته داوران نقد می‌کنند، قصد تخریب داوری را دارند.

  •   درصد اشتباهات داوری در لیگ امسال بالا بوده است. قبول دارید؟

من بارها در مصاحبه‌هایم گفته‌ام که داوران طی این 19 هفته از رقابت‌های لیگ اشتباهات بزرگی داشته‌اند. هیچ تیمی نیست که امسال از داوری آسیب ندیده باشد. هیچ تیمی هم نیست که از اشتباهات داوری سود نبرده باشد.

  • خب، این صورت مسئله است. جالب است که خود شما هم این مشکلات را قبول دارید.

اگر سطح داوری ما نسبت به سطح فوتبال ما بالاتر نباشد، شک ندارم که کمتر هم نیست. شما فکر می‌کنید چند درصد از بازیکن‌ها، مربیان یا مدیران ما در سطح اول جهانی کار کرده‌اند.

  • این حرف شما اصلا قابل‌قبول نیست. چون ما در حال حاضر لژیونرهای فراوانی داریم.

اگر لیگ امارات را می‌گویید باید بگویم که سطح فوتبال آنها از فوتبال ایران پایین‌تر است.

  • اما بعضی از بازیکنان ما در اسپانیا و آلمان بازی می‌کنند. آیا فوتبال آنجا نیز از سطح فوتبال ما پایین‌تر است؟

بهترین بازیکنان ما نیز در فوتبال آلمان یا اسپانیا نیمکت‌نشین بوده‌اند. درضمن بعضی‌ها تک‌چهره‌های فوتبال ما هستند.

  • اما آقای عنایت، ما در داوری فوتبال کشورمان از داشتن همین تک‌چهره‌ها نیز محروم هستیم. اینطور نیست؟

ما الان مسعود مرادی را داریم و 10 داور دیگر که هم‌ردیف او هستند.

  • اما همین تک‌چهره‌ای که شما از آن نام بردید با وجود تجربه فراوان در صحنه قضاوت در جام ملت‌های آسیا اشتباه‌های بزرگی را مرتکب شده  است.

ببینید، اشتباه مرادی وحشتناک‌تر از تصمیم لوبوس میشل نبود که در بازی روسیه مقابل هلند از جام ملت‌های اروپا بازیکن روسی را به اشتباه در زمین نگه داشت و در واقع کارت زرد دوم خودش را پس گرفت. در ضمن داور بازی نیمه‌نهایی نیز خطای بالاک که مدافع پرتغالی را هل داد و گلزنی کرد را ندید.

  • اما داورانی که شما تصمیمات‌شان را از قضاوت‌های مرادی وحشتناک‌تر می‌دانید، همواره روند درستی داشته‌اند.

مسعود مرادی بیش از اینکه تحت تعلیم فدراسیون فوتبال باشد، تحت تعلیم فیفا و AFC بوده است. او هرساله در سمینار 5 روزه AFC شرکت می‌کند.

  •  با این حساب او چرا به جام‌جهانی نرفت؟

چون دیگر داوران نمره‌های بهتری نسبت به او کسب کردند. مرادی جزو بهترین‌هاست اما بهترین داور جهان نیست.

  • مرادی چه نمره‌ای کسب کرد؟ در چه قسمت‌هایی دچار مشکل شد؟

نمره‌اش را هنوز اعلام نکرده‌اند. اما می‌دانم که حداقل نمره را کسب کرده است.
 دیگر ما چه کارهایی باید انجام می‌دادیم. همه امکانات را بسیج کردیم تا مرادی حق داوری این مملکت را ادا کند. امروز اگر خلیل ابراهیم الغمدی از عربستان کاندیدای قضاوت در جام‌جهانی می‌شود خودش زحمت کشیده است. برنامه‌ریزی داشته و درباره تغذیه، بهداشت روانی و مسائل دیگرش حساسیت داشته است. شغل میشی موروی ژاپنی داوری است. روی کارش تمرکز دارد. به نظر من دوشغله بودن مرادی روی قضاوت‌هایش کم‌تاثیر نبوده است. ضمن اینکه مسائل دیگری هم وجود دارد.

  • مثلاً چه مسائلی ؟ آیا منظورتان مخالفت‌های داخلی است که مرادی همواره از آن صحبت می‌کند؟

خب این یک واقعیت است که دو، سه روزنامه در فوتبال ما هستند که با مرادی مشکل دارند. او بازی ملوان مقابل استقلال را خوب قضاوت کرد اما باز هم این روزنامه‌ها دست به انتقاد زدند.

  • شما در این فوتبال شخصی را پیدا می‌کنید که پس از ناکامی،‌ رسانه‌ها را متهم به غرض‌ورزی نکند. همیشه همینطور بوده است. قبول ندارید؟

خب، مسائل دیگری هم هست. فدراسیون فوتبال از زمان تاسیس تاکنون کوچکترین محلی برای توجه به داوران باقی نگذاشته است.

  • این مسئله به همه داوران برمی‌گردد. توجیه خوبی نیست.

ببینید، من قصد ندارم بیهوده از کسی دفاع کنم. حتی معتقدم اگر من در قضاوتم دچار اشتباه می‌شوم، نباید فرافکنی کنم و بگویم امثال نصیرزاده و غیاثی نمی‌خواهند من موفق شوم. به کشورهای عربی نگاه کنید. هر سال حداقل 30 تا 50 داور را به تورهای اروپایی می‌فرستند اما در تاریخ فوتبال این مملکت داوران را با خانواده‌هایشان حتی تا همین جزیره کیش هم نفرستاده‌اند.

در زمان ریاست  مصطفوی،200 نفر را به دلیل صعود تیم‌ملی به جام جهانی به سفر حج فرستادند. بروید سئوال کنید. حتی یک نفر از اهالی داوری هم در لیست 200 نفره‌شان نبود.

  • همه این مشکلات وجود دارد اما خود شما به عنوان رئیس کمیته داوران همواره غیبت دارید و اصلا در ایران حضور ندارید. جز این است؟

الان در ایران هستم و دارم  بازی  را نگاه می‌کنم. داور تا همین دقیقه 40 چند اشتباه داشته است. چه کاری باید انجام بدهم. لیگ برتر 9 بازی است. من باید به 3 هزار بازی رسیدگی کنم. ناظر اعزام می‌کنم. آنها چشم و گوش من هستند.

  • این چشم و گوش‌ها دردی از مشکلات داوری دوا نمی‌کنند. خود شما باید وقت بگذارید.

من به اندازه کافی وقت می‌گذارم. کلاس آموزشی می‌گذارم اما اساس‌نامه فعلی از من نمی‌خواهد که مثل یک کارمند در کمیته داوران بنشینم. من نمی‌توانم 365 روز در سال را در فدراسیون بگذرانم. من به طور پاره‌وقت در فدراسیون کار می‌کنم. کارت هم نمی‌زنم. باور کنید هر وقت در خانه‌ام یا خارج از کشور هستم بیشتر کار می‌کنم. چون در فدراسیون تمام‌وقت من صرف پاسخگویی به ارباب‌رجوع می‌شود.

  •  شما همواره مشورت آدم‌هایی چون غیاثی و نصیرزاده را رد می‌کنید. چرا؟

ببینید، من با کسی کار می‌کنم که نسبت به داوری دلسوز بوده و صداقت داشته باشد. آنها مدام داوری را تخریب می‌کنند.

  •  اما خود این آقایان معتقدند که فقط نسبت به شیوه مدیریتی شما اعتراض دارند نه به داوران؟

اینطور نیست. آقایان فقط تخریب می‌کنند. راهکار ندارند. همین آقای غیاثی را روز اول ریاستم به کمیته داوران دعوت کردم تا از او مشاوره بگیرم اما قبول نکرد و حاضر نشد با ما همکاری کند.

  • یعنی در وضع نابسامان داوری هیچ تقصیری متوجه خود شما نیست؟

من هر کاری از دستم برآمده است انجام داده‌ام. اما بعضی از داوران نسبت
به کارشان تعهد حرفه‌ای ندارند. مسائل قبل از شروع بازی را رعایت نمی‌کنند. داوری را می‌شناسم که صبح روز بازی مدام با تلفن همراه خود حرف می‌زند، تمرکز ندارد و زمان استراحت خود را به خوبی تنظیم نمی‌کند.

  •  خب، رسیدگی به این وضعیت وظیفه شماست.

من آموزش می‌دهم. تشویق می‌کنم. تنبیه می‌کنم. جریمه و محرومیت در نظر می‌گیرم. در هیچ دوره‌ای مثل دوره ریاست من آموزش‌ها براساس آخرین متدهای روز دنیا نبوده است، اما با این حال اضافه وزن وجود دارد. بعضی از داوران همچنان در جاگیری‌هایشان اشتباه می‌کنند. من چه کاری انجام بدهم؟ آیا برای داوران جاسوس بگذارم؟

  •  بخشی از مشکلات داوران به وضعیت نامناسب مالی آنها برمی‌گردد. موافقید. همانطور که خداداد عزیزی تاکید کرد که باید بخشی از قرارداد بازیکنان و مربیان به داوران برسد.

عزیزی اگر طبیب بود وضعیت مالی پیام را درست می‌کرد. البته من هیچ‌وقت از هیچکس ناراحت نمی‌شوم. حتی اگر داوری در اتاقم را باز کند و به من ناسزا بگوید هم آنقدر باظرفیت هستم که حرکت غلط او را در کار جبران نمی‌کنم.

  •  منظورتان چیست؟

یعنی من مربیان ناراضی را درک می‌کنم اما به آنها حق اعتراض نمی‌دهم.

  •  جامعه داوری هیچگاه در درون خود به وفاق ‌جمعی نرسیده است. اینطور نیست؟

بله، همینطور است. همیشه یک نفر از درون، خودمان را تخریب می‌کند. متاسفم. مثل همان دوستی که داوران را به رشوه‌خواری متهم کرد.