همشهری آنلاین - حمید هیدارن روزنامه‌نگار: هر ساله در چنین روزی، هم ما به‌خودمان تبریک می‌گوییم و هم دیگران به ما. اینها خیلی خوب است اما بد نیست یک‌بار هم که شده، در چنین مناسبتی از خودمان سؤالاتی بپرسیم؛ پرسش‌هایی که جنبه نفی یا اثبات به‌صورت عمومی ندارد.
این اواخر بارها پیش خود فکر کرده‌ام که نسل امروز، روزنامه‌نگاران و خبرنگاران بهتری هستند یا نسل دیروز و پیشتر از دیروزی‌ها؟ با وجود توسعه امکانات، تجهیزات و وسایل ارتباطجمعی، ما در انجام رسالت خبرنگاری موفق‌تر بوده‌ایم یا اسلاف ما؟
روزنامه‌نگاران در چه برهه‌هایی توانسته‌اند منشأ تحول و تغییر بیشتری در رویکردهای جاری متولیان امور جامعه قرار گیرند؟ دیروز یا امروز؟ در سیر تاریخی روند ارتقاء و تعالی مسائل اجتماعی، کدام حرکت ملی را قشر رسانه راهبر بوده است و با دادن چه تاوان‌هایی، صدای مردم شنیده شده و در سرانجام کار مؤثر واقع شده است؟ حالا یک سؤال دیگر؛ خصوصیت بارز یک خبرنگار و روزنامه‌نگار چه باید باشد؟ البته که تخصص و تجهیز به علم رسانه لازم و ضروری است اما به راستی فرق اصلی یک روزنامه‌نگار حرفه‌ای با یک نویسنده عادی یا کسی که صرفاً آیین نگارش بلد است، چیست؟ آیا غیراز این است که آدم رسانه باید دغدغه‌مند باشد؟ در سال‌های اخیر چنددرصد از نیروهای جدید و تازه نفس، با انگیزه و دغدغه رفع مشکلات مردم پا به عرصه خبرنگاری گذاشته‌اند و این حرفه را صرفا به‌عنوان یک شغل نمی‌بینند؟ البته که حتماً تعداد زیادی چنین هستند اما اینها چنددرصد از کل جامعه خبرنگارن و روزنامه‌نگاران را تشکیل می‌دهند؟
روزنامه‌نگار حتما باید اهل مطالعه در شقوق مختلف مسائل روز جامعه باشد؛ یک فرد دائم مشغول خواندن و البته مسلط به درست نوشتن؛ نوشتاری که هم آیین نگارش در آن لحاظ شده باشد و هم نویسنده بداند چه مطلبی را در چه برهه زمانی و با چه زبانی مطرح سازد. یک روزنامه‌نگار باید قدرت قلم را بداند و ایمان داشته باشد که اگر نیت اصلاح پشت حرف درستش باشد، با ممارست و پیگیری می‌توان آن را به کرسی نشاند؛ در قبال هر موضوع و هر شخصی که می‌خواهد باشد.
اتفاقاً تجربه هم نشان داده روزنامه‌نگارانی که دارای چنین خصوصیات و ویژگی‌هایی بوده‌اند، به جهت اشراف جامع به مسائل اجتماعی و همچنین بهره‌مندی از تجربه معاشرت با افراد گوناگون از اقشار مختلف، دارای جهان بینی فراگیرتر و دید عمیق‌تر شده و در هیأت آدم‌های قابلی ظاهر شده‌اند که بعضا از آنها در پست‌های مهم مملکتی نیز استفاده شده است و در شاخه‌های مختلف رشته‌های تخصصی هم، موفق ظاهر شده‌اند؛ از این دست آدم‌ها، مثال فراوان داریم.
اما آنها همه آدم‌های دغدغه‌مندی بوده‌اند؛ کسانی که اهل تحقیق، پیگیری و البته انگیزه به ثمر نشاندن حرف منطقی مردم بوده‌اند. این قبیل روزنامه‌نگاران هیچ‌گاه مأیوس نمی‌شوند و در برابر نا ملایمات و سختی‌های کار، کم نمی‌آورند؛ به کارشان ایمان دارند و ماحصل تلاش و زحمت خود را با دستاوردهای شخصی، سبک و سنگین نمی‌کنند؛ در حوزه تخصصی خود، یک کارشناس خبره بوده و به سلاح علم و مطالعه جامع در موارد مرتبط مسلح هستند.
یک فرد دغدغه‌مند که از این ویژگی‌ها بهره‌مند باشد، آنگاه می‌تواند به اصلاح امور از دریچه حرفه روزنامه‌نگاری و خبرنگاری امیدوار باشد. در غیراین صورت، جابه‌جایی خبر و نگارش بی‌هدف کلمات، هیچ دردی را دوا نمی‌کند و به‌کار هیچ‌کس نمی‌آید؛ حتی به‌کار خود خبرنگار و روزنامه‌نگار.
همه آنچه گفته شد برای این بود که یادمان باشد رکن اصلی دمکراسی، خبرنگاران و روزنامه‌نگاران دغدغه‌مندی هستند که در کار خود هدف و ایدئولوژی اخلاقی دارند و قدرت آنچه را پروردگار در کتاب خود به آن قسم یاد کرده است به درستی می‌دانند و از آن درست استفاده می‌کنند.