براساس گزارش BBC، پسرهای نوجوان مغول از این سن یاد می‌گیرند چگونه از عقاب‌های طلایی بزرگ برای شکار روباه‌ها و خرگوش‌های صحرایی استفاده کنند. در این سن، درحالی که اعضای بدن این نوجوانان هنوز قدرت کافی را به دست نیاورده، عقاب‌های سنگین‌وزن روی بازی آنها می‌نشینند و در انتظار دستور باقی می‌مانند.
آشر اسویدنسکی عکاس و نویسنده جهانگردی است که در طول سفرش به مغولستان توانست از پنج پسربچه در حین یادگیری این‌کار عکاسی کند، و در همین فرصت توانست با دختری نوجوان به‌نام آشول‌پان آشنا شود که او نیز در شکار با کمک عقاب‌ها مهارتی ویژه داشت.
اسویندسکی می‌گوید دیدن این دختربچه به همراه عقابش شگفت‌انگیز بود، زیرا او با عقابش بسیار احساس راحتی می‌کرد، قدرتمند‌تر دیده می‌شد و به‌سادگی با آن ارتباط برقرار می‌کرد.
قزاق‌های کوهستان آلتای تنها مردمانی هستند که با کمک عقاب‌های طلایی شکار می‌کنند و امروزه بیش از 400 نفر درحال فراگرفتن این نوع خاص از شکار هستند. آشول‌پان دختر یکی از مشهورترین شکارچیان این منطقه، تنها دختر شکارچی کارآموزی است که عقاب‌ها اجازه نشستن روی شانه‌اش را دارند.
شکار در زمستان آغاز می شود،زمانی که درجه حرارت هوا به منفی 40 درجه سلسیوس می‌رسد. شکار پس از روزها سواری بر پشت اسب و عبور از مسیرهای کوهستانی و پوشیده از برف آغاز می شود. شکارچیان معمولا به‌صورت تیمی کار می‌کنند،پس از ردیابی روباهی از ارتفاع، شکارچیان حیوان را به سمت منطقه‌ای باز هدایت کرده و عقاب را رها می‌کنند. اگر عقاب نتواند روباه را بگیرد، عقابی دیگر آزاد می‌شود.
اسویدنسکی معتقد است مهارت شکار با عقاب‌ها در مهار نیروی غیرقابل پیش‌بینی طبیعت نهفته است، شما در واقع نمی‌توانید عقاب را کنترل کنید، تنها می‌توانید پرنده را به شکار حیوانی ترغیب کنید و بقیه ماجرا به دست طبیعت است. این عقاب‌ها در حصر متولد نشده‌اند، بلکه در دوران جوانی از لانه‌هایشان برداشته‌شده‌اند. برای این نوع شکار بیشتر عقاب‌های ماده انتخاب می‌شوند زیرا ابعاد بدن آنها بزرگتر است. یک عقاب بالغ وزنی برابر هفت کیلوگرم داشته و طول بال‌های آن بیش از 230 سانتیمتر است.
پس از پایان یافتن دوره شکار عقاب‌ها که چندین سال خواهد بود، شکارچیان عقاب‌های خود را برای آخرین بار رها کرده و به رسم تشکر گوسفندی را برایش بالای کوه قرار می‌دهند تا عقاب به دل طبیعت بازگشته و زندگی طبیعی خود را ادامه دهد.